tag:blogger.com,1999:blog-43285425129246854052024-02-07T08:21:44.527+02:00tsiailis world(γρίφος:)
η σκιά -
το παιδάκι -
το αίμα στο παπούτσι -
η φύση
(ή αντίστροφα;)tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.comBlogger285125tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-68768373397424468782021-03-24T04:02:00.006+02:002021-03-24T18:33:26.817+02:00Νέες Οδηγίες 425 #Πέτρα Ψαλίδι Χαρτί*<p><span></span></p><a name='more'></a> <p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="background-color: transparent; font-size: large;">«Έλα να παίξουμε αυτό το τελευταίο παιχνίδι»</span></p><span style="font-size: medium;"><br />Βουνό στη μέγγενη ο Ήφαιστος περιμένει<br />Η καραβίδα κροταλίζει μια άηχη απειλή<br />το ξύλο που πριονίζεται την κόλαση ετοιμάζει <br /><br />«Έλα, σε παρακαλώ, τρία στοιχεία, ένας νικάει, δείχνουμε δυο» <br /><br /><br />Τόσο κοντά οι Συμπληγάδες δεν βρέθηκαν ποτέ<br />Θρυμματισμένη η δαγκάνα του παραισθησιογόνου μυρμηγκιού <br /><br />«έχασες αυτό τον γύρο, πάμε πάλι» <br /><br />Ενώνουν τα σπαθιά τους χιαστί της Αποκαλύψεως οι Ιππότες<br />Ο Δάντης ξεχασμένος σε παλαιό βιβλιοπωλείο ονειροπολεί <br /><br />«Πάντα εμένα πρώτο αφήνεις να δείχνω χέρι» <br /><br />Σε έναν μακρινό πλανήτη οι γήινοι μοιράζουνε συγχωροχάρτι<br />Στο έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου της πλεκτάνης λιμοκτονεί ο Βασιλιάς <br /><br />«πόσο σ' αρέσουνε αυτές οι ισοπαλίες, έλα, δοκίμασε κι εσύ, ναι, έτσι, πρώτος» <br /><br />Ένα ηφαίστειο μουγγό δεν θέλει άλλο να ψηλώσει<br />το πιάνει το χέρι του ποιητή και το πιέζει σαν σπυρί <br /><br />«είδες; Πήρες νίκη!» <br /><br />Στα μαιευτήρια των Ναζί κουρεύουνε τις Άριες κόρες<br />χιλιάδες γυμνοί φυλακισμένοι στου Βασιλικού Ράπτη τα δοκιμαστήρια <br /><br />«κι άλλη ισοπαλία, πάμε» <br /><br />Δακτυλογραφώ απεγνωσμένος τον επικήδειό μου<br />Σκαλίζεις ένα πανέμορφο άγαλμα για να με ξεχάσεις, αχρείε πεζογράφε <br /><br />«άλλη μια νίκη, θ' αρχίσω να πιστεύω πως έκρυβες κάτι στο μανίκι»<br /><br />Γυρνάω τα Πανεπιστήμια απεγνωσμένος ψάχνοντας άσυλο μακριά απ’ τ’ άσυλο αυτό<br />Μου σκίζεις τον ζουρλομανδύα με τα νύχια γιατί θέλεις μόνο εσένα ν’ αγαπώ <br /><br />«έλα, δείξε, έλα, ανυπομονώ» <br /><br />Στην κόλαση που ξανάγραψε ο Δάντης δεν έχουν καζάνια<br />Στην κόλαση που ξανάγραψε ο Δάντης έχουν αγάλματα ωραία <br /><br />«Ισοπαλία πάλι, δεν λέει να τελειώσει το παιχνίδι αυτό, επανάλαβε μετά από εμένα, δεν λέει να τελειώσει το παιχνίδι αυτό». <br /><br /><br />© Χρίστος Ρ. Τσιαήλης <br /><br /> <br />*σε αυτό το παραδοσιακό παιχνίδι, δύο παίχτες μπορούν να δείξουν πέτρα με το χέρι σε γροθιά, ψαλίδι με δυο δάκτυλα (δείκτη και μεσαίο) τεντωμένα ή χαρτί (παλάμη απλωμένη). Τα χέρια κρυμμένα πίσω στην πλάτη, τα εμφανίζουν ταυτόχρονα. <br />Το χαρτί πάντα νικάει την πέτρα γιατί την καλύπτει <br />Το ψαλίδι πάντα νικάει το χαρτί γιατί το κόβει <br />Η πέτρα πάντα νικάει το ψαλίδι γιατί το θρυμματίζει <br />Στην ισοπαλία παίζουν ξανά. <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-24142880850033375942021-03-24T04:00:00.002+02:002021-03-24T18:42:38.898+02:00Νέες Οδηγίες #418 συνομιλία<p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-size: 11.5pt; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p> </o:p></span><span style="background-color: transparent; font-size: x-large;">Αχ Ουρανέ κατάπιε με</span></p><span style="font-size: large;">Λούσε με μαύρη μπόρα<br />Γιατί η ψυχή μου σχίστηκε<br />Χρόνια στην κατηφόρα<br />Δεν θέλω να λογιέμαι άνθρωπος<br />Μηδέ παιδί σου πλέον<br />Αφού απ' το γαλάζιο σου<br />Απέστρεψα το βλέμμα.<br />Ρίξε στο σώμα μου αστραπές<br />Κάψε με πριν σε κάψω<br />Κι όταν η στάχτη μου βραχεί<br />Νέο εμένα φτιάξε.<br />Αχ Ουρανέ σε πρόδωσα<br />Εδώ κάτω στο χώμα<br />Σου έστειλα κακή βρωμιά<br />Σαν κόλαση σε είδα<br />Μα τώρα που ψυχορραγώ<br />Θέλω για την αγάπη σου<br />Να γράψω νέα σελίδα</span><p></p>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-23496151896266793302021-03-24T03:59:00.001+02:002021-03-24T18:45:17.784+02:00Νέες Οδηγίες #417 Επέμβαση<p> </p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<span style="font-size: x-large;">Τ</span><span style="font-size: large;">ο πριόνι κόβει το δέντρο<br />Το μαχαίρι κόβει το μήλο<br />Το ψαλίδι κόβει το χαρτί<br />Το νυστέρι κόβει το κρέας<br />Ο σουγιάς κόβει το κρέας<br />Το χαρτί κόβει το κρέας <br /><br />Το τσεκούρι έσπασε το πριόνι<br />Ο κασμάς έσκισε τη γη<br />Το μήλο κρύφτηκε στη γη <br /><br />Ο πάγος κόβει το νερό<br />Το νερό κόβει τη γη<br />Η ρίζα κόβει τη γη <br /><br />Ο κεραυνός έσκισε την πέτρα<br />Το ον κρύφτηκε στη γη <br /><br />Το νύχι σκίζει το μάτι<br />Το κέρατο κόβει το κρέας<br />Το δόντι κόβει τη γλώσσα<br />Το υνί κόβει το χώμα<br />Το φως κόβει τον χρόνο<br />Το σκοτάδι κόβει τον χρόνο<br />Το χρώμα κόβει τον χρόνο<br />Η λεπίδα κόβει τον χρόνο<br />Η λεπίδα κόβει τον πάγο<br />Η λεπίδα κόβει το φως <br /><br />Τι θα κόψει την ψυχή;<br />Τι θα κόψει η ψυχή;</span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-66988542824995460932021-03-24T03:57:00.005+02:002021-03-24T18:52:03.776+02:00το γινόμενο<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifsoxyLNyCspi9oiMjJzqwOP5e6TJwahDvnE61uNXI9YqCqB4wrpkRty30C0D3U6M16XYMLiwFfH4qTdCQ9Fhmgb6wd0K7jdGY6EhTSb6MM2aaB3XuN9TSw9KFzt3k3hmFi4ngxBuizK_g/s920/eb67a7823cfc8594eccb23f0dc773629--absurd-photography-surrealism-photography.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="920" data-original-width="736" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifsoxyLNyCspi9oiMjJzqwOP5e6TJwahDvnE61uNXI9YqCqB4wrpkRty30C0D3U6M16XYMLiwFfH4qTdCQ9Fhmgb6wd0K7jdGY6EhTSb6MM2aaB3XuN9TSw9KFzt3k3hmFi4ngxBuizK_g/s320/eb67a7823cfc8594eccb23f0dc773629--absurd-photography-surrealism-photography.jpg" /></a></div><br /><p class="MsoNormalCxSpFirst"><span style="font-size: x-large;">ό</span><span style="font-size: medium;">ταν πουλί γεννάει αυγό ήδη το τσόφλι είναι σκληρό</span></p><span style="font-size: medium;">περπάταγα ανάποδα να κλείσω έξω το φως<br />βαθιά μέσα στη μήτρα της ίσως πνιγώ</span><div><span style="font-size: medium;">από ευτυχία <br /><br />μα μέτραγε κεριά σε τούρτες και βαθμούς μες τα τετράδια<br />μια μια τις κουταλιές την κρέμα να φυτεύει μέσα μου<br />όταν γεράσω να γνωρίζω τι να τρώω <br /><br />ο απαλός ιστός νόμιζα μου ταιριάζει πιο καλά<br />νυχθημερόν κοιμόμουνα σε κούπες στη θέση του καφέ<br />κι όλο τις πλένανε κι έτρεχα στο φουστάνι της να κρατηθώ μη με ξεχάσει <br /><br />όταν ελάφι γεννηθεί το δάσος μεγαλώνει<br />πιάνει βουνό φιλά ουρανό<br />ρίχνει και ρίζα σκάβοντας βίαια για τον πυρήνα<br />- αμετανόητο -<br />λιγάκι κόλαση ρευστή να δοκιμάσει<br />όταν γεράσει να ξέρει τι να ονειρευτεί<br /> <br />περπάταγα ανάποδα το μέλλον για να φανταστώ<br />μα έκανε παρεμβολές<br />στιγμή τη στιγμή<br />ο πίνακας των πολλαπλασιασμών<br />που πάσκιζα να ξεχάσω<br />πώς ήτανε όλη η ζωή μου διαγώνισμα<br />χαστούκι κι αριστείο και δώρα που θα έπαιρνα αν… <br /><br />την πίστευα, πάντα την πίστευα, λάθος δεν είχε κάνει<br />είχε αγκαλιά, είχε φιλιά<br />κι ωραίο αεροπλανάκι<br />τέτοιο απόψε πέρασε<br />έσκισε το στερέωμα<br />ανάποδα μού φάνηκε πετούσε<br />και υποκλίθηκε η γη στην προοπτική που ξαφνικά της έδινε<br />(τόσο ενθουσιασμένη)<br />που μαλάκωσε το δέρμα της κι απλώθηκε<br />να ξεχυθούν οι Φοίνικες παντού στην οικουμένη<br />βρήκα ευκαιρία διείσδυσα<br />εκεί πρώτη φορά ίσια να περπατήσω<br />στο μέγιστο πυρ δοσμένος<br />και αναπόλησα<br />το απόγευμα εκείνο που σχολάσανε απ’ τη δουλειά,<br />λίγο πριν ο έρωτάς τους ολοκληρωθεί στα σκοτεινά μ’ ένα κερί <br /><br />το αληθινό μου μέλλον όταν πρώτο-γράφτηκε, <br />σαν είχα δύο σώματα, σκληρό και μαλακό. <br /></span><br /> </div>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-18634486587082449032021-03-24T03:56:00.000+02:002021-03-24T03:56:05.322+02:00Το Καλοκαίρι Που Έρχεται<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3ZkleZEOKz0hgFadua_wzfhiq4KtxNL76eHNN0sqZST_-x5vFKwUbJVEfAE_EbQZgBqT32EBdMoNoGraGtuz3fWs5uflt_lgwDgj5sk_vackUx3TlNoLqWsyG4WxyeogNnRDztCzY00Ke/s525/burning_horizon_by_badoo11-d38g8fy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="525" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3ZkleZEOKz0hgFadua_wzfhiq4KtxNL76eHNN0sqZST_-x5vFKwUbJVEfAE_EbQZgBqT32EBdMoNoGraGtuz3fWs5uflt_lgwDgj5sk_vackUx3TlNoLqWsyG4WxyeogNnRDztCzY00Ke/s320/burning_horizon_by_badoo11-d38g8fy.jpg" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormalCxSpFirst"><br /></p>
