Η Εναρμόνιση

 Τ’ άρματα απαρνήθηκαν τον χρήστη

και μόνα μεταφέρουνε νερό στα ξεραμένα ρυάκια

να ξεπλυθούν τα κίτρινα πατημένα φύλλα

τα νοτισμένα, τα επίμονα.

Κάποιοι νεαροί ξεχάστηκαν

στων κυπαρισσιών τη σκιά,

αυλή Σχολής καλοφραγμένη,

στους διαδρόμους μέσα και στις αίθουσες

κορίτσια κρυφοχαμογελαστά

τ' αθώα δάκτυλα κρύβουν τα χείλια,

με τ' άλλο χέρι

κρατάνε τα τσιγάρα άναφτα

το σήμα περιμένουν.


Έξω στον δρόμο ντελάλης αψηλός

χούφτα ανάστροφη στους περαστικούς προτάσσει

κι υπόσχεται υπό προϋπόθεση την παλιγγενεσία.

Σεσημασμένα ρούχα αδειανά στο πεζοδρόμιο στη σειρά

ελπίζουν τα ερτζιανά μην τα προδώσουν πάλι.


Στο τελευταίο απόσπασμα πριν τη διαταγή

Ο γδούπος μιας θύρας

που σπάει μάρμαρο σοφό

σκιές των εκμαγείων

που κρύβουν τα αγάλματα αιώνες τώρα,

ένα άσυλο που σαν από προδομένη λούπα

οδηγεί στο άσυλο των ασώτων

και φέτος πάλι ξανά.


Σου κόψανε τον δείχτη στο δεξί σου χέρι

αυτή την εβδομάδα

τις ατασθαλίες να μη δείχνεις

και στο πληκτρολόγιο το ύψιλον, το νι, το ταφ και το εφτά

να δυσκολεύουν

μα εσύ κατέβασες την κλίμακά τους

με ένα αόρατο καποτάστο*

για να μπορείς τη μελωδία

της σύγχρονης, κίβδηλης εναρμόνισης

ν’ αντέχεις.


(κι ίσως μια μέρα, την εβδομάδα εκείνη

τις συγχορδίες

αλλάξεις).




*καποτάστο: εργαλείο εγκάρσιας πίεσης σε ολόκληρο τάστο κιθάρας.