Chemical Weapons (translation in Greek)

Άρθρο: Chemical Weapons

ΠΗΓΗ: Reaching Critical Will

(Women's International League for Peace and Freedom)

Μετάφραση: Χρίστος Τσιαήλης

All Rights Reserved

Τι είναι τα χημικά όπλα;

Περίπου 70 διαφορετικές χημικές ουσίες έχουν χρησιμοποιηθεί ή αποθηκευτεί ως παράγοντες Χημικών Όπλων (CW) κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Αυτές οι χημικές ουσίες βρίσκονται σε υγρή, αέρια ή στερεά μορφή και δημιουργούν εξανθήματα, πνίγουν και επηρεάζουν τα νεύρα ή το αίμα. Οι ουσίες χημικού πολέμου γενικώς ταξινομούνται σύμφωνα με την επίδρασή τους στον οργανισμό και μπορούν να ομαδοποιηθούν κατά προσέγγιση ως: Νευρικές Ουσίες, Ουσίες Μουστάρδας, Υδροκυάνιο, Δακρυγόνα Αέρια, Αρσίνες, Ψυχωτικο-μιμητικές Ουσίες, Τοξίνες και Δυνητικές CW Ουσίες.

Σύμφωνα με τη Σύμβαση για τα Χημικά Όπλα (CWC), οι χημικές ουσίες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, που καθορίζουν τον σκοπό και τη χρήση τους:

* Πρόγραμμα Ένα, περιλαμβάνει αυτές που τυπικά χρησιμοποιούνται σε όπλα, όπως τα αέρια σαρίνης και μουστάρδας και το Ταμπούν.

* Πρόγραμμα Δύο, περιλαμβάνει εκείνες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε όπλα, όπως Άμιτον και ΒΖ.

* Πρόγραμμα Τρία, τα χημικά περιλαμβάνουν τις λιγότερο τοξικές ουσίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την έρευνα και την παραγωγή φαρμάκων, χρωμάτων, υφασμάτων, κ.λπ.

Οι CW ουσίες που χρησιμοποιούνται κυρίως εναντίον ανθρώπων χωρίζονται σε θανατηφόρες και σε αυτές που προκαλούν μιας μορφής ανικανότητα. Μια ουσία ταξινομείται ως κατασταλτική, εάν μικρότερο από 1/100 της θανατηφόρου δόσης αυτής προκαλεί ανικανότητα, π.χ. μέσω ναυτίας ή οπτικών προβλημάτων. Το όριο μεταξύ θανατηφόρων και κατασταλτικών ουσιών δεν είναι απόλυτο, αλλά αναφέρεται σε ένα στατιστικό μέσο όρο.

Εμπρηστικές ουσίες όπως ναπάλμ και φωσφόρου δεν θεωρούνται CW ουσίες, δεδομένου ότι επιτυγχάνουν το αποτέλεσμά τους κυρίως μέσω θερμικής ενέργειας. Ορισμένα είδη πυρομαχικών καπνού δεν έχουν χαρακτηριστεί ως χημικό όπλο αφού το δηλητηριώδες αποτέλεσμα δεν είναι η αιτία της χρήσης τους. Τα φυτά, οι μικροοργανισμοί και οι παραγόμενες τοξίνες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι παθογόνοι μικροοργανισμοί, κυρίως οι ιοί και τα βακτήρια, χαρακτηρίζονται ως βιολογικά όπλα.

* Οι χημικές ουσίες που καίνε το δέρμα: μουστάρδα θείου, λιουισίτης, μουστάρδα αζώτου, μουστάρδα-λιουσίτης, φωσγένιο-οξίνη.

* Οι χημικές ουσίες που επηρεάζουν τα νεύρα: VX, Σαρίνη, Σομάνιο, Ταμπούν, ουσίες Νοβιχολίνης.

