το εν δεύτερο του τέλειου
δεν ήτανε και λίγο τελικά
μεστή χαρά εγνώρισες
σε δόσεις μετρημένες
αμφίρροπη κι αμφιταλάντευτη
η ευτυχία που πάντα απ' το βάθος φαίνονταν
κουτσή χαριτωμένη
στο 'να το χέρι βότσαλα στο άλλο τα κοράλια
μοιράζεται η θάλασσα
σ' ημίβυθο και κύμα
στέκεσ' αναποφάσιστος
και απέναντί σου βλέπεις
μεσόκοπη κι ελκυστική χαρά
και πίσω σου τις θλίψες
με βήματα μπροστά πίσω
με χέρια ανοιγμένα
θα αφουγκράζεσαι θαρρώ
ύμνους και θρήνους πιο κοντά
αν δεν ποθείς το μείζον
και θα 'ν' το ιδανικότερο
αν στο 'να χέρι φίλια δάκτυλα
συχνά σε ψηλαφίζουν
κι αν στο αυτί κοντά
ψίθυροι και τραγουδητά ταυτόχρονα
σου αποκαλύπτουνε
για σένα αδυναμία
για σένα μίσος φέρον πάθιασμα
πόνο που τίκτει πόθο
κι όποτε η κόρη το πέπλο σου έδινε
λίγο να το κρατήσεις
εσύ ευλαβικά το φίλαγες
στον κόρφο το εκράταγες
μην και το ανεμίσεις
και πίσω σύντομα το έδινες
καλά σιδερωμένο
ως την επόμενη φορά
το ίδιο να μείνει
όλα τα χρόνια τα παλιά
ίσα θα είναι πάντοτε
με όσα περιμένεις
ένα φλυντζάνι ράγισε
κι εσύ αντέχεις κι άλλο
γιατί ποτέ δεν έψαχνες
ουλές, ρωγμές και ρήγματα
μηδέ φρούδες επιχρυσώσεις
και ήσαν τα τρία τελευταία αμαλγάματα
της φαντασίας επούλωση
σαν το μπαστούνι εναποτέθηκε
στο πλάι μην ξεχαστεί
δεν ήτανε και λίγο τελικά
του ατελούς το μερτικό
ολότελα δικό σου.
No comments:
Post a Comment