κινείται
ρέπει -λένε- στην αλητεία,
φως και σκοτάδι οι τροφοί και οι γόνοι
ωθεί
έλκει
ο χορός η μόνη ουσία
τα βήματα τῳ ἀνθρώπῳ κρινόμενα
ο άνθρωπος τῳ βήματι ορμώμενος
τη συνοδεύει.
Κι αυτή αγνή από επεμβάσεις έξυπνες
και βελτιώσεις
αγαπάει τους ισκιώμενους
αγαπάει και τους φανερωμένους
κι η ίδια άλλωστε ως άτεκνη εγγονή
θα συνοδεύει
κάποτε ως φεγγάρι ουδέτερο
κάποτε εξαφανισμένη,
όνομα έτσι κι αλλιώς
ποτέ σταθερό δεν είχε.
Η Σελήνη δεν θάλπει
και δεν βούλεται
(ποτέ δεν παραμυθιαζόμουνα από τις παροτρύνσεις)
ο στόχος ήταν πάντα ο κύκλος κι όχι η έκλειψη
μα οι δυνάμεις ψάχνουν στον αιθέρα συνεχώς
κάτι μικρότερο για να εξουσιάζουν
κάτι να τους αντανακλάει την αίγλη τους
όταν απουσιάζουν.
Κι έτσι το χέρι μου το αριστερό εσαεί κτίζοντας
μια λογική δικιά του
ακούγοντας προσεκτικά τις προσταγές
του ευώνυμού μου πρακτικοφεροδιαχειρίζοντος άκρου,
την πλάτη μου ξύει τακτικά
πριν ακουμπήσει τον διακόπτη
για την προσωρινή ανάκρουση
της παντοκρατορίας τoυ φέγγους
Ο Ήλιος -ισχυρίζονται- είχε πάντα θέση στον χορό
προδιαγεγραμμένη
και η αυξομείωση του φωτός
δεν στόχευε κανέναν
μα το παράδοξο της εθελοτυφλίας μας
προς το λαμπρότερο σώμα που θα γνωρίζαμε ποτέ
ίσως να έκρυβε
την αμηχανία μας
στη διαπίστωση
της έλλειψης πρόθεσης των οικοσυστημάτων.
No comments:
Post a Comment