* Οι χημικές ουσίες που προκαλούν πνιγμό: Χλωρίνη, Φωσγένιο, Διφωσγένιο, Χλωροπικρίνη.

* Οι χημικές ουσίες που επηρεάζουν το αίμα: Εριγόνο, Κυανίδιο, Κυανογόνο χλώριο.

* Χημικά προϊόντα για τον έλεγχο διεγέρσεων: Δακρυγόνος Ουσία 2 (αέριο SN),  Δακρυγόνος Ουσία 0 (αέριο CS), Ψυχεδελική Ουσία 3 (ΒΖ)

Πότε έχουν χρησιμοποιηθεί - μια σύντομη ιστορία

1863- Το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ εκδίδει Γενική Οδηγία 100, διακηρύσσοντας, «η χρήση δηλητηρίου με οποιονδήποτε τρόπο, είτε πρόκειται για επιδηλητηρίαση πηγαδιών, ή τροφίμων ή όπλων, είναι εξ ολοκλήρου αποκλεισμένη από τον σύγχρονο πόλεμο».

1^ος Παγκόσμιος Πόλεμος - η χρήση χημικών ουσιών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκάλεσε κατ' εκτίμηση 1.300.000 θύματα, συμπεριλαμβανομένων 90.000 θανάτων.

1914- Η Γαλλία αρχίζει να χρησιμοποιεί δακρυγόνα σε χειροβομβίδες (βρωμιούχο ξυλυλένιο) και οι Γερμανοί ανταποδίδουν με δακρυγόνα σε βλήματα πυροβολικού. Αυτή ήταν η πρώτη σημαντική χρήση του χημικού πολέμου στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο.

1915- Οι Γερμανοί επιτίθενται στους Γάλλους με το αέριο χλώριο στο Ιπρέ, Γαλλία. Αυτή ήταν και η πρώτη αποτελεσματική χρήση του χημικού πολέμου στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

1915 – Οι Βρεττανοί χρησιμοποιούν το αέριο χλωρίου κατά των Γερμανών στη μάχη του Λός. Αυτή ήταν η πρώτη επίθεση χημικών όπλων από τους Βρετανούς.

1918 – Οι Γερμανοί εκτοξεύουν την πρώτη επίθεση με βλήματα εναντίον των αμερικανικών στρατευμάτων με βλήματα φωσγενίου και χλωροπικρίνης. Η πρώτη σημαντική χρήση αερίων κατά των αμερικανικών δυνάμεων.

1918 – Πρώτη χρήση αερίων στον πόλεμο από τις ΗΠΑ.

1918 - Οι ΗΠΑ ξεκινούν επίσημο πρόγραμμα χημικών όπλων, με την ίδρυση της Υπηρεσίας Χημικού Πολέμου.

1919 – Οι Βρετανοί χρησιμοποιούν Αδαμσίτη ενάντια στους Μπολσεβίκους κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου.

1922-1927 - Οι Ισπανοί προβαίνουν σε χρήση χημικών όπλα εναντίον των ανταρτών Ριφ στο Ισπανικό Μαρόκο.

1936 - Η Ιταλία χρησιμοποιεί αέριο μουστάρδας κατά των Αιθιοπών κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Αβησσυνία.

1942 – Οι Ναζί αρχίζουν να χρησιμοποιούν το Ζύκλον Β (υδροκυανικό οξύ) σε θαλάμους αερίων για τη μαζική δολοφονία κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

1943 - Ένα πλοίο των ΗΠΑ φορτωμένο με βόμβες μουστάρδας δέχεται επίθεση από Γερμανούς στο λιμάνι του Μπάρι, Ιταλία.

1945 – Οι Γερμανοί κατασκευάζουν και αποθηκεύoυν μεγάλες ποσότητες από αέρια νεύρων Ταμπούν και Σαρίν, αλλά δεν τα χρησιμοποιούν.