<br /><span style="font-size: x-large;">Δ</span><span style="font-size: medium;">εν ήταν μεγάλες οι προτάσεις <br /><br />που ανταλλάξαμε μ΄ εκείνον <br /><br />από την ώρα που πληρώσαμε <br /><br />το προκαθορισμένο τέλος. <br /><br />Άφησε εμάς να κουμαντάρουμε <br /><br />κι ήδη με το πρώτο ξημέρωμα <br /><br />συμφωνήσαμε όλοι <br /><br />πως κανείς δεν γνώριζε την πορεία <br /><br />έτσι δεν χαθήκαμε ποτέ. <br /><br /> <br /><br />Το βράδυ με το αστέρι της Βηθλεέμ οδηγό <br /><br />πλησιάζαμε όλο και περισσότερο στη γη Χαναάν <br /><br />τη μέρα απογοητευόμασταν <br /><br />που τα σύννεφα κρύβαν τον ήλιο <br /><br />για μια στιγμή φαντάστηκα πως ήμουνα μόνος <br /><br />χωρίς τις κραυγές και τον θρήνο. <br /><br /> <br /><br />Δεν ξέρω τι είναι το ήμαρ <br /><br />και πώς να το πω νόστιμον <br /><br /> <br /><br />(αέρας επιτέλους) <br /><br />το κατάρτι αργό <br /><br />δεν σηκώνεται τραβάω <br /><br />δεν σηκώνεται <br /><br />τραβάω <br /><br />φουρτούνα <br /><br />φουντώνει το χειμωνιάτικο χαλί <br /><br />μου κάψανε τα καλοκαιρινά <br /><br />πρόσφατα οι καλοθελητές <br /><br />καθαρό θέρος ίσως δεν ξαναδώ <br /><br />το κατάρτι νεκρό <br /><br />η εξωλέμβια βήχει απεγνωσμένα <br /><br />με την τελευταία βενζίνη <br /><br />και τα καλώδια κομμένα <br /><br /> <br /><br />καρβουνάκι για το μωρό <br /><br />φωνάζει μια άγνωστη <br /><br />τι να κατάπιε που είχε δηλητήριο <br /><br />είσαι απάτρις μού λέει ο ψηλός στην κουπαστή <br /><br />είσαι αρπάχτης φωνάζει ο λιμενικός <br /><br />στο φαγητό θα αναφερόταν <br /><br />που πια το τελειώσαμε κι αυτό <br /><br />κι ήταν ό,τι μας κράταγε εδώ πάνω <br /><br /> <br /><br />είμαι στο νερό <br /><br />χαϊδεύω το χαλί <br /><br />με χαϊδεύει κι αυτό <br /><br />θα σκεπαστώ <br /><br />με αγκαλιά το μωρό <br /><br />σαν θα του ψιθυρίζω <br /><br />για το καλοκαίρι που έρχεται.</span>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB;"><o:p> </o:p></span></p>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-50425268357468200122021-03-24T03:54:00.000+02:002021-03-24T03:54:00.498+02:00Νέες Οδηγίες #414 Με κάνεις να θέλω να χρησιμοποιώ και τα δέκα δάκτυλα<br /><br /><span style="font-size: x-large;">χ</span><span style="font-size: medium;">άνω τα λόγια <br /><br />λίγο τα πνεύματα <br /><br />που πια δεν κατέχω <br /><br />λίγο τα ασύμφωνα φωνήεντα <br /><br />λίγο η στασιμότητα της σελήνης απόψε <br /><br />έμεινε εκεί <br /><br />και κοιτάει <br /><br />το χέρι μου <br /><br />που γράφει. <br /><br /><br /><br />χάνω τα λόγια <br /><br />είναι ο καλπασμός <br /><br />που δεν ακούγεται <br /><br />έχω το άλογο <br /><br />μα να κουνηθεί αρνήθηκε <br /><br />όταν άκουσε πρώτη φορά <br /><br />τον ήχο ενός πληκτρολογίου <br /><br />χάνω την όσφρηση <br /><br />χάνω την όραση <br /><br /><br /><br />χάνω τα λόγια <br /><br />μονοκοτυλήδονο πλάσμα <br /><br />που περιφέρεσαι <br /><br />τριγύρω απ’ την οθόνη <br /><br />στα όρια της παράνοιας <br /><br />οι εύηχες κραυγές <br /><br />η γεύση του μέλανα ζωμού <br /><br />η υποτροπή του μέλανα δρυμού <br /><br />η προτροπή του μέλανα φιλόσοφου <br /><br />η επιτροπή των μετριολάγνων <br /><br />αποφάνθηκε. <br /><br /><br /><br />χάνω χα-χάνω τα λόγια μου <br /><br />οι ανορθογραφίες σωρό <br /><br />εκατό εβδομήντα σελίδες <br /><br />χωρίς νόημα <br /><br />λέξεις χωρίς έρεισμα <br /><br />προτάσεις χωρίς μέρισμα <br /><br />σελίδες χρόνια μετά το θέρισμα <br /><br />χάνω τη γεύση <br /><br />χάνω τη γραφή <br /><br />την αφή <br /><br />τα όρια πια ασαφή <br /><br /><br /><br />λίγο το ξεθώριασμα <br /><br />στο έβδομο πιόνι της σκακιέρας μου <br /><br />λίγο το ύφος του μαρασμού <br /><br />στη μοναδική φωτογραφία της γάτας μου <br /><br />κάτι η στρατηγική των φιδιών <br /><br />να περνάνε σε στρατιές κάτω από ολάκερες πόλεις <br /><br />χωρίς να τα βλέπει κανείς <br /><br /><br /><br />χάνω τα λόγια μου <br /><br />χάνω το λεπτό γυαλί κάτω απ’ τα πόδια μου, <br /><br />έβλεπα τον πάτο <br /><br />και μετά έβλεπα κι άλλο <br /><br />όποτε έσπαζε το γυαλί <br /><br /><br /><br />όποτε έχανα τα πάντα <br /><br />πάντα υπήρχε κάτι παραπάνω να χάσω <br /><br /><br /> <br />όποτε έχανα τα λόγια μου <br /><br />πάντα υπήρχε μια σελίδα κενή <br /><br />και ένα κρυμμένο ανταλλακτικό πλήκτρου <br /><br />ραμμένο στο πουκάμισό σου <br /><br />και περίμεναν <br /><br />το φεγγάρι, το άλογο και το δέντρο <br /><br />να κάνουν την κίνησή τους. </span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-61335080661873138802021-03-24T03:51:00.006+02:002021-03-24T03:51:48.157+02:00Η Δυσοσμία της Δυστοπίας<br /><br /><span style="font-size: x-large;">Τ</span><span style="font-size: medium;">ο μι θα έπρεπε να φέρνει στη νόηση αρμονία <br /><br />μελωδίες ξεχασμένες στο προσκήνιο <br /><br />ρετρό αναμνήσεις ασπρόμαυρες <br /><br />για να ψηλαφίζω την αυθεντία με πάθος <br /><br />Το μι θα έπρεπε να ήταν τομή <br /><br />να έφερνε την απαγόρευση της απαγόρευσης <br /><br />να σμίλευε με μαεστρία στους κήπους μας <br /><br />στρόγγυλους όγκους κι όχι τετράγωνα και πυραμίδες <br /><br />παραταγμένα σαν προτομές ηγετών ανώνυμων <br /><br />που περιμένουν τη σειρά τους <br /><br />για να επικυρώσουν την κυριαρχία τους επί του πι <br /><br />επί του πι που η μόνη τριγωνομετρία που ήξερε <br /><br />ήταν η περιφέρεια του κύκλου <br /><br />επί του πι που το μόνο που διεκδικούσε ήταν η δεκαδικότητα του σώματός του, <br /><br />η συμμετρική ασάφεια, <br /><br />η απειροσειρά ανομοιογενών υπάρξεων <br /><br />να σκαλίζουν γη <br /><br />να φυτεύουν <br /><br />να ποτίζουν <br /><br />να αγκαλιάζουν η μια την άλλη <br /><br />Το μι έπρεπε, το πι έπρεπε, <br /><br />μα είμαι κι εγώ, φαίνεται, ρομαντικός, <br /><br />κάθομαι εδώ σε ένα πεζοδρόμιο από τσιμέντο <br /><br />και σκέφτομαι εργοστάσια, μηχανήματα κι εργάτες, <br /><br />κάθομαι σε ορθή γωνία ανήμπορος να λυγίσω το γόνατο <br /><br />και βλέπω τους δρόμους άδειους, <br /><br />ώρα εννέα το βράδυ, <br /><br />θα περίμενες η πόλη να ευωδιάζει από τις μυρωδιές της μέρας <br /><br />που καταλαγιάζουν σιγά σιγά <br /><br />για να τις ρουφήξει ξανά στα ρούχα της <br /><br />και να αναδυθούν την επομένη. <br /><br />Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. <br /><br />Το τοπίο αποκτάει ένα δυς βαρύ και η οσμή της ελπίδας το ίδιο <br /><br />είναι μόλις εννέα το βράδυ <br /><br />κι όλοι φοβούνται <br /><br />είναι εννέα το βράδυ <br /><br />κι όλων τα ρούχα βρωμάν <br /><br />σκιές ηγεμόνων αυτοτελή επεισόδια της μακροβιότερης σειράς <br /><br />κίβδηλοι αντικατοπτρισμοί του κόσμου των ιδεών <br /><br />στα καλογυαλισμένα μάρμαρα <br /><br />και τις αποστειρωμένες βιτρίνες που πια δεν πουλάν. <br /><br />Είναι εννέα το βράδυ <br /><br />και πια κάθε βράδυ θα είναι το ίδιο <br /><br />θα μου βρουν έναν τρόπο να καλύψω τη μύτη για να μη μυρίζομαι -το ξέρω πια καλά- <br /><br />θα μου βρουν έναν τρόπο να καλύψω τα μάτια να μη βλέπω <br /><br />μα ποτέ δεν θα βρούνε τον τρόπο να ξεχάσω τη μελωδία στη μι ελάσσονα <br /><br />είτε σε κλασσική κιθάρα, είτε σε ηλεκτρική, (πάντα άκουγα και τα δυο το ίδιο ευχάριστα εξάλλου) <br /><br />και δεν θα βρούνε τον τρόπο να ξεχάσω το αγκάλιασμα της περιφέρειας ενός στρογγυλού σώματος με ένα τρυφερό, άπειρο πι.</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-80014539492164971642021-03-24T03:50:00.003+02:002021-03-24T03:50:23.446+02:00Η Κόρα Εάλω<p> </p><br /><br /><span style="font-size: x-large;">Τ</span><span style="font-size: medium;">ι κρύβει ο άρτος <br /><br />από μέσα ο ήχος ισχυρός, η φύση κωφεύει <br /><br />ως εις αναβράζον θύλακα ωχρής μάζας μικρές εκρήξεις. <br /><br />Δεν είναι η ηχώ του τέλους, <br /><br />είναι η φωνή της ζωής, <br /><br />ουδείς θνήσκει εντός <br /><br />ένα πανέμορφο μίγμα χωρίς φλοίδες και αρνητικά φορτία <br /><br />ας μείνουμε κρυμμένοι μέσα στην κόρα του επίγειου παραδείσου <br /><br />μονιασμένοι εκεί, ομόπνοοι, <br /><br />με στρογγυλή τη νόηση. <br /><br />Έξω τεράστια στόματα απειλούν με ένα δάγκωμα <br /><br />ένα αδέξιο, απρογραμμάτιστο κόψιμο με γυμνά χέρια, <br /><br />έναν ορθολογικό, καλά μετρημένο τεμαχισμό με το μαχαίρι. <br /><br /> <br />Και όταν –φευ- η κόρα γκρεμιστεί, <br /><br />όταν το μαλακό σώμα θρυμματιστεί σε αμέτρητα ψίχουλα προς βορά, <br /><br />να ευχόμαστε να θρέψουμε μικρά πουλιά, <br /><br />γιατί οι γύπες απλά θα μας πατήσουν με τα κοφτερά τους νύχια, <br /><br />θα κολλήσουμε στα λαπαδιασμένα πέλματα <br /><br />και θα βρεθούμε σε τεράστιες φωλιές <br /><br />ανάμεσα σε άχυρα και σπόρια <br /><br />ένα στρώμα θερμό για την εκκόλαψη των αυγών της παλινδρόμησης <br /><br />όταν οι τεκτονικές πλάκες θα φυράνουν <br /><br />κι όλη η πλάση θα καταποντιστεί. <br /><br /> <br />Εάλω η κόρα, <br /><br />χωρίς ψωμί στο ράφι <br /><br />να ευχόμαστε να μας πάρει ο άνεμος μακριά <br /><br />μακριά από την πόλη που έπεσε <br /><br />για να επιστρέψουμε αιώνες μετά, <br /><br />να θρέψουμε χώμα κοντά, <br /><br />να βλαστήσουν οι σπόροι του σιταριού που κρύβονταν <br /><br />να γίνει στάχυ <br /><br />να πάει στον μύλο <br /><br />να αρχίσει από την αρχή ο θρυμματισμός, <br /><br />ορθότερα, <br /><br />η νέα κόρα να αντέχει στην απειλή του