Νέες Οδηγίες #403 Η Ερώτηση Είναι Γένους Θηλυκού

Όταν έφυγα χθες το πρωί

για το γραφείο

διπλοκλείδωσα την πόρτα

έτσι μου είχες πει είν' το σωστό

κι ακόμη το κάνω

μήπως καμιά φορά γυρίσεις

πριν από εμένα

ή δεν επιστρέψω ο ίδιος καθόλου

μην πιστέψεις πως ξεχνoούσα

ή άλλως πώς σε αγνοούσα.


"Ποιος είναι ο Πέτρος";

με ρώτησε ψιθυριστά ένα πλάσμα καχεκτικό καθώς καθόμουνα και κοίταζα το κινητό

στο τέταρτο βαγόνι του συρμού.

Έπιασε το μάτι μου τη μορφή του στην οθόνη

-γύρισα-

δεν ήτανε κανείς

μόνο οι συνήθεις συνεπιβάτες

πάμε μαζί κάθε πρωί

στην ίδια περιοχή

η γιαγιά, οι τρεις μετανάστες

οι δυο εργάτες

η νεαρή με το σακίδιο στην πλάτη

και το βιβλίο στο χέρι

το αλλάζει κάθε μήνα

πάντα ένα με σκληρό εξώφυλλο

γιατί δεν διαβάζει και καμιά ποιητική συλλογή;

Για ένα δευτερόλεπτο

χωρίς αιτία φανερή

θυμήθηκα τον Λάζαρο,

τη Μαρία τη Μαγδαληνή

τους μύλους του παππού

που άλεθε σιτάρι

και τον παππού του

να λαξεύει με ευλάβεια.


Αμείλικτος ο ήλιος πάλι στην πλατεία

πριν εισέλθω στον υπόγειο

και μια γάτα καθισμένη στη στάση του λεωφορείου

περιμένει

ποιος ξέρει τι,

ίσως την μετενσάρκωσή της

για να μπορέσει ν' ανέβει κι αυτή.

Αδυσώπητη η ζέστη

παιχνιδίζει με τους θάμνους

δίπλα από το στερεμένο συντριβάνι

ένα παγωτατζίδικο όχημα

πλανόδιου εξαφανισμένου,

θαμπά χρώματα,

κάποτε θα ήταν όμορφο, σκέφτομαι

ανοίγω το ψυγείο μην έχει παγωτό

θ' αφήσω χρήματα

"Ποιος είναι ο Πέτρος"; ουρλιάζοντας προβάλλει ένα κεφάλι

κλείνω απότομα το καπάκι

μα η δίψα αβάσταχτη,

ανοίγω ξανά δειλά,

πόσο δυνατά πάλλεται η καρδιά

με τόση αδρεναλίνη

παγωτό κρέμα σοκολάτα,

μπανάνα, βανίλια,

αφήνω τάληρο

και μου 'ρχονται εικόνες ανεξήγητες

από διαμάντια, ρουμπίνια

και αμέθυστους

από ζωές που αποκλείεται

εγώ να ζήσω.


Όταν επιστρέφω τα απογεύματα

συνήθως το τέταρτο βαγόνι άδειο

κάνας τουρίστας

ή ένας τυχαίος ιερέας.

Σήμερα αναγνώρισα πέντε άντρες

που με κοιτάζαν μικρό περίεργα

κάτοικοι στην περιοχή μου χρόνια

περιφέρονταν

ίσως κοίταζαν τους πάντες έτσι

με το βλέμμα του θλιμμένου σκύλου,

μου φάνηκαν σκυφτοί όπως κάθονταν

κατάτι πειραγμένοι

ίσως να παραιτήθηκαν

ίσως φιλοξενούνται.

Η φωτεινή πινακίδα

που δείχνει στάσεις και λεπτά

σήμερα έδειξε λιγότερες

απορώ για μια στιγμή

όταν η ανακοινωτής ξάφνου ρωτάει

"Ποιος είναι ο Πέτρος";

κι αμέσως μετά ανακοινώνει τη στάση μου:

"Άνω Πετράλωνα"

Κατεβαίνω.

Ένα πλήθος στην πλατφόρμα που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί.

Στριμώχνομαι

δυσκολεύομαι να προχωρήσω

συνεχώς αυτοί που σπρώχνω

κι όσοι με σπρώχνουν

γυρνούν με απάθεια

κι ένα ύφος ψυχρό,

σχεδόν θυμωμένο

"ποιος είναι ο Πέτρος";

"ποιος είναι ο Πέτρος";

αρχίζω να ζαλίζομαι επικίνδυνα

"ποιος είναι ο Πέτρος";

δεν είμαι πια στη στάση

δεν είμαι στην πόλη

περπατάω σε έναν έρημο από κτήρια υπεραστικό

αραιά και πού κυπαρίσσια στο έρεισμα

όλοι βαδίζουν μαζί μου

όλοι κρατάνε από ένα βιβλίο

με εξώφυλλο σκληρό

συντονισμένα ρωτάνε

"ποιος είναι ο Πέτρος";

"ποιος είναι ο Πέτρος";


στο βάθος τεράστια φωτεινή πινακίδα

αναγράφει με κεφαλαία

"ΠΟΙΟΣΕΙΝΑΙΟΠΕΤΡΟΣ";

χωρίς διαστήματα

κι αντιλαμβάνομαι ότι η σημειολογία

μιας τέτοιας ερώτησης

ήταν για χρόνια αποσπασματική

ωσότου φτάσεις στο σημείο εκείνο

που μια ποιητική συλλογή

μπορεί να συμπυκνώσει

εν τη απουσία της

το νόημα του τέλους

αν αυτό ήταν γένους θηλυκού

και θα μπορούσε μετά από σεξ σε βαγόνι

να σε γεννήσει ξανά

αν μετέτρεπες την ίδια την ερώτηση

σε γένος θηλυκό.