1962-1970 – Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν θανατηφόρο αέριο και τέσσερις τύπους αποφλοιωτικού, συμπεριλαμβανομένου του Πορτοκαλί Παράγοντα, στο Βιετνάμ.

1963-1967 – Η Αίγυπτος χρησιμοποιεί χημικά όπλα (φωσγένιο, μουστάρδα) κατά της Υεμένης.

1975-1983 - Εικαζόμενη χρήση Κίτρινης Βροχής (μυκοτοξίνες τριχοθυκίνης) από δυνάμεις υποστηριζόμενες από τη Σοβιετική Ένωση στο Λάος και Καμπότζη. Υπάρχουν ενδείξεις που υποδηλώνουν χρήση της Τ-2 τοξίνης, εντούτοις μια εναλλακτική υπόθεση προτείνει ότι οι κίτρινες κηλίδες που χαρακτηρίστηκαν ως Κίτρινη Βροχή προκλήθηκαν από σμήνη μελισσών που αφοδεύανε.

1979 - Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ισχυρίζεται χρήση χημικών όπλων από τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένης της Κίτρινης Βροχής.

1983 – Το Ιράκ αρχίζει τη χρήση χημικών όπλων (αερίου μουστάρδας), στον πόλεμο κατά του Ιράν.

1984 - Για πρώτη φορά η χρήση του αερίου νεύρων Ταμπούν  στο πεδίο της μάχης από το Ιράκ κατά τη διάρκεια του Ιρανο-Ιρακικού Πολέμου.

1987-1988 – Το Ιράκ χρησιμοποιεί χημικά όπλα (υδροκυάνιο, αέριο μουστάρδας) στην Ανφάλ Εκστρατεία του εναντίον των Κούρδων, κυρίως στη Σφαγή Χαλάμπια του 1988.

1995 – Η επίθεση με αέριο Σαρίν στο Μετρό του Τόκιο σκότωσε σχεδόν μια δωδεκάδα ανθρώπων και κατέστησε ανίκανους ή τραυματίες περίπου 5.000 άλλους. Χιλιάδες δεν πέθαναν από την επίθεση στο Τόκιο λόγω των προσμείξεων του παράγοντα. Μια μικρή σταγόνα από Σαρίν, η οποία αναπτύχθηκε αρχικά στη Γερμανία το 1930, μπορεί να σκοτώσει μέσα σε λίγα λεπτά μετά από την επαφή με το δέρμα ή την εισπνοή των εξατμίσεων του. Όπως όλα τα άλλα αέρια νεύρων, το Σαρίν αναστέλλει τη δράση της ακετυλοχολινεστεράσης, ένα ένζυμο αναγκαίο για τη μετάδοση των νευρικών ερεθισμάτων.

Οι προσπάθειες για την απαγόρευση των χημικών όπλων

Η εμπειρία της μεγάλης κλίμακας χημικού πολέμου ήταν τόσο τρομακτική που οδήγησε στο Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925, που απαγορεύει τη χρήση των χημικών και βακτηριολογικών παραγόντων στον πόλεμο. Εικόνες θυμάτων να λαχανιάζουν, να αφρίζουν και να πνίγονται μέχρι θανάτου είχε μια βαθιά επίδραση. Το κείμενο του πρωτοκόλλου αντανακλά την παγκόσμια αίσθηση αποτροπιασμού. Επιβεβαίωσε ότι τα όπλα αυτά είχαν «δίκαια καταδικαστεί από την κοινή γνώμη του πολιτισμένου κόσμου».

Η Σύμβαση για τα Χημικά Όπλα (CWC) ενισχύει τις πτυχές των Συνθηκών της Γενεύης που επίσης ασχολήθηκαν με αυτούς τους παράγοντες και αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε περίοδο 24 ετών. Το 1992, μετά από μια δεκαετία μακρών και επίπονων διαπραγματεύσεων, η Διάσκεψη για τον Αφοπλισμό στη Γενεύη συμφώνησε με το κείμενο της CWC. Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση στις 30 Νοεμβρίου του 1992, σε ένα ψήφισμα με τίτλο Σύμβαση για την Απαγόρευση της Ανάπτυξης, Παραγωγής, Αποθήκευσης και Χρήσης Χημικών Όπλων και για την Καταστροφή Τους (A / RES / 47/39).

