Ο Μονόλογος του Υπόπτου

 

Θα προτιμήσω οι χειροπέδες να μείνουν στα χέρια μου, Αστυνόμε.
Όχι, δεν θυμάμαι καθόλου αν το έχω κάνει ή όχι.
Δεν είμαι άνθρωπος που θα έλεγε ψέματα ποτέ.
Δεν λέω αν – αν το έκανα ή όχι.
Μα δεν θέλω το πλεονέκτημα της αμφιβολίας.
Δεν θα το άντεχα. Εσείς πώς το αντέχετε;
Απλά λέω ότι δεν ξέρω αν είμαι ένοχος.
Αν αυτό είναι ενοχοποιητικό, κρατήστε με υπόδικο.
Αν είναι αθωωτικό τότε εγώ αμφισβητώ την ικανότητά σας.
Γιατί δεν θέλω να είμαι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Εγώ ο ίδιος δηλώνω ότι επιθυμώ να είμαι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Αν μπορέσετε ποτέ να αποδείξετε ότι είμαι αθώος θα ήταν καλό.
Όμως ως τότε κρατήστε με εδώ.
Πιθανόν να είμαι τόσο επικίνδυνος όσο - όσο αν ήμουνα ένοχος.
Γιατί αν είμαι ένοχος, τελικά, ίσως το κάνω ξανά, και ξανά να μην θυμάμαι.

Εμπρός, αποφασίστε το, μια συνήθης εξέταση είναι.
Δεν θέλω να περιμένω να βρεθούν στοιχεία για να συλληφθώ.
Θέλω να είμαι εδώ όταν θα συζητάτε τον τρόπο σύλληψής μου.
Θέλω να είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου.
Δεν θα περιμένω να με αναγνωρίσουν μάρτυρες.
Να ταυτοποιηθούν τα δακτυλικά μου αποτυπώματα στο νυστέρι.
Θα προτιμήσω να κρατήσετε τα κλειδιά στην τσέπη σας.
Να με αφήσετε εδώ στο κρατητήριο.
Θα αντέξω στην αναμονή.
Είναι καλύτερη από την ελευθερία.
Είναι ασφαλέστερη από εκεί έξω.
Μόνο αναλογιστείτε.
Αναλογιστείτε αυτό.
Είστε το ίδιο ύποπτος με μένα.
Το ίδιο ύποπτος αν κι εσείς βγήκατε από τον χώρο των κελιών έστω και μια φορά.
Ίσως εσείς να είστε αυτός ο σύνδεσμος που μετέδωσε σε έναν ακόμη περιπλανώμενο.
Δεν γνωρίζω αν το έκανα ή όχι.
Εσείς γνωρίζετε, αλήθεια;
Για τον εαυτό σας;
Μην ανησυχείτε, όμως, η αλήθεια θα λάμψει τελικά.
Η καμπύλη του χρόνου είναι τόσο μακρυνή, που μοιάζει επίπεδη, μα τελικά κλίνει προς τη δικαιοσύνη, αναπόφευκτα, ευτυχώς.
Θα διερωτάστε γιατί να υποστηρίζω ότι δεν θυμάμαι αν το έκανα ή όχι. Ότι αφού επιμένω τόσο πολύ να με κρατήσετε εδώ, το πιο λογικό θα ήταν να είχα μνήμη ενοχής.
Μα δεν λειτουργεί πάντα όπως το θέλουμε, σας το επιβεβαιώνω, εγώ ο μόνιμος κρατούμενος στη φυλακή της αβεβαιότητας.
Ένας μήνας στο σπίτι κλεισμένος μου έχει σβήσει την μνήμη,
μου θόλωσε τα μάτια, νιώθω αναβράζουσες φουσκάλες στην καρδιά, ναι, παρακαλώ σημειώνετε, αν όλα αυτά μπορεί να είναι ενοχοποιητικά στοιχεία σημειώστε τα όλα.
Ένας μήνας χωρίς φως μου στέγνωσε το δέρμα.
Και μου έσφιξε τα χείλη σε μια στάση που με φοβίζει όταν τα ψηλαφίζω με τα δάκτυλα.
Αυτά που σας λέω τα εννοώ, κύριε Αστυνόμε.
Αλλά σας μιλάω με δυσκολία.
Μεγάλη.
Απελευθερώστε με μόνο όταν θα είστε σίγουρος, για τον εαυτό σας πιο πολύ κι από μένα τον ίδιο.
Μην λύνετε, λοιπόν, τις χειροπέδες.



Copyright Χρίστος Ρ. Τσιαήλης