γκρεμίσματος. <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-42069834762469530452021-03-24T03:48:00.004+02:002021-03-24T03:48:56.176+02:00Ο ΒΑΡΙΑΝΟΣ ΜΟΥ<p> </p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: normal;"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyrapdQlu9c6DLaPGF7Nl9hYuILgpIR8E9oYyDTzliifQCCx-k-0zOKrsM3Ew58g3MGKoF6a_lFHqivUvZrcjkD-m1vQfp8C2ZYkXXJOsBjtM2BRzHHXG5u4g6xvIM_QhvI4o1tlOXeExy/s277/%25CF%2586%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25AE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="182" data-original-width="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyrapdQlu9c6DLaPGF7Nl9hYuILgpIR8E9oYyDTzliifQCCx-k-0zOKrsM3Ew58g3MGKoF6a_lFHqivUvZrcjkD-m1vQfp8C2ZYkXXJOsBjtM2BRzHHXG5u4g6xvIM_QhvI4o1tlOXeExy/s0/%25CF%2586%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25AE.jpg" /></a></div><br /><p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><br /></p>
<br /><br /><span style="font-size: x-large;">Α</span><span style="font-size: medium;">υτός ο βαριάνος κλεισμένος στις φυλακές υψίστης ασφαλείας <br /><br />αναγκασμένος είναι να δουλεύει στα σκοτεινά <br /><br />να αγγίζει το παγωμένο μέταλλο <br /><br />κάποτε κτυπάει το κλομπ <br /><br />όταν κρατούμενος προτάσσει απ’ τα κάγκελα τα δόντια <br /><br />για να του κόψει κομμάτι <br /><br />να χορτάσει από την πείνα που τους έχω επιβάλει. <br /><br />Είναι εκεί κρυμμένοι, κλειδωμένοι στα κελιά <br /><br />δεν υπάρχει φαΐ δεν υπάρχει νερό <br /><br />τους εξαναγκάζω σε απεργία πείνας για να εξιλεωθούν <br /><br />και έχω τον βαριάνο μου να εξασφαλίζει την ησυχία <br /><br />βαθιά μες το κεφάλι. <br /><br />Αυτός ο βαριάνος δεν έχει φτιάξει οικογένεια <br /><br />κανείς εκεί έξω δεν τον περιμένει <br /><br />μένει εκεί και βγάζει όλες τις βάρδιες <br /><br />ο τέλειος δεσμοφύλακας, ποτέ δεν ζητάει μισθό <br /><br />ποτέ δεν μου διαμαρτύρεται <br /><br />και στο γραφείο μου σπάνια κοντεύει. <br /><br />Μα, όσο κι αν ο καιρός περνάει απαρατήρητος <br /><br />φιλτραρισμένος από τους σωλήνες της λογικόφιλης συνήθειας <br /><br />έρχεται κάποτε θόρυβος απ’ τα κελιά της απομόνωσης <br /><br />βαθιά μες τα υπόγεια ασφαλισμένα. <br /><br />Είναι φωνές απόγνωσης ή είναι δοξασίες που τρώνε τους άφθαρτους τοίχους; <br /><br />Τον στέλνω τις ώρες της βαθιάς ησυχίας που πιο πολύ ακούγεται ο βόμβος <br /><br />να τους μιλήσει προς συνέτιση, <br /><br />ίσως λιγάκι να τους φιλέψει με λίγο νανούρισμα <br /><br />που τόσο τους έλειψε τους πρώτους εκείνους μήνες στο αντίσκηνο. <br /><br />Τον στέλνω και με ένα κερί να δουν πως ίσως υπάρχει και η επιλογή του φωτός, <br /><br />μα αυτοί είναι εκπαιδευμένοι στην παρερμηνεία, <br /><br />είναι ναζί της επόμενης γενιάς που θρέφει άθελα μέσα του ο τέλειος άνθρωπος <br /><br />είναι αξιωματικοί της μαύρης δυστοπίας, <br /><br />που εκπαιδεύονται εκεί μέσα <br /><br />τρώγοντας ένα παράξενο μίγμα δυστονίας <br /><br />από σιωπή, σκοτάδι, παλμό ζωής και αναξιοποίητη φαντασία. <br /><br />Κι έτσι όταν βλέπουν τον βαριάνο να κρατάει κερί <br /><br />γλείφουν τα χείλη τους χορτασμένοι από <br /><br />την ιδέα της μείωσης του φωτός <br /><br />τον παρακαλούν να μείνει εκεί <br /><br />ωσότου σβήσει στο χέρι του το κερί εντελώς. <br /><br />Όταν ο βαριάνος μου επιστρέφει στους κατάδικους των επάνω κελιών <br /><br />είναι απομυζημένος, τρέμει και ψιθυρίζει λόγια που θέλει να μου πει και ντρέπεται <br /><br />απλώνει τα χέρια του και τους παρακαλεί να τον δαγκώσουν <br /><br />μα εκείνοι αποστρέφουν το βλέμμα <br /><br />και με παρακαλούν να ακούσω αυτά που έχουν οι ίδιοι να μου πουν <br /><br />για τον πραγματικό ρόλο του βαριάνου. <br /><br />Δεν ακούω <br /><br />Δεν θέλω να με παρακαλέσουν να σηκωθώ απ’ το γραφείο <br /><br />και να πάω ο ίδιος να αγγίξω το παγωμένο μέταλλο στα κελιά τους. <br /><br />Δεν έχω τα κλειδιά, κανείς δεν τα έχει. <br /><br />Γιατί αν ποτέ ανοίξω, <br /><br />αυτοί θα πάνε στα υπόγεια και θα ανοίξουν τα κελιά της απομόνωσης. <br /><br />Γιατί αν ποτέ ανοίξω, <br /><br />από το βάθος όταν ακουστεί το τρίξιμο <br /><br />από το τελευταίο κελί του διαδρόμου <br /><br />θα περπατήσει προς τα έξω <br /><br />το παιδί εκείνο <br /><br />που φοράει το στέμμα στραβά. <br /><br />Έχω ένα καλάμι, κάθομαι μόνος δίπλα σε ένα ποτάμι, <br /><br />και περιμένω να περάσει ο σολομός για να τσιμπήσει. <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-79086409720414807732021-03-24T03:46:00.004+02:002021-03-24T03:46:53.839+02:00Η Πείνα Μέσα στο