Η CWC έχει 188 κράτη μέρη. Το Ισραήλ και η Μυανμάρ έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει τη συνθήκη, ενώ η Αγκόλα, η Αίγυπτος, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, η Σομαλία, το Νότιο Σουδάν και η Συρία δεν έχουν ακόμη υπογράψει καθόλου τη συνθήκη. Η CWC τέθηκε σε ισχύ στις 29 Απριλίου 1997, 180 ημέρες μετά που η Ουγγαρία, η 65η χώρα, επικύρωσε τη συνθήκη. Οι χώρες που επικυρώνουν πρέπει να καταστρέψουν όλα τα χημικά όπλα σε μια περίοδο δέκα ετών με τη Συνθήκη να παρέχει μια «αρχή εξίσωσης», η οποία εξασφαλίζει ότι οι κάτοχοι καταστρέφουν τα αποθέματά τους περίπου την ίδια ώρα.

Πέντε έτη μετά την έναρξη ισχύος, η καταστροφή του 20% των αποθεμάτων πρέπει να έχει ολοκληρωθεί. Μετά από επτά χρόνια, το 45% της καταστροφής πρέπει να έχει έρθει εις πέρας. Σύμφωνα με τη Συνθήκη, οι χώρες πρέπει να παύσουν οποιαδήποτε ανάπτυξη, παραγωγή, απόκτηση, αποθήκευση και διατήρηση των χημικών όπλων. Η CWC απαιτεί από τα συμβαλλόμενα κράτη να αναφέρουν τη θέση των χώρων αποθήκευσης χημικών όπλων, και τη θέση και τα χαρακτηριστικά της παραγωγής χημικών όπλων και ερευνητικών εγκαταστάσεων, και απαγορεύει το εμπόριο ορισμένων χημικών προϊόντων με χώρες που δεν συμμετέχουν στη Συνθήκη.

Οι διατάξεις επαλήθευσης της CWC δεν επηρεάζουν μόνο την στρατιωτικό τομέα, αλλά και την άμαχο χημική βιομηχανία, σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω ορισμένων περιορισμών και υποχρεώσεων που αφορούν την παραγωγή, τη μεταποίηση και την κατανάλωση των χημικών ουσιών που θεωρούνται σχετικές με τους στόχους της Σύμβασης. Η Σύμβαση περιλαμβάνει επίσης διατάξεις σχετικά με την ανάγκη επέμβασης σε περίπτωση που ένα κράτος-μέλος δέχεται επίθεση ή απειλείται με επίθεση με χημικά όπλα, καθώς και για την προώθηση του εμπορίου χημικών ουσιών και συναφούς εξοπλισμού μεταξύ των συμβαλλομένων κρατών.

Τι πρέπει να κάνουν οι μεμονωμένες κυβερνήσεις μετά την υπογραφή της CWC;

Μόλις μια κυβέρνηση έχει επικυρώσει τη Σύμβαση, υποχρεούται να δηλώσει όλες τις CW εγκαταστάσεις της (τόσο εμπορικές όσο και δημόσιες) μέσα σε 30 ημέρες, και πρέπει να καταστρέψει τα αποθέματα μέσα σε 10 χρόνια με περιβαλλοντικά ορθό τρόπο, με δικά της έξοδα. Τα συμβαλλόμενα κράτη πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι απαγορεύσεις στη Συνθήκη μεταφράστηκαν από το διεθνές δίκαιο, και είναι δεσμευτικές μόνο για τα κράτη, με τη Σύμβαση συγκεκριμένα να απαιτεί από τα συμβαλλόμενα κράτη να επεκτείνουν τις υποχρεώσεις τους σε ιδιωτικούς φορείς, παρόλο που παραμένει ασαφές το πώς ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό.

