έβλεπα τη γιαγιά να κόβει
τον παππού να ξεζουμίζει
άκουγα τη μαμά
με διθυράμβους ακαταλαβίστικους
κι ερωτικά καλέσματα
από αφρικάνικη κομοστέγη
τη σαλάτα να εγκωμιάζει.
Από κούπα
υλικό με κόκκινες αποχρώσεις
δεν άγγιζα
στην υποψία και μόνο.
Στους εφιάλτες μου έβλεπα
κόκκινο αγγούρι να απειλεί να σοδομίσει
και στήθος τριχωτό κάτω να με πιέζει.
Δεν ήταν το ότι δεν ανέπνεα
λόγω του γορίλλα
δεν ήταν ούτε που η μάνα μου
τριγύριζε με το τηλέφωνο αδιάφορη
και δεν ήταν ο πόνος
που, παραισθησιογόνος έστω
σαν ταύρος του Νταλί
σε δικό μου
έκτακτα επινοημένο υαλοπωλείο,
μόλις που αντέχετο.
Ήταν που αυτή η πυκνή μάζα
από φλούδες ντομάτας
επιμελώς αφαιρεμένες
με νυστέρι
μού μπούκωνε το στόμα
και τον φάρυγγα
τον λάρυγγα πολιορκώντας.
Φλούδες σκληρές κι υγρές
σαν τσαλακωμένο τσιρότο
χρησιμοποιημένης σερβιέτας
κι αυτή η αρρωστημένη
του ελεύθερου μυαλού μου
ασταμάτητη αναπαράσταση
της επέκτασης της φαντασιακής μάζας
μέσα μου βαθιά να στροβιλίζεται.
Ήταν που λες κι άγνωστοι
μου μετέδωσαν
τον ιό Εμπόλα,
και στον κίνδυνο
τα σωθικά να παραδώσω
πολτοποιημένα
δεν μπορούσα να φωνάξω
ή να μουγκρίσω έστω,
να ακούσει ένας γείτονας
και να κτυπήσει το κουδούνι.
Πέρασαν χρόνια,
τρεις σύζυγοι
και δύο παιδιά,
πριν μάθω
πως οι φλούδες ντομάτας
αποβάλλονται από το σύστημα
άθικτες, αχώνευτες
παρασύροντας εκτός, εντούτοις,
επίμονες εντερικές επιστρώσεις.
No comments:
Post a Comment