Πάντα μετρούσατε στα δάχτυλα τις πλάτες που γυρίζουν
με ένα πλήθος πρόσωπα να σας επευφημούν
κι όσα χωράφια μένανε χωρίς ιδιοκτήτη
περνούσαν απ’ το κόσκινο που ξέρει μαγικά.
Κάποια μέρα θα ‘ρχόμασταν
ένας μετά τον άλλο
μπροστά στο μαύρο κτήριο
να κλείσουμε τη δίοδο
σφιχτά αγκαλιασμένοι.
Το ξέρατε πως θα ‘πεφτε κι η τελευταία μάσκα
γι’ αυτό κρυφά φροντίσατε τα στόματα να κλείσουν
βρήκατε ωραίο φίμωτρο
καλά δικιολογημένο
με τρόμο το πλασάρατε
καλά να ραφτεί στο στόμα
ποτέ μην απαντούμε
να λέτε αυτά που θέλετε κι εμείς να υπακούμε
να υπογράφουν οι ταγοί
να μεταδίδουνε στις στέγες οι αντένες
να δείχνετε το δάκτυλο για να βουρκώνουν μάτια
να εξασθενήσετε κάθε αντίσταση με κλομπ
και επισκέψεις μυστικών χαφιέδων
μα πάνω απ’ όλα αναγωγή του κίνδυνου
σε βάρκας χειριστή υπόγειας.
Κάποια μέρα θα ‘ρχόμασταν
σοφά μεταλλαγμένοι
στα μέτωπα βλαστήσαν στόματα
σαν ντροπιασμένο έφυγε το παραμυθιασμένο τρίτο μάτι
κι όσα μαζέψανε τα μάτια μας βαθιά υπονοούμενα
από τους σκοτεινούς σας τοίχους και τα μυστήρια γκράφιτι
που στήνατε πάντα απέναντί μας
εν μέσω πανικού
βγαίνουνε πια σε φως που καίει παραπετάσματα
καλοραμμένα υφάσματα
που κρύβουν μια άλλη αλήθεια.
Και δεν κρύβουμε οι ίδιοι πως φταίξαμε, είναι κατάντια,
σε κάθε κατάντια φταις το κτήριο,
φταις τον κτίστη, φταις την περιοχή,
μα φταις και τους κατοίκους
μα, όταν αγκαλιαζόμαστε και νιώθουμε τη θέρμη
ο ιός της απαθλίωσης πεθαίνει στον πυρετό του
και βλέπετε τις πλάτες των πληθών
αργά από ‘σας να απομακρύνονται
για να κρατούν τις αποστάσεις
που απ' την αρχή έπρεπε.
Το ξέρατε, θα ‘ρχόμασταν
ένας μετά τον άλλο
μπροστά στο μαύρο κτήριο
να κλείσουμε τη δίοδο
σφιχτά αγκαλιασμένοι
No comments:
Post a Comment