Αναμνήσεις σε τετράδια δημοτικού

 

(το παρόν ποίημα γράφτηκε στην Κένυα κατά την διαμονή για το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Kistrech Poetry Festival)


Ο ήχος του βράχου όταν βρέχει

ο βρυχηθμός του λιονταριού όταν πέφτει

ο τελευταίος ρόγχος σε δωμάτιο αδειανό

όλα αναμνήσεις σε τετράδια δημοτικού

από παιδιά σκιτσαρισμένες

αμήχανα το μολύβι πώς κράταγαν

με τα δυο δάχτυλα



πήλινα αγγεία δίχως σχέδια

χωρίς χερούλια, ανοικτά τα στόμια,

νερό του ποταμού γεμάτα,

νόστιμο, δροσερό,

να πιείς, να λουστείς, να πλύνεις,

στην κοίτη αυτό το ατέρμονο πήγαινε-έλα,

του κεφαλιού το κλείδωμα στο κέντρο,

όλα αναμνήσεις σε τετράδια δημοτικού

με λέξεις γραμμένες

με λέξεις που πάσκιζαν χωρίς φωνήεντα ν’ ακουστούν,

λίγο αυτές πνιγμένες,

λίγο τα γράμματά τους ελλιπή,

μόλις που διάβαζα,

μα ήταν αρκετό

να καταλάβω.



Καλύβα από πλίνθινα τούβλα κι άχυρο

στρόγγυλη, σαν φεγγάρι ξεπροβάλλει

στρόγγυλη μες σε ξέφωτα,

στρόγγυλη σε μονοπάτια απόκρημνα,

σε δρόμους ελεφάντων,

πάντα με κίνδυνο να διαλυθεί

πάντα με κίνδυνο να εγκαταλειφθεί

στρόγγυλη με βρύα να καλυφθεί,

να ξεχαστεί και να ξεχάσει,

χρόνια οκτώ, οκτώ χρόνια μας λέγανε

πριν μας απομακρύνουν με τη βία απ’ το χωριό

οκτώ χρόνια, και μια αγελάδα ισχνή

κοίταζε πίσω απ’ τον μαντρότοιχο δειλά,

ήμουν γυναίκα και ήξερε οι μοίρες μας πώς μοιάζουν

καλύβες, γυναίκες και χωριά,

όλα αναμνήσεις σε τετράδια δημοτικού,

σελίδες με τρύπες στο πλάι,

ίσως στο μέλλον να βρίσκανε σκοινί

-για να μονιάσουν-



Πανεπιστήμια, κτήρια ψηλά

κοστούμια, γραβάτες, χαρτοφύλακες,

όλα απ’ το κόκκινο χώμα βλαμμένα,

αιώνια λερωμένα,

φάλτσες φωνές των άπειρων σοπράνο,

όλα απ’ το κόκκινο χώμα βλαμμένα

μια ομάδα παραγιοί

σπρώχνουν τη φαγωμένη άμαξα,

τα κίτρινα παγούρια,

τόσο νερό ποιος ζήτησε,

τα κίτρινα παγούρια

ξέπλυμα, κάθαρση,

ασύμβατος κι ασύμμετρος νεποτισμός,

όλα αναμνήσεις σε τετράδια δημοτικού

που βρήκαν δρόμο χωματόδρομο

κι ανέβηκαν με την παρέλαση

κρυμμένα σε μια γαλάζια τσέπη

στην έδρα του τελευταίου πρύτανη,

να πουν την ιστορία

όπως αυτά τη γνώριζαν,

λίγο πριν ένα χέρι παιδικό

έπιανε με τρία δάκτυλα αποφασισμένα

τα μολύβια τα χρωματιστά

και στο αγγείο σκιτσάριζε

-για πρώτη φορά-

τετράγωνη μια καλύβα.