Το Μυστικό μιας Πολτοποιημένης Ντομάτας

Το μυστικό μιας επαφής χωρίς ύλη στην πέμπτη εποχή
αποκαλύφθηκε από σφραγισμένα χείλη, ωραιοποιημένη αποχή.

Πριν να σφραγίσουμε τα μάτια, ενδεχομένης απειλής,
στο χωρόχρονο της στιγμής αμοληθήκανε τα άτια.

Κάπου εκεί κοντά σε βρήκα κόκκινο, γλυκανάλατο υγρό της ενοχής
κι αφέθηκα να ανησυχώ, με πλύνανε κι ηττήθηκα,
τους όρους δεν τήρησα και γυάλισα, συνήλθα πια στεγνή…
διά να πέσω αμαχητί.

Στο ήττα της ντροπής, επισυνάψατε άρρενες θελειπόντες
πριν καν το τελικό σίγμα στον ορίζοντα φανεί, με αναβάτες Κόντες.

Θέλησα να σου είπω για το μυστικό
μα τώρα πια εκλείπω, ως ον εριστικό
και ψάχνεις κάτι άλλο, πιο χορταστικό.
11/8/00

Επιτέλους Ιθάκη

Πώς ένα μπουμπούκι κάποιου κάκτου σε γλάστρα μπαλκονιού
που κρέμεται να λέει τον πόνο του σε φτωχογειτονιάς το δρόμο,
ανεμοδέρνεται, τ’ αγκάθια το τσιμπάνε
και τα παιδιά χωρίς γονείς το φτύνουν και γελάνε
μα δεν πτοείται, αντέχει κι αναμένει άθικτο
για το όμορφο εκείνο πρωινό όταν θ’ ανοίξει
ισόρροπο στο άπειρο με τη γύρη να ερωτοτροπήσει…

Πώς τ’ αετού το τρίτο αυγό απ’ τη φωλιά όταν πέσει,
κυλάει σε γκρεμούς, χτυπάει σε πέτρες, σε κλαδιά
ποταμοί το παρασύρουν, στη θάλασσα να φτάσει,
κι εκεί σου σκυλόψαρου το στομάχι να εκκολαφθεί
και μόλις μ’ αναγούλες τ’ απορρίψει
σε βραχάκι για να ξεβγαλθεί
και τυχαία εκεί να βρει το ταίρι της καρδιάς του.
ισόρροπο στο άπειρο το γλάρο θα φιλήσει…

Έτσι κι εγώ, αετέ μου,
λουλούδι αφού με ονομάσανε,
άρπαξε με, θα κολλήσω στα στιβαρά σου πούπουλα
κι αν θύμηση έχεις όσο ψηλά και να πετάς,
στης φτωχογειτονιάς το μπαλκονάκι
θα μ’ αφήσεις, με τον κάκτο να αγαπηθώ.