Σπίτι<p> </p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: normal;"><br /></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Είναι ένα σπίτι στο κέντρο της Πόλης</span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Η πόρτα του ανοίγει Σάββατο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Για να εξέλθει ένας κύριος με καπέλο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Στο καλντερίμι τον περιμένει ο Διασώστης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Να έρθω τώρα»;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Όχι ακόμη»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο κύριος επισκέπτεται τη λαϊκή αγορά<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Κλειστή τις άλλες μέρες<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Βγάζει το καπέλο μόνο στην πίσω σειρά<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">με τα κιόσκια: «Παλαιά βιβλία! Πολύτιμα βιβλία!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Τα μετακινεί προσεκτικά, αλλάζει τις στοίβες<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Δεν παίρνει ποτέ ένα που ήδη έχει<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">γρουσουζιά </span></i><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">θέλει να πει
στον πωλητή<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ποτέ δεν του μιλά<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Δίνει το γρόσι και φεύγει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Έξω από το σπίτι ο Διασώστης κρατάει τα εργαλεία<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Είστε έτοιμος»;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Θα περιμένετε κι άλλο»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Κλείνει την πόρτα πίσω του για μια εβδομάδα ακόμη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Στον καλόγηρο το καπέλο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Κάθεται στην πολυθρόνα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Διαβάζει τριάντα σελίδες<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Κάθε φορά που ανοίγει ένα βιβλίο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Διαβάζει τριάντα σελίδες<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Πάει στην κουζίνα και το τοποθετεί στο τελευταίο άδειο ντουλάπι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Μετανιώνει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ανοίγει πάλι το βιβλίο που μόλις αγόρασε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Εκατό Χρόνια Μοναξιάς </span></i><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">αντηχεί στο μυαλό του ο τίτλος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">καθώς διαβάζει τις επόμενες τριάντα σελίδες<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">αντηχεί ο τίτλος σε κάθε γραμμή που αλλάζει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Το βιβλίο στη θέση του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Το ντουλάπι κλειδώνει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο κύριος διαβάζει τριάντα σελίδες στην τουαλέτα,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">1984<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ανοίγει όλα τα ντουλάπια, πέφτουν στο πάτωμα χιλιάδες βιβλία<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Τρέχει στα δωμάτια<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ρίχνει χάμω τις βιβλιοθήκες και τα ερμάρια<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Σωροί παντού, μια ανάμεικτη μυρωδιά από κόλλα, μούχλα κι αλεύρι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο ήχος τους που πέφτουν, ο ήχος των εξωφύλλων που τσακίζονται<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο ήχος των τοίχων που ραγίζουν, γυμνοί πια από το στήριγμά τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο Διασώστης ανασηκώνεται κτυπάει την πόρτα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Κοιτάζει τριγύρω μέσα από τις ρωγμές<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Φωνάζει από κάθε γωνιά σε πανικό από αίσθημα ευθύνης:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Είστε έτοιμος; Να εισέλθω; Μιλήστε μου!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Δεν θα πάρει απάντηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο κύριος έχει ξεκινήσει το κτίσιμο με τα βιβλία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Είναι ένα σπίτι μέσα στο σπίτι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Να εισέλθω»; Μέσα ησυχία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο κύριος είναι στο νέο καθιστικό, <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">διαβάζει τις τελευταίες τριάντα σελίδες από<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Τον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Άγγελο Της Πείνας</i> της Χέρτα
