Η Κόρα Εάλω

 

Τι κρύβει ο άρτος

από μέσα ο ήχος ισχυρός, η φύση κωφεύει

ως εις αναβράζον θύλακα ωχρής μάζας μικρές εκρήξεις.

Δεν είναι η ηχώ του τέλους,

είναι η φωνή της ζωής,

ουδείς θνήσκει εντός

ένα πανέμορφο μίγμα χωρίς φλοίδες και αρνητικά φορτία

ας μείνουμε κρυμμένοι μέσα στην κόρα του επίγειου παραδείσου

μονιασμένοι εκεί, ομόπνοοι,

με στρογγυλή τη νόηση.

Έξω τεράστια στόματα απειλούν με ένα δάγκωμα

ένα αδέξιο, απρογραμμάτιστο κόψιμο με γυμνά χέρια,

έναν ορθολογικό, καλά μετρημένο τεμαχισμό με το μαχαίρι.


Και όταν –φευ- η κόρα γκρεμιστεί,

όταν το μαλακό σώμα θρυμματιστεί σε αμέτρητα ψίχουλα προς βορά,

να ευχόμαστε να θρέψουμε μικρά πουλιά,

γιατί οι γύπες απλά θα μας πατήσουν με τα κοφτερά τους νύχια,

θα κολλήσουμε στα λαπαδιασμένα πέλματα

και θα βρεθούμε σε τεράστιες φωλιές

ανάμεσα σε άχυρα και σπόρια

ένα στρώμα θερμό για την εκκόλαψη των αυγών της παλινδρόμησης

όταν οι τεκτονικές πλάκες θα φυράνουν

κι όλη η πλάση θα καταποντιστεί.


Εάλω η κόρα,

χωρίς ψωμί στο ράφι

να ευχόμαστε να μας πάρει ο άνεμος μακριά

μακριά από την πόλη που έπεσε

για να επιστρέψουμε αιώνες μετά,

να θρέψουμε χώμα κοντά,

να βλαστήσουν οι σπόροι του σιταριού που κρύβονταν

να γίνει στάχυ

να πάει στον μύλο

να αρχίσει από την αρχή ο θρυμματισμός,

ορθότερα,

η νέα κόρα να αντέχει στην απειλή του γκρεμίσματος.