Νέες Οδηγίες #365 στο πιάνο

 

Πάντα ήθελες στο πιάνο να χαλάς τις ώρες σου
με τα μιλιταριστικά του πλήκτρα
στην πίεσή σου φοβισμένα να υποτάσσονται,
σε αρμονία να συνεργάζονται
σε αέναη επανάληψη οι μαύρες
υπερυψωμένες παρεμβάσεις στη σειρά
να συνοδεύουν με ύφεση και δίεση
την πρόωρή σου ωρίμανση
κι έπειτα τον παλιμπαιδισμό σου.

Με το δεξί σου πέλμα στο πετάλι
και το αριστερό στυγνή ρυθμολογία
τα γόνατα δεν αναγνωρίστηκαν
στην πρώτη επαφή
μηδέ οι παλάμες χάρηκαν
σαν πίεσες να χειροκροτήσουν
αφήνοντας μήλα αόρατα στο πάτωμα
ελεύθερα να κυλήσουν.

Μα πόσο μεστή κι ωραία μελωδία
τα ακροδάκτυλά σου ανακάλυψαν
πρώτη φορά όταν αγάπησες
πρώτη φορά όταν σηκώθης
κι αληθινά αγκάλιασες
κορμί θερμό άλλο απ' του πιάνου
χωρίς να καμπουριάσεις
χωρίς τους ώμους να κυρτώσεις
με τεντωμένα τα άκρα σου
κι ορθή την κεφαλή σου
πρώτη φορά σε ρεσιτάλ του ενός
κι όχι ενός πλήθους.

Ώρα πολλή δεν πέρασε,
τα κόκκινα χείλια σαν φιλούσες
κι έπιασε η λοξή ματιά σου
όλο το πληκτρολόγιο σε μια φωτογραφία
κι αναρωτήθης --πρώτη σου φορά--
ποιος και γιατί το ασπρόμαυρο επέλεξε,
στο πιάνο, στο σκάκι,
στις τέμνουσες διαβάσεις,
στο εναλλασσόμενο στερέωμα,
σε ολόκληρο το σύμπαν
και στο ερώτημα το μεγάλο του φωτός
μετά την Πρώτη Ημέρα.

[πόσο θα ήθελα να ήμουνα τυφλός, πόσο θα ήθελα να ήσουνα κωφή, για πάντα να ενωθούμε]

Στην ρομαντική αριθμολογία σου
πόνταρε η φατριά του
και μ' εμβατήριο σαν σε κάλεσε
βαθιά απ' την κοιλιά του οργάνου
συ αντί με τον απλό αλγόριθμο
του ένα-δύο-ένα και του μηδενός
μέτρησες με τον έρωτα
κι οραματίστηκες το μέλλον.
Σαν ρηξικέλευθος πολεμιστής
εκπαιδευμένος χίλια χρόνια
έκοψες τον λαιμό της με μια κίνηση
το αίμα άφθονο να βάψει
μ' αποχρώσεις της ζωής
τα πλήκτρα της παλλαδικής παρέλασης
εκεί ξανά να μην καθίσεις.

Πολλοί δεν το γνωρίζουνε
μα ήταν η θυσία αυτή
η πρώτη των ανθρώπων
σε μια σπηλιά κρυμμένοι,
που φύλαγε την είσοδο
κανείς να μην εξέλθει
απ' την Κολχίδα ζέβρα κόκκινη
πανέμορφη,
θεσπέσια,
στο σεληνόφως
σαν εμφανιζότανε,
πώς ομοίαζε στις μονόχρωμες σπηλαιογραφίες
και πόσο συνάμα διέφερε.