Νέες Οδηγίες #397 Η γλώσσα που έγλειψε το τείχος

Φιλτράρω το λόγο σου, ποιητή
μέσα απ' τις δικές μου εμπειρίες,
με το τελικό μου νι αβέβαιο
κι αισθάνομαι αδαής κι ανίκανος
να πορευτώ στο όνειρό σου συνοδός
ίσως και να νιώσω κάπως καλύτερα
αν πάραυτα αυτοκτονήσω
για να γεννηθώ από μια νέα μήτρα
σε μια νέα γη
που οι ποιητές θα μιλάνε
με τη γλώσσα που έγλειψε τα τραχιά τείχη
και γεύτηκε το δηλητήριο χωρίς φόβο
σε έναν δέκατο τρίτο μήνα
που οι ποιητές θα απαγγέλλουν
εύθυμες ρήσεις
μεθυσμένοι απ' τη ζωή
τσιμπημένοι από τη μοναχική μέλισσα
που τριγυρίζει στη δική τους μουσμουλιά
με νόημα δανεισμένο από ένα μέλλον
που απροσδόκητα και όχι επί τούτου
είδα(ν) βουτηγμένο στο παρόν
σε μια παράλληλη Άνοιξη ανοικτή
που οι ποιητές της θα αποφεύγουν
τις κλειστές αναφορές
σε ονόματα υπέροχα επιφανών
που το χέρι τους δεν άγγιξα(ν)
κι ούτε μια νύχτα καν δεν πέρασα(ν) μαζί τους
ή - έστω - με ένα σύγγραμμά τους χειρόγραφο.
Σε μια γη που θα βάφουν τα καινούρια αγγεία
με λέξεις μικρές, μασημένες
ίσως και αίφνης ατέλειωτες
καθώς τους έκοψε το ηδύ νήμα
ο νεκρός επισκέπτης εαυτός τους
την ώρα που κρέμαζα(ν) σουτζούκο
σε ξένη αυλή.