Νέες Οδηγίες #394 το τελευταίο ουράνιο τόξο

Καθώς βαδίζω την κοιλάδα
των κοπαδιών του Γιλγαμές
το βήμα μου ορίζει ο ρυθμός
του τριξίματος των κόκκινων γρύλλων
και του ανέμου που εισχωρεί στα έγκατα.
Περίεργος τόπος
ο τόπος που γεννήθηκες
την μέρα που επιστρέφεις.
Χιλιάδες πόδια με οπλές με χαϊδεύουν
ακούω ουρές χαρμόσυνα να κροταλίζουν
και αρμονικά βελάσματα, γρυλλίσματα
και βρυχηθμούς.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΛΕΚΤΟ ΜΟΣΧΑΡΙ
φωνάζω γυρνώντας το κεφάλι μου παντού
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΠΌ ΕΜΕΝΑ ΕΞΙΛΕΩΣΗ
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΜΟ
φωνάζω για ν' αντηχήσει η φωνή μου στα ψηλά βουνά
καθώς κυλάει το νερό στο αντιπρανές,
να επικαθήσουν τα σμήνη των εντόμων
να αφομοιώσουν το σχήμα της επίκλησής μου,
να μεταφέρουν το μήνυμα σε εκείνα τα πλάσματα
που είναι ακόμη ζωντανά
που ετοιμάζονται
πόσο το επιθυμώ να πάει το μήνυμα
-- για να πάψουν να αποδέχονται
την προετοιμασία
όπως την αποδέχτηκα εγώ.

Ακόμη πιο έντονα με ψηλαφίζουν
τα αθώα ετούτα πνεύματα
δεν ξέρουν τι λέω
και δεν νοιάζονται.
Είμαι αυτός που σήμερα διασχίζει την κοιλάδα
αυτός που συντονίζεται με τα στοιχειά
που φέρνει την τελευταία βροχή
για να σημαδευτεί για λίγο
με χρώματα η πύλη
της αποχώρησης
από την στενή κοιλάδα
να κλείσει ο κύκλος αυτός
με το τελευταίο ποίημα
που δεν είχε προλάβει να γράψει
ο Μέγας Ποιητής.