Μπορείς λίγα δευτερόλεπτα να διαθέσεις,
για το κλάμα ενός νεογέννητου ερωτηματικού;
(-)
Μόλις γεννήθηκα και έμαθα πως πρέπει να πεθάνω, ψέματα θα σου λέω για λίγο ρωτώντας σε αυτά που με τρομάξαν. Αλήθεια είναι πως μόνο αυτοί που γράφουν ημερολόγια ή σκέψεις σε χαρτί διαβάζουν ποίηση; Γράφω κι εγώ, μου λες, κι όσοι με διαβάσουν, μου λες, αμέσως μετά μου λένε :
"Α ναι, έγραψα κι εγώ κάτι, δες το και πες μου τι νομίζεις"
κι όλα αυτά πεζή τα λέμε.
γιατί εγώ δεν είμαι ποίημα!
Αχ, να χαλούσε η τηλεόραση από ότι είναι και να φτιαχνότανε απαρχής με νέες εκπομπές που να μιλούσαν και για μένα που τώρα γεννιέμαι με αίματα και κίτρινο αμνιακό υγρό που τσιγάρο μυρίζει και αλκοόλ. Πόσο θα ήθελα, κύριε, να με βλέπατε σαν το μικρό αυτό κομματάκι γραφής που σαν άρωμα φοριέται κι η μυρωδιά του μένει στην ανάμνηση μεταφερόμενο στου εγκεφάλου τους ιππόκαμπους απ’ τους κυρίαρχους νευρώνες των αμυγδαλών. Και ήδη, θα το είδες, γνωρίζω ανατομία εγκεφάλου χωρίς να τη διαβάσω πουθενά, την φέρω.
αλλά δεν είμαι ποίημα, καθόλου!
-Έτι πεζότερον τις ψυχές με χάπια να ιατρεύεις -
Είναι κανείς που ξέχασε ποτέ
τη μυρωδιά του "Σατραπεία";
ή το βάρος του στίχου
"η γης δεν έχει κρικέλια να τη σηκώσουνε και να φύγουνε";
ή το μέταλλο του
"ώ κοινόν αυτάδελφον, Ισμήνης κάρρα";
Τα θυμάσαι, μου λες.
εγώ δεν είμαι ποίημα σου λέω!
Τέτοια να θυμίζανε στους αναγνώστες, και χρήμα ας έπεφτε στην ποίηση ξανά, το ίδιο κέρδος θα απέφερε στους πλούσιους ιθύνοντες και τους επιτηδείους διακινητές του λόγου του οπτικού.
πια δεν είμαι ούτε πεζό –αμφιταλαντεύομαι-
[ένα τάλαντο δώσε και αποχωρώ]
Να κάνανε reality show με ποιητές (δεν εννοούνται τρελοί και καταθλιπτικοί χαραμοφάηδες, αλλά υποσχόμενοι νέοι ή και ωριμότεροι που τη φλέβα ίσως ανακάλυψαν του ελληνικού ταλέντου μέσα τους)
-γιατί η ποίηση περί αυτού πρόκειται-
και να έβλεπε ο κόσμος μια αναβίωση του λόγου θεαματική. Ο λόγος ο ελληνικός υπάρχει μα δυστυχώς σε κύκλους κλειστούς διακινείται, σε μια κοινωνία χαμένων ποιητών να παλεύει με θυμό τους χαμένους αναγνώστες.
εγώ θα γίνω ποίημα,
αν διαβαστώ σωστά θα μεταμορφωθώ,
αν διαβαστεί αρκετά ο λόγος μου θα ανυψωθώ,
αν πεινασμένα διαβαστώ με οργή,
θα θεριέψει ο ρυθμός,
θα αναβράσει το πεζό
θα καλέσω το ίδιο εικόνες να με ομορφύνουν,
θα ερωτευτώ παράφορα το Σύμβολο,
θα καταλάβω πανηγυρικά και τη Μεταφορά,
κι από τη σύνεση συνάμα θα καταληφθώ,
δεν έχει πεζότητα το ποίημα, λένε,
έχει ποίηση το πεζό.
μην ανησυχείς, ποιητή,
εγώ δεν είμαι ποίημα,
αλλά θα γίνω.
