κοιτάω από τη χαραμάδα
τα συντρίμμια της πόλης
ραγισμένοι δρόμοι
χαραγμένα κάτοπτρα
αγνώριστα οχήματα
καταποντισμένες τριήρεις
αμήχανα αεροπλάνα
σε λιμάνια σε πλατείες
πολυκατοικίες καμένες
κανείς δεν κατοικεί στ' αλήθεια πια εδώ
τολμώ να ξεμυτήσω
να μυρίσω το μένος
ξανά αναζητώντας
αυτούς που τελευταίοι φώναξαν
πριν τους κοκαλώσει
η μεταλλαγμένη αλισάχνη
που βίαια πιτύλιζαν
τα κρυμμένα όπλα
των ένστολων σειρήνων
που καραδοκούν ακόμη
όστις την πόλη προδίδει εξοστρακίζεται
οδεύω δακρυσμένος
για το βαυκάλισμα
που πρώτον εμένα συνέτισε
για να αγνοήσω τις κραυγές
να αποδεχτώ τις εκρήξεις
να τρέξω μακριά από τις φλεγόμενες ομάδες
όσων εξεμάνησαν
για να στηρίξω την κανονικότητα της σιωπής
που ρήμαξε τα πάντα.
Τώρα χαϊδεύω τα σώματά τους
γεύομαι το αλάτι εις ανάμνησιν
πόσο επόθησα να σαγηνευτώ
και να ερωτευτώ την ψυχή
της αληθινής πόλης
που πια καθαρίζω εύελπις
με τις νέες ομάδες
όπως δειλά μαζευτήκαμε
γνωρίζοντας πια
η καλή μελωδία
πως γράφεται
σε όστρακα δημίων
και καλά γυαλισμένες λαβές
No comments:
Post a Comment