Νέες Οδηγίες #406 ο «Αναίσθητος»

 

Ένα παιδάκι περνάει στον δρόμο μπουσουλώντας

το κοιτάει, λέει φοράει πανάκι, λέει είμαστε πολλοί

λέει δεν ξέρω να σηκώνω εγώ παιδί

η κοινωνία κατέχει τον τρόπο, λέει,

τα πουλιά πέφταν απ’ την φωλιά απ΄την αρχή

καιρός να μάθουμε κι εμείς.



Περνάει και δεν αγγίζει τα φύλλα των δέντρων σε ξένες αυλές

περπατάει και δεν κλωτσάει τις πέτρες

ο άνεμος φροντίζει να παίρνει τη σκόνη όταν πρέπει, λέει,

και στέλνει τα έντομα κι από πίσω τα πουλιά,

να μην μετακινούμε τίποτα,

όλα είναι στη θέση τους, εκεί που έπρεπε να είναι.



Είναι ο «Αναίσθητος» που σπάνια περνάει από δίπλα σου,

δεν θα τον δεις την ώρα που ποτίζεις τους κάκτους σου,

λίγο πριν πας να θερίσεις στο χωράφι το καλαμπόκι.

Είναι ο περαστικός που δεν γυρίζει να δει που διαπληκτίζεσαι με τον γείτονα,

ο οδηγός που δεν σου κόρναρε στα φώτα σαν κοίταγες το κινητό

ο θείος που σου χαλάει τα χατίρια,

ο συνάδελφος που δεν ακούει όταν φωνάζεις σε όλους «καλημέρα".



Όταν μας λέγαν πως η αναισθητοποίηση είναι χρήσιμη διαδικασία

παίρναμε τη σημείωση με δισταγμό,

και ψάχναμε στα βιογραφικά των φιλοσόφων τα παιδικά τους τραύματα

όταν μας δίνανε μια λογική εξήγηση

για την τελεολογία της ύπαρξής μας

γράφαμε άρθρα για να αποσοβήσουμε κάθε ακραία πολιτική.



Δεν γίναμε ποτέ «αναίσθητοι»

και ήταν λάθος

κάθε επέμβαση στη ροή του ποταμού,

όταν δεν εξυπηρετούσε την πολεοδομία

και την εθνική αγροτική πολιτική.



Δεν γίναμε ποτέ «αναίσθητοι»

και διαμορφώθηκε το σύμπαν

όπως το θέλαμε εξ αρχής

μα ο στροβιλισμός του Γαλαξία,

κόντρα στο μπουσούλισμα ενός περιπλανώμενου μαλακού βράχου,

μπορεί να φέρει ακρωτηριασμό οξύ, μπορεί.



Είναι βράδυ, ένας αδιάφορος τύπος περνάει

ο άστεγος τραβάει πίσω το απλωμένο του χέρι

και τον χαιρετά με σεβασμό.