Τα κράτη οφείλουν να θεσπίσουν ποινική νομοθεσία, που απαγορεύει στους ιδιώτες τους, ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται στον πλανήτη, να αναλάβουν οποιαδήποτε από τις δραστηριότητες που απαγορεύονται στο ίδιο το κράτος από τη Σύμβαση. Πολλά κράτη έχουν επίσης θεσπίσει νομοθεσία που προβλέπει την υποχρέωση να παρέχουν δήλωση που σχετίζεται με την παραγωγή, επεξεργασία, κατανάλωση, εισαγωγές και εξαγωγές χημικών προϊόντων πάνω από τα όρια που καθορίζονται στη Σύμβαση.

Ένας άλλος τομέας στον οποίο οι περισσότερες πολιτείες έχουν θεσπίσει νομοθεσία προβλέπει διετή, πολλαπλής εισόδου βίζα στους επιθεωρητές οι οποίοι με 48ωρη κοινοποίηση μπορούν να επιθεωρήσουν για να αποσαφηνίσουν και να επιλύσουν ζητήματα μη συμμόρφωσης. Κατά τη διάρκεια των επιθεωρήσεων μπορούν να πάρουν συνέντευξη στο προσωπικό, να ζητήσουν δείγματα και να αξιολογήσουν τους τόπους καταστροφής των χημικών όπλων. Μπορούν να αξιολογήσουν έναν χώρο για έως και 84 ώρες.

Τι είναι ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων;

Ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) άρχισε να λειτουργεί στις 29 Απριλίου 1997 και έχει έδρα τη Χάγη, στην Ολλανδία. Ο OPCW αποτελείται από προσωπικό με περίπου 5.000 μέλη που παρακολουθούν την καταστροφή των χημικών όπλων και των εγκαταστάσεων παραγωγής χημικών όπλων. Το προσωπικό εφαρμόζει επίσης την πολύπλοκη δήλωση και τις απροειδοποίητες, απαιτητικές επιθεωρήσεις στο πλαίσιο των διαδικασιών επαλήθευσης, διενεργεί τις επιθεωρήσεις ρουτίνας, και εκπαιδεύει τους επιθεωρητές. Το προσωπικό είναι υπόλογο σε όλους τους υπογράφοντες και το Εκτελεστικό Συμβούλιο που αποτελείται από 41 κράτη-μέλη.

Πώς καταστρέφονται τα χημικά όπλα;

Προηγουμένως, οι πιο κοινές μέθοδοι τελικής καταστροφής χημικών όπλων ήταν ταφή στη γη, απόρριψη στη θάλασσα, έκρηξη (εκτόξευση ή έκρηξη των πυρομαχικών) και το κάψιμο σε ανοικτό λάκκο. Αυτές οι μέθοδοι μπορεί να θεωρούνταν αρκετά έξυπνες εκείνη την εποχή (εκτός θέας, εκτός γνώσης), αλλά η επικινδυνότητά τους έχει από τότε γίνει εκ διαμέτρου εμφανής.

Η ταφή πυρομαχικών δημιουργεί προβλήματα για το περιβάλλον. Μόλις τα πυρομαχικά αρχίζουν να διαβρώνονται και να διαρρέουν, οι παράγοντες μπορούν να μολύνουν το περιβάλλον έδαφος, ακόμα και να μπούνε σε πηγές νερού. Η απόρριψη χημικών πυρομαχικών στη θάλασσα είναι μια άλλη μέθοδος καταστροφής που έχει προκαλέσει μια σειρά από προβλήματα. Ορισμένες από αυτές τις πράξεις απαλλαγής έχουν συμβεί σε σχετικά ρηχά νερά στη Βαλτική Θάλασσα και στα ανοικτά των ακτών της Ιαπωνίας. Και στις δύο αυτές περιοχές, η απόρριψη χημικών όπλων προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην αλιευτική βιομηχανία. Οι ψαράδες της Βαλτικής και στα ανοικτά των ακτών της Ιαπωνίας εξακολουθούν να αλιεύουν παλιά χημικά όπλα στα δίχτυα τους, και μερικές φορές εκτίθενται σε ακόμα ενεργούς παράγοντες.