(18/01/08)
για το κλάμα ενός νεογέννητου ερωτηματικού;
(-)
Μόλις γεννήθηκα και έμαθα πως πρέπει να πεθάνω, ψέματα θα σου λέω για λίγο ρωτώντας σε αυτά που με τρομάξαν. Αλήθεια είναι πως μόνο αυτοί που γράφουν ημερολόγια ή σκέψεις σε χαρτί διαβάζουν ποίηση; Γράφω κι εγώ, μου λες, κι όσοι με διαβάσουν, μου λες, αμέσως μετά μου λένε :
"Α ναι, έγραψα κι εγώ κάτι, δες το και πες μου τι νομίζεις"
κι όλα αυτά πεζή τα λέμε.
γιατί εγώ δεν είμαι ποίημα!
Αχ, να χαλούσε η τηλεόραση από ότι είναι και να φτιαχνότανε απαρχής με νέες εκπομπές που να μιλούσαν και για μένα που τώρα γεννιέμαι με αίματα και κίτρινο αμνιακό υγρό που τσιγάρο μυρίζει και αλκοόλ. Πόσο θα ήθελα, κύριε, να με βλέπατε σαν το μικρό αυτό κομματάκι γραφής που σαν άρωμα φοριέται κι η μυρωδιά του μένει στην ανάμνηση μεταφερόμενο στου εγκεφάλου τους ιππόκαμπους απ’ τους κυρίαρχους νευρώνες των αμυγδαλών. Και ήδη, θα το είδες, γνωρίζω ανατομία εγκεφάλου χωρίς να τη διαβάσω πουθενά, την φέρω.
αλλά δεν είμαι ποίημα, καθόλου!
-Έτι πεζότερον τις ψυχές με χάπια να ιατρεύεις -
Είναι κανείς που ξέχασε ποτέ
τη μυρωδιά του "Σατραπεία";
ή το βάρος του στίχου
"η γης δεν έχει κρικέλια να τη σηκώσουνε και να φύγουνε";
ή το μέταλλο του
"ώ κοινόν αυτάδελφον, Ισμήνης κάρρα";
Τα θυμάσαι, μου λες.
εγώ δεν είμαι ποίημα σου λέω!
Τέτοια να θυμίζανε στους αναγνώστες, και χρήμα ας έπεφτε στην ποίηση ξανά, το ίδιο κέρδος θα απέφερε στους πλούσιους ιθύνοντες και τους επιτηδείους διακινητές του λόγου του οπτικού.
πια δεν είμαι ούτε πεζό –αμφιταλαντεύομαι-
[ένα τάλαντο δώσε και αποχωρώ]
Να κάνανε reality show με ποιητές (δεν εννοούνται τρελοί και καταθλιπτικοί χαραμοφάηδες, αλλά υποσχόμενοι νέοι ή και ωριμότεροι που τη φλέβα ίσως ανακάλυψαν του ελληνικού ταλέντου μέσα τους)
-γιατί η ποίηση περί αυτού πρόκειται-
και να έβλεπε ο κόσμος μια αναβίωση του λόγου θεαματική. Ο λόγος ο ελληνικός υπάρχει μα δυστυχώς σε κύκλους κλειστούς διακινείται, σε μια κοινωνία χαμένων ποιητών να παλεύει με θυμό τους χαμένους αναγνώστες.
εγώ θα γίνω ποίημα,
αν διαβαστώ σωστά θα μεταμορφωθώ,
αν διαβαστεί αρκετά ο λόγος μου θα ανυψωθώ,
αν πεινασμένα διαβαστώ με οργή,
θα θεριέψει ο ρυθμός,
θα αναβράσει το πεζό
θα καλέσω το ίδιο εικόνες να με ομορφύνουν,
θα ερωτευτώ παράφορα το Σύμβολο,
θα καταλάβω πανηγυρικά και τη Μεταφορά,
κι από τη σύνεση συνάμα θα καταληφθώ,
δεν έχει πεζότητα το ποίημα, λένε,
έχει ποίηση το πεζό.
μην ανησυχείς, ποιητή,
εγώ δεν είμαι ποίημα,
αλλά θα γίνω.
(18/01/08)
© Christos P.R. Tsiailis
