Η Δυσοσμία της Δυστοπίας

Το μι θα έπρεπε να φέρνει στη νόηση αρμονία

μελωδίες ξεχασμένες στο προσκήνιο

ρετρό αναμνήσεις ασπρόμαυρες

για να ψηλαφίζω την αυθεντία με πάθος

Το μι θα έπρεπε να ήταν τομή

να έφερνε την απαγόρευση της απαγόρευσης

να σμίλευε με μαεστρία στους κήπους μας

στρόγγυλους όγκους κι όχι τετράγωνα και πυραμίδες

παραταγμένα σαν προτομές ηγετών ανώνυμων

που περιμένουν τη σειρά τους

για να επικυρώσουν την κυριαρχία τους επί του πι

επί του πι που η μόνη τριγωνομετρία που ήξερε

ήταν η περιφέρεια του κύκλου

επί του πι που το μόνο που διεκδικούσε ήταν η δεκαδικότητα του σώματός του,

η συμμετρική ασάφεια,

η απειροσειρά ανομοιογενών υπάρξεων

να σκαλίζουν γη

να φυτεύουν

να ποτίζουν

να αγκαλιάζουν η μια την άλλη

Το μι έπρεπε, το πι έπρεπε,

μα είμαι κι εγώ, φαίνεται, ρομαντικός,

κάθομαι εδώ σε ένα πεζοδρόμιο από τσιμέντο

και σκέφτομαι εργοστάσια, μηχανήματα κι εργάτες,

κάθομαι σε ορθή γωνία ανήμπορος να λυγίσω το γόνατο

και βλέπω τους δρόμους άδειους,

ώρα εννέα το βράδυ,

θα περίμενες η πόλη να ευωδιάζει από τις μυρωδιές της μέρας

που καταλαγιάζουν σιγά σιγά

για να τις ρουφήξει ξανά στα ρούχα της

και να αναδυθούν την επομένη.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει.

Το τοπίο αποκτάει ένα δυς βαρύ και η οσμή της ελπίδας το ίδιο

είναι μόλις εννέα το βράδυ

κι όλοι φοβούνται

είναι εννέα το βράδυ

κι όλων τα ρούχα βρωμάν

σκιές ηγεμόνων αυτοτελή επεισόδια της μακροβιότερης σειράς

κίβδηλοι αντικατοπτρισμοί του κόσμου των ιδεών

στα καλογυαλισμένα μάρμαρα

και τις αποστειρωμένες βιτρίνες που πια δεν πουλάν.

Είναι εννέα το βράδυ

και πια κάθε βράδυ θα είναι το ίδιο

θα μου βρουν έναν τρόπο να καλύψω τη μύτη για να μη μυρίζομαι -το ξέρω πια καλά-

θα μου βρουν έναν τρόπο να καλύψω τα μάτια να μη βλέπω

μα ποτέ δεν θα βρούνε τον τρόπο να ξεχάσω τη μελωδία στη μι ελάσσονα

είτε σε κλασσική κιθάρα, είτε σε ηλεκτρική, (πάντα άκουγα και τα δυο το ίδιο ευχάριστα εξάλλου)

και δεν θα βρούνε τον τρόπο να ξεχάσω το αγκάλιασμα της περιφέρειας ενός στρογγυλού σώματος με ένα τρυφερό, άπειρο πι.