Υπάρχουν δύο μεγάλες επαληθευμένες τεχνολογίες για την καταστροφή των χημικών όπλων αποδεκτές σύμφωνα με τα όρια του CWC σήμερα, η αποτέφρωση και η χημική αποδόμηση. Ωστόσο, υπάρχουν δεκάδες εναλλακτικές τεχνολογίες, και ο αριθμός αυξάνεται.

Σύμφωνα με τη βασική διαδικασία αποτέφρωσης, τα χημικά όπλα μεταφέρονται πρώτα στην εγκατάσταση αποστρατικοποίησης, όπου ο χημικός παράγοντας απομακρύνεται από τα πυρομαχικά ή τα δοχεία που τον περιέχουν με αυτόματο εξοπλισμό. Αυτό θέτει τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο αποστρατικοποίησης σε πολύ χαμηλό κίνδυνο μόλυνσης.

Οι τεχνολογίες χημικής αποδόμησης (ή χημικής εξουδετέρωσης) λαμβάνουν επίσης πολλές διαφορετικές μορφές. Υπάρχουν μια σειρά από χημικές ουσίες, όπως τα αλκάλια και τα οξειδωτικά, που μειώνουν και συχνά αναιρούν την τοξικότητα των χημικών παραγόντων.

Ενώ υπάρχουν οι τεχνολογίες για την καταστροφή των χημικών όπλων, στην πράξη υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορεί να έρχονται σε σύγκρουση όταν διεξάγεται η διαδικασία καταστροφής. Τα θέματα που πρέπει να εξεταστούν περιλαμβάνουν το υψηλό κόστος της καταστροφής και της ασφάλειας, καθώς και τους περιβαλλοντικούς, νομικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Αν και οι περιβαλλοντικές ομάδες έχουν εύλογες ανησυχίες με γνώμονα την καταστροφή των χημικών όπλων με περιβαλλοντικά ασφαλή τρόπο, οι ειδικοί στα όπλα γενικά συμφωνούν ότι είναι περιβαλλοντικά πολύ πιο επικίνδυνο για τα όπλα να παραμείνουν σε αποθήκευση για τα επιπλέον χρόνια που απαιτούνται για την ανάπτυξη εναλλακτικών μεθόδων καταστροφής.

Το θέμα της ασφάλειας πρέπει επίσης να εξεταστεί προσεκτικά κατά την καταστροφή των χημικών όπλων. Αυτό συνεπάγεται προφυλάξεις και κανονισμούς που προστατεύουν όχι μόνο τους υπαλλήλους που εργάζονται στις εγκαταστάσεις της καταστροφής, αλλά και τον άμαχο πληθυσμό γύρω από την εγκατάσταση. Εξοπλισμός παρακολούθησης υψηλής ευαισθησίας πρέπει να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι δεν υπάρχει διαρροή των τοξικών παραγόντων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ισχυρίζονται ότι έχουν 12.000 τόνους χημικών παραγόντων σε πυρομαχικά και άλλους 19.000 τόνους σε μαζική αποθήκευση. Η Ρωσία, η μοναδική κληρονόμος των αποθεμάτων χημικών όπλων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αναφέρει επισήμως ότι τα αποθέματά της είναι 40.000 τόνοι. Οι δύο αυτές χώρες είναι οι μόνες υπογράφουσες την CWC που έχουν παραδεχτεί ότι κατέχουν χημικά όπλα. Το 1994, η Ειδική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το Ιράκ (UNSCOM) δήλωσε ότι οι δυνατότητες του Ιράκ σε χημικά όπλα είχαν καταστραφεί, αφήνοντας το Ιράκ χωρίς πλεόνασμα (ή και καθόλου αποθέματα) χημικών όπλων. Ένας μεγάλος αριθμός παλαιών και εγκαταλελειμμένων χημικών όπλων εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες. Το συνολικό ποσό των χημικών όπλων και των παλιών και εγκαταλελειμμένων χημικών όπλων που πρέπει να καταστραφεί παγκόσμια είναι αποθαρρυντικό.

