ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

 Θα αρχίσω το άρθρο μου συνετά, με το δέοντα καθωσπρεπισμό. Εάν σε κάποια φάση ο αναγνώστης νοιώσει ότι θίγεται, τον συμβουλεύω να σταματήσει να το διαβάζει.

Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Τάσου Μητσόπουλου, Υπουργού Αμύνης της Κύπρου. Άκουσα πολλά καλά σε εκπομπές για αυτόν απανταχού. Αιωνία του η μνήμη του ανθρώπου.

Φαντάζομαι ότι όλος ο σάλος που γίνεται είναι επειδή ήταν εν ενεργεία υπουργός. Δηλαδή το ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι επί του θεσμού, αφού έφερε τον τίτλο του Υπουργού Άμυνας. Να το δεχτούμε. Ελπίζω να μη γίνονται αυτά επειδή ήταν μέλος του κόμματος που είναι στην εξουσία.

Παρόλα αυτά, χωρίς να θέλω να χαλάσω το φορτισμένο από θλίψη και οδυρμό κλίμα, το οποίο θέλω να ομολογήσω ότι δεν με 'πιάνει' περισσότερο από όσο θα με λυπούσε η κάθε είδηση για τον οποιοδήποτε αιφνίδιο θάνατο σε μεσήλικα, θα θίξω κάποια θέματα.
Μπορεί να παρεξηγηθώ, αλλά θα το πω όπως θέλω εγώ, σαν σύγχρονος πολίτης, με τη δύναμη της πλατφόρμας των κοινωνικών δικτύων, έστω κι αν στην Τουρκία τους τα κλείνουνε. Θα το πω με πλήρη επίγνωση της ελευθερίας του λόγου που δικαιούμαι, χωρίς να ξεχνάω την υποχρέωσή μου για σεβασμό προς τις αντίθετες απόψεις αλλά και προς τη γλώσσα. Θα το πω με ηθική επιμέλεια, όσο πιο ευγενικά γίνεται. Θα το πω όμως με τα δικά μου λόγια, σαν συνειδητοποιημένος πολίτης και όχι όπως το λένε τα ΜΜΕ. Ούτε θα κάθομαι να τους ακούω σαν αρνί, μα ούτε και θα βγαίνω στους δρόμους να πλακώνομαι με τους αστυνομικούς που εντεταλμένα και άβουλα υπερασπίζονται το αφεντικό τους όποτε γίνεται διαδήλωση του λαού.

Να το πω;
(ε πες το, Χριστιανέ μου, μας έσπασες!)
("Χριστιανός"; Γιατί προϋποθέτεις πράγματα για εμένα; Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη σήμερη εποχή. Τα πάντα είναι ρευστά. Έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στο κράτος και σε όλους τους θεσμούς. Η εξουσία πλέον για τον παγκόσμιο πολίτη είναι άλλη μια υπηρεσία, όπως είναι μια τηλεφωνική εταιρία ή ένα ιδιωτικό κολλέγιο. Να το καταλάβουν αυτό οι πολιτικοί και να προσγειωθούνε λιγάκι. Όσο πιο πολύ προσγειώνονται και με σέβονται, τόσο περισσότερο θα τους ακούω και ίσως τους θαυμάσω αν είναι ικανοί... Αλλά η ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΤΕΛΟΣ)

Τελοπάντων, θα το πω.

Ιτ γκόουζ λάικ δις:

Μακάρι να μην γινόταν τόσος ντόρος μόνο για τους πολιτικούς. Να γινότανε ισομερώς για όλους τους επιφανείς ανθρώπους.

Ένας διευθυντής σχολείου για πενήντα χρόνια, ας πούμε, μπορεί να έχει αγγίξει πολύ περισσότερα μυαλά από όσο ένας πολιτικός.

Ένας γιατρός μπορεί να έχει βελτιώσει τη ζωή πολλών ασθενών με τα χέρια του, ενώ ένας βουλευτής μπορεί να έχει καταστρέψει ολόκληρες οικογένειες με τις υπογραφές του.

Ένας αθλητής διεθνούς βεληνεκούς μπορεί να έχει βάλει τη χώρα στο χάρτη και να έχει φέρει πολύ περισσότερα κέρδη από τον τουρισμό που θα ελκύσει, παρά ολόκληρα υπουργεία και οργανισμοί (που κυρίωςτρώνε, δυστυχώς και ομολογουμένως).