Μιούλερ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Κι όταν κάποτε ξανά Σάββατο επιθυμήσει νέο βιβλίο παλιό<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Η αγορά θα είναι μέσα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο παλαιοπώλης θα είναι μέσα να περιμένει το γρόσι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Και δεν θα χρειάζεται πια να απαντάει σε ερωτήσεις παράξενες.<o:p></o:p></span></p>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-26888547967999319682021-03-24T03:45:00.003+02:002021-03-24T03:45:32.636+02:00Νέες Οδηγίες #406 ο «Αναίσθητος»<p> </p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: normal;"><br /></p>
<br /><br /><span style="font-size: x-large;">Έ</span><span style="font-size: medium;">να παιδάκι περνάει στον δρόμο μπουσουλώντας <br /><br />το κοιτάει, λέει φοράει πανάκι, λέει είμαστε πολλοί <br /><br />λέει δεν ξέρω να σηκώνω εγώ παιδί <br /><br />η κοινωνία κατέχει τον τρόπο, λέει, <br /><br />τα πουλιά πέφταν απ’ την φωλιά απ΄την αρχή <br /><br />καιρός να μάθουμε κι εμείς. <br /><br /> <br /><br />Περνάει και δεν αγγίζει τα φύλλα των δέντρων σε ξένες αυλές <br /><br />περπατάει και δεν κλωτσάει τις πέτρες <br /><br />ο άνεμος φροντίζει να παίρνει τη σκόνη όταν πρέπει, λέει, <br /><br />και στέλνει τα έντομα κι από πίσω τα πουλιά, <br /><br />να μην μετακινούμε τίποτα, <br /><br />όλα είναι στη θέση τους, εκεί που έπρεπε να είναι. <br /><br /> <br /><br />Είναι ο «Αναίσθητος» που σπάνια περνάει από δίπλα σου, <br /><br />δεν θα τον δεις την ώρα που ποτίζεις τους κάκτους σου, <br /><br />λίγο πριν πας να θερίσεις στο χωράφι το καλαμπόκι. <br /><br />Είναι ο περαστικός που δεν γυρίζει να δει που διαπληκτίζεσαι με τον γείτονα, <br /><br />ο οδηγός που δεν σου κόρναρε στα φώτα σαν κοίταγες το κινητό <br /><br />ο θείος που σου χαλάει τα χατίρια, <br /><br />ο συνάδελφος που δεν ακούει όταν φωνάζεις σε όλους «καλημέρα". <br /><br /> <br /><br />Όταν μας λέγαν πως η αναισθητοποίηση είναι χρήσιμη διαδικασία <br /><br />παίρναμε τη σημείωση με δισταγμό, <br /><br />και ψάχναμε στα βιογραφικά των φιλοσόφων τα παιδικά τους τραύματα <br /><br />όταν μας δίνανε μια λογική εξήγηση <br /><br />για την τελεολογία της ύπαρξής μας <br /><br />γράφαμε άρθρα για να αποσοβήσουμε κάθε ακραία πολιτική. <br /><br /> <br /><br />Δεν γίναμε ποτέ «αναίσθητοι» <br /><br />και ήταν λάθος <br /><br />κάθε επέμβαση στη ροή του ποταμού, <br /><br />όταν δεν εξυπηρετούσε την πολεοδομία <br /><br />και την εθνική αγροτική πολιτική. <br /><br /> <br /><br />Δεν γίναμε ποτέ «αναίσθητοι» <br /><br />και διαμορφώθηκε το σύμπαν <br /><br />όπως το θέλαμε εξ αρχής <br /><br />μα ο στροβιλισμός του Γαλαξία, <br /><br />κόντρα στο μπουσούλισμα ενός περιπλανώμενου μαλακού βράχου, <br /><br />μπορεί να φέρει ακρωτηριασμό οξύ, μπορεί. <br /><br /> <br /><br />Είναι βράδυ, ένας αδιάφορος τύπος περνάει <br /><br />ο άστεγος τραβάει πίσω το απλωμένο του χέρι <br /><br />και τον χαιρετά με σεβασμό.</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-25268540347342137112021-03-24T03:44:00.001+02:002021-03-24T03:44:18.808+02:00 Νέες Οδηγίες #405 Ότι θα ‘ρχόμασταν, το ξέρατε<p> </p>
<br /><span style="font-size: x-large;">Π</span><span style="font-size: medium;">άντα μετρούσατε στα δάχτυλα τις πλάτες που γυρίζουν <br /><br />με ένα πλήθος πρόσωπα να σας επευφημούν <br /><br />κι όσα χωράφια μένανε χωρίς ιδιοκτήτη <br /><br />περνούσαν απ’ το κόσκινο που ξέρει μαγικά. <br /><br /><br />Κάποια μέρα θα ‘ρχόμασταν <br /><br />ένας μετά τον άλλο <br /><br />μπροστά στο μαύρο κτήριο <br /><br />να κλείσουμε τη δίοδο <br /><br />σφιχτά αγκαλιασμένοι. <br /><br /> <br />Το ξέρατε πως θα ‘πεφτε κι η τελευταία μάσκα <br /><br />γι’ αυτό κρυφά φροντίσατε τα στόματα να κλείσουν <br /><br />βρήκατε ωραίο φίμωτρο <br /><br />καλά δικιολογημένο <br /><br />με τρόμο το πλασάρατε <br /><br />καλά να ραφτεί στο στόμα <br /><br />ποτέ μην απαντούμε <br /><br />να λέτε αυτά που θέλετε κι εμείς να υπακούμε <br /><br />να υπογράφουν οι ταγοί <br /><br />να μεταδίδουνε στις στέγες οι αντένες <br /><br />να