Η πρώτη προθεσμία για την καταστροφή των χημικών όπλων ήταν τον Απρίλιο του 2007, αλλά όταν ανακαλύφθηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Λιβύη και η Ρωσία θα έχαναν την προθεσμία, σε αυτές τις χώρες είχε παραχωρηθεί παράταση πέντε ετών έως τον Απρίλιο του 2012. Η προθεσμία αυτή δεν επρόκειτο να επεκταθεί περαιτέρω. Παρά το γεγονός ότι ακόμη και η παράταση της προθεσμίας έχει χαθεί, η ακεραιότητα της Σύμβασης εξακολουθεί να διατηρείται. Οι εν λόγω χώρες έχουν υποβάλει λεπτομερή σχέδια στον OPCW για την καταστροφή των υπολειπόντων οπλοστασίων τους, μαζί με προγραμματισμένες ημερομηνίες ολοκλήρωσης. Αρκετά κράτη-μέλη έχουν μελετήσει το ενδεχόμενο να βοηθήσουν τη Λιβύη με την καταστροφή των υπόλοιπων αποθεμάτων της. Ο Καναδάς έχει παράσχει μεγάλα ποσά προς αυτή την κατεύθυνση στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Προγράμματος Εταιρικής Σχέσης.

Η διάδοση χημικών όπλων

Κάποιος πρέπει επίσης να εξετάσει την απειλή του πολλαπλασιασμού, όταν πρόκειται για τη μείωση των οπλοστασίων. Στην περίπτωση των χημικών όπλων, η απειλή του πολλαπλασιασμού είναι πολύ μικρότερη από αυτή των πυρηνικών και συμβατικών όπλων. Αυτό ισχύει για πολλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα, πολλά από τα χημικά όπλα των σημερινών οπλοστασίων βαίνουν προς γήρανση και είναι επικίνδυνο να μεταφερθούν. Δεύτερον, θα ήταν φθηνότερο στις περισσότερες περιπτώσεις, για μια χώρα που επιθυμεί να έχει χημικά όπλα να τα παραγάγει από το να επιχειρήσει να τα αγοράσει στη μαύρη αγορά όπλων. Τρίτον, η ποσότητα των χημικών όπλων που απαιτείται για να αποτελέσει σημαντική απειλή είναι μεγάλη, ειδικά σε σύγκριση με τα πυρηνικά όπλα. Μια παράνομη μεταφορά σημαντικής ποσότητας χημικών όπλων θα ήταν πολύ δύσκολο να αποκρυφθεί. Τέλος, μια χώρα δε θα επιθυμούσε να εισαγάγει χημικά όπλα αν δεν είχε επαρκή εξοπλισμό προστασίας από χημικές ουσίες και σχετική κατάρτιση των δυνάμεων της, μια δαπανηρή επιχείρηση. Δυστυχώς, κυριολεκτικά κάθε χώρα έχει την τεχνολογία να παράγει μερικούς από τους απλούς χημικούς παράγοντες που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εν ολίγοις, αν μια χώρα θέλει πραγματικά ένα οπλοστάσιο χημικών όπλων, θα ήταν πιο εύκολο να οικοδομήσει ένα η ίδια παρά να εισαγάγει αποθέματα.