Ο αιφνίδιος θάνατος ενός ιδιαίτερα ταλαντούχου ζωγράφου, συγγραφέα ή συνθέτη μπορεί να αφήσει τεράστιο κενό ή τραύμα στον παγκόσμιο πολιτισμό. Θα αναρωτηθεί ο καθένας τι έργο θα μπορούσε να παράξει στο μέλλον και δεν αξιώθηκε... Αλλά δεν θα αναρωτηθεί ο πολίτης τι θα γίνει χωρίς τον πολιτικό που φεύγει. Υπάρχουν πολλοί ικανοί και πρόθυμοι να ακολουθούν τις γραμμές ενός κόμματος. Ένα δίπλωμα χρειάζεται. Και μια ζωή στις επάλξεις ενός κόμματος. Τίποτα παραπάνω.

Νοιώθω κάποτε ότι ο τρόπος που ενίοτε αντιδρούν στο θάνατο ενός πολιτικού, τόσο ο κρατικός μηχανισμός (το σύστημα) όσο και οι πολιτικές δυνάμεις κατά άτομο, είναι σαν να προσπαθούν να προβάλλουν την ίδια τους τη ματαιοδοξία και το πώς θα ήθελαν να μιλήσουν οι άλλοι για τους ίδιους και για το "έργο" τους όταν οι ίδιοι πεθάνουν. Αλήθεια, δεν είναι να τους λυπάται κανείς, όταν τους βλέπει να ανεβάζουν από μόνοι τους τους εαυτούς τους σε ένα ανώτερο επίπεδο; Να νομίζουν ότι είναι εξουσιαστές, ενώ στην πραγματικότητα είναι ΕΡΓΑΤΑΚΙΑ μου; Διότι εγώ είμαι ο ΠΟΛΙΤΗΣ του 2014 και ο κυριότερος ΠΕΛΑΤΗΣ της ιδιωτικής εταιρίας που λέγεται ΚΡΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ και πληρώνω με το φόρο μου τους υπαλλήλους της, αλλά είμαι και μέτοχος, κι αν με δεις σαν ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΩΜΑ, τότε είμαι ΜΕΓΑΛΟΜΕΤΟΧΟΣ - χωρίς την έγκρισή μου, κανείς πολιτικός δεν κουνάει ρούπι. Και τον απολύω πάραυτα.
Επεμβαίνω σήμερα που 'βράζει το σίδερο', για να πω κάτι άσχετο με τον ίδιο το μακαρίτη, αλλά σχετικό με την ιδιότητά του...

Και κάτι άλλο. Γιατί οι πολιτικοί γυρνάνε τα κανάλια και εγκωμιάζουν το ήθος και την ικανότητα του εκλιπόντος Τάσου Μητσόπουλου; Γιατί λένε ότι ήταν ο πιο ικανός, ο πιο έξυπνος, η πιο ήρεμη δύναμη; Γιατί λένε ότι ήταν τίμιος και άμεμπτος; Δεν λέω πως δεν ήτανε, ρωτάω όμως, ευθαρσώς: Δεν θα έπρεπε όλοι οι πολιτικοί να είναι έτσι; Δεν μας πείσανε ότι είναι η αφρόκρεμα οι πολιτικοί μας; Δεν είναι το αναμενόμενο να μας εξουσιάζουν (αφού είναι απαραίτητο να γίνεται κι αυτό) οι πιο έξυπνοι και πιο ικανοί της κοινωνίας; Που ανελίσσονται βάση των ξεχωριστών τους ικανοτήτων;

Αν δεν είναι, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Κι αν το παραδέχονται οι ίδιοι με πλάγιο τρόπο αναφερόμενοι στην απώλεια του πιο ικανού πολιτικού, τότε θα πρέπει να περιμένουμε αλλαγές στις συμπεριφορές των 'πολιτικών μας υπαλλήλων' σε όλα τα επίπεδα.

Μπορεί ένας θάνατος να φέρει την Αλλαγή;
Αν έχουν 'ποιόν' οι πολιτικοί μας θα φανεί.
Αλλά προς το παρόν ΔΕΝ.
Αντίο Μητσόπουλε.
Δεν σε γνώριζα, αλλά ούτε και τώρα, τουλάχιστον όχι από τα λόγια των αυτοϊκανοποιούμενων πολιτικών. Θα πίστευα ευκολότερα φίλους και συγγενείς σου.
Σου άξιζε ταπεινότερη κηδεία.
Το ίδιο θα ήθελες κι εσύ, γι αυτό είμαι σίγουρος.