Νέες Οδηγίες #342 πόσο τρελοί ειν' οι άνθρωποι

πώς χτίζεις λογική

απ' της παράνοιας το μεδούλι

σε ένα μονοπάτι λεμονιές

χωρίς κορμό

με ρίζες μαβί;

Λεμόνια οι άνθρωποι

μια κίτρινη θάλασσα από τελειωμένο ήλιο

στον πάτο σκουριασμένα φρένα.


αν κολυμπήσεις καίγεσαι

αν δεν τολμήσεις πνίγεσαι στης τρέλας

τις ορθές διαπιστώσεις.


Πόσο τρελοί ειν' οι άνθρωποι

χτίζουν κανόνες καθαρούς από άχυρο

βάζουν φωτιά να ζεσταθούνε

περιμένουν στην ουρά

με σπίρτα αναπτήρες

θημωνιές στο κάρο

να συνεισφέρουν πρόθυμα

σε αυτό που τους διδάξανε

πως πρέπον είναι.


Μένεις στο κρύο

από αναρχία πεθαίνεις

στη φωτιά σιμώνεις

ο Δικαστής σε αρπάζει

σαν λεμόνι σε στύβει από αγάπη.

Πόση δικαιοσύνη χωράει σε ένα μονοπάτι κατηφορικό, πόση;


Πόσα λεμόνια χρειάζονται για μία λεμονάδα να πιει να δροσιστεί Εκείνος, να θυμηθεί την πρώτη τότε μέρα που πάτησε εδώ, να αναλογιστεί αυτά που για 'μας συνέταξε χωρίς να μας ρωτήσει. πόσο τρελό -αλήθεια- είναι να πιστεύεις πως είναι λογικό να θεραπεύεις τον παροξυσμό με λίγο κολύμπι σε θάλασσα λευκή-πηχτή;


Κι όταν επέστρεφες,

όλα αυτά που τους έλεγες,

τα καταλάβαιναν;

Σε κοίταζαν στα μάτια;


"Στο τέλος του μονοπατιού τελείωναν όλα

κι άρχιζε η ζωή

κι άρχιζε η πραγματική λογική

στην άκρη γυαλίζανε την καρμανιόλα

κι είχα πανί κι εγώ που έγραφε τ΄ όνομά μου

γοργά που συνέχισα να περπατώ

ενώ δίπλα και παραδίπλα απ' τα μονοπάτια τα κανονισμένα,

ανεδύοντο θελκτικά το όξυνο ιώδιο ο γνώριμος καπνός

μα αρνιόμουνα να επιστρέψω".


Πόσα μονοπάτια μέτρησες, πες μας, πόσα;

[και πώς να σε ακούσουμε

εδώ που κολυμπάμε ανέμελα]

;

;

πώς

;