Κάποτε τα υφάσματα ράβονταν από μόνα τους
υπήρξε και τέτοια εποχή,
απ’ τις πολλές ιστορίες τις παράξενες
που έχεις απ’ τα στόματα των αμοιβάδων ακούσει,
αυτή είναι η πιο αλλόκοτη.
Υπήρξαν γυναίκες που δεν είχανε πατρόν
και με κλειστά τα μάτια σε καρέκλες ψάθινες
έλεγαν στα εγγόνια ιστορίες που θα συμβούν και
προτού οι βελόνες ακονιστούν
ήδη ντύνονταν την κλωστή
κι άκουγαν τα παραμυθιάσματα,
κι ήξεραν τον συμβολισμό και την αφαίρεση,
σχεδίαζαν τον ίαμβο
και εις το ρούχο άπλωναν
τα νοήματα χιαστί.
Κάποτε τα υφάσματα ράβονταν από μόνα τους
τότε που δεν υπήρχανε γιουτούπ
για να κοιτάνε οι γυναίκες, ν’ αντιγράφουν
τότε που οι εγκυκλοπαίδειες
πόρτες κτύπαγαν για να εισέλθουν.
Στεκόντουσαν στις βρύσες πέντε γυναίκες στη σειρά
με αλισίβα, βαμβάκι και βρόχινο νερό
προσεκτικά τις κοίταζαν ένα πλεκτό κι αλλόνα
και φαντασιώνονταν
τον εαυτό τους επάνω στα κορμιά τους ζωντανά,
να τις ζεσταίνουν,
και μεγάλωναν,
κι έπιαναν τα μέτρα τους,
σαν σαλαμάντρες γένναγαν το ίδιο τους το σώμα,
μανίκια και σφικτό λαιμό,
και στρόγγυλο κορμό,
και μόνες βάφονταν οι μάλλινες κλωστές
πράσινες κόβοντας φύλλα απ’ την ακονιζά*,
και κίτρινες με χαμωλιά* και στυπτηρία*
Κι άλλοτε σαν κοιμόντουσαν οι κορασιές
με τους αντράδες ξέχωρα
ξυπνούσαν οι βελόνες και τα γείσα
κι έβγαιναν έξω για να δουν τον ουρανό τον έναστρο
κι έφτιαχναν ρούχα καλά
κι έβαζαν τέχνη παρθένα
κι ανακάλυπταν
-ω, μα ήταν τρομερό-
και δημιουργούσαν τέτοιο στρίφωμα
που μηχανή εν έτη δυο-χιλιάδες-είκοσι ακόμη δεν κατάφερε
Κάποτε τα υφάσματα ράβονταν από μόνα τους
κι η μόλα ήταν αργή και σοβαρή διαδικασία
τότε που δεν υπήρχανε τα πι-ντι-εφ και τα όξυπνα πρίντερ
κι ήταν τα υφάσματα τα ίδια έτοιμα
πριν ξημερώσει
-χωρίς ανάγκη για το φως-
να μας καθοδηγήσουν.
*ακονιζά: (διττριχία η ιξώδης) φυτό που στην Κρήτη χρησιμοποιείται για δημιουργία βαφής
*χαμωλιά: (ή χαμελαία) η ελαιοειδής δάφνη, στην παραδοσιακή τέχνη της βαφής χρησιμοποιείται για το κίτρινο χρώμα
*στυπτηρία: άλας που εξάγεται από τον βωξίτη και χρησιμοποιείται ως πρόστυμμα στη βαφική
No comments:
Post a Comment