δείχνετε το δάκτυλο για να βουρκώνουν μάτια <br /><br />να εξασθενήσετε κάθε αντίσταση με κλομπ <br /><br />και επισκέψεις μυστικών χαφιέδων <br /><br />μα πάνω απ’ όλα αναγωγή του κίνδυνου <br /><br />σε βάρκας χειριστή υπόγειας. <br /><br /> <br />Κάποια μέρα θα ‘ρχόμασταν <br /><br />σοφά μεταλλαγμένοι <br /><br />στα μέτωπα βλαστήσαν στόματα <br /><br />σαν ντροπιασμένο έφυγε το παραμυθιασμένο τρίτο μάτι <br /><br />κι όσα μαζέψανε τα μάτια μας βαθιά υπονοούμενα <br /><br />από τους σκοτεινούς σας τοίχους και τα μυστήρια γκράφιτι <br /><br />που στήνατε πάντα απέναντί μας <br /><br />εν μέσω πανικού <br /><br />βγαίνουνε πια σε φως που καίει παραπετάσματα <br /><br />καλοραμμένα υφάσματα <br /><br />που κρύβουν μια άλλη αλήθεια. <br /><br /><br />Και δεν κρύβουμε οι ίδιοι πως φταίξαμε, είναι κατάντια, <br /><br />σε κάθε κατάντια φταις το κτήριο, <br /><br />φταις τον κτίστη, φταις την περιοχή, <br /><br />μα φταις και τους κατοίκους <br /><br />μα, όταν αγκαλιαζόμαστε και νιώθουμε τη θέρμη <br /><br />ο ιός της απαθλίωσης πεθαίνει στον πυρετό του <br /><br />και βλέπετε τις πλάτες των πληθών <br /><br />αργά από ‘σας να απομακρύνονται <br /><br />για να κρατούν τις αποστάσεις <br /><br />που απ' την αρχή έπρεπε. <br /><br /> <br />Το ξέρατε, θα ‘ρχόμασταν <br /><br />ένας μετά τον άλλο <br /><br />μπροστά στο μαύρο κτήριο <br /><br />να κλείσουμε τη δίοδο <br /><br />σφιχτά αγκαλιασμένοι</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-64067061067381775022021-03-24T03:42:00.003+02:002021-03-24T03:42:21.931+02:00Νέες Οδηγίες #404 Λάρα<br /><br /><span style="font-size: x-large;">Σ</span><span style="font-size: large;">το τελευταίο σφυροδρέπανο της νήσου<br /> μανιασμένα τα κύματα όπως ραπίζουν<br /> δεξιά κι αριστερά στόματα ανοίγουν<br /> για ένα τεράστιο, βουβό ουρλιαχτό<br /> σαν το πνιγμένο κλάμα της γέννας<br /> που ως ύμνος<br /> (δίχως το ενοχλητικό φως<br /> ενός επίμονου προβολέα)<br /> θα ανυψώνεται αιώνια.<br /> Κι από τα στόματα<br /> - τι ευλογία -<br /> χιλιάδες μαύρες αφροδίτες<br /> θα επιστρέφουν τη χάρη <br /><br />γυρνώντας τη ράχη στη βαθιά φωλιά, <br /><br />γοργά ελαύνοντας προς το χέρι του βυθού<br /> εκεί που η πρώτη ανεδύθη<br /> όταν λουσμένη στο αθάνατο γαλάζιο<br /> πανώρια πάτησε πόδι στην ιερή άμμο.</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-7590374658075028332021-03-24T03:40:00.001+02:002021-03-24T03:40:51.218+02:00 Νέες Οδηγίες #403 Η Ερώτηση Είναι Γένους Θηλυκού<p><br /></p>
<br /><span style="font-size: x-large;">Ό</span><span style="font-size: medium;">ταν έφυγα χθες το πρωί <br /><br />για το γραφείο <br /><br />διπλοκλείδωσα την πόρτα <br /><br />έτσι μου είχες πει είν' το σωστό <br /><br />κι ακόμη το κάνω <br /><br />μήπως καμιά φορά γυρίσεις <br /><br />πριν από εμένα <br /><br />ή δεν επιστρέψω ο ίδιος καθόλου <br /><br />μην πιστέψεις πως ξεχνoούσα <br /><br />ή άλλως πώς σε αγνοούσα. <br /><br /><br />"Ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br />με ρώτησε ψιθυριστά ένα πλάσμα καχεκτικό καθώς καθόμουνα και κοίταζα το κινητό <br /><br />στο τέταρτο βαγόνι του συρμού. <br /><br />Έπιασε το μάτι μου τη μορφή του στην οθόνη <br /><br />-γύρισα- <br /><br />δεν ήτανε κανείς <br /><br />μόνο οι συνήθεις συνεπιβάτες <br /><br />πάμε μαζί κάθε πρωί <br /><br />στην ίδια περιοχή <br /><br />η γιαγιά, οι τρεις μετανάστες <br /><br />οι δυο εργάτες <br /><br />η νεαρή με το σακίδιο στην πλάτη <br /><br />και το βιβλίο στο χέρι <br /><br />το αλλάζει κάθε μήνα <br /><br />πάντα ένα με σκληρό εξώφυλλο <br /><br />γιατί δεν διαβάζει και καμιά ποιητική συλλογή; <br /><br />Για ένα δευτερόλεπτο <br /><br />χωρίς αιτία φανερή <br /><br />θυμήθηκα τον Λάζαρο, <br /><br />τη Μαρία τη Μαγδαληνή <br /><br />τους μύλους του παππού <br /><br />που άλεθε σιτάρι <br /><br />και τον παππού του <br /><br />να λαξεύει με ευλάβεια. <br /><br /><br />Αμείλικτος ο ήλιος πάλι στην πλατεία <br /><br />πριν εισέλθω στον υπόγειο <br /><br />και μια γάτα καθισμένη στη στάση του λεωφορείου <br /><br />περιμένει <br /><br />ποιος ξέρει τι, <br /><br />ίσως την μετενσάρκωσή της <br /><br />για να μπορέσει ν' ανέβει κι αυτή. <br /><br />Αδυσώπητη η ζέστη <br /><br />παιχνιδίζει με τους θάμνους <br /><br />δίπλα από το στερεμένο συντριβάνι <br /><br />ένα παγωτατζίδικο όχημα <br /><br />πλανόδιου εξαφανισμένου, <br /><br />θαμπά χρώματα, <br /><br />κάποτε θα ήταν όμορφο, σκέφτομαι <br /><br />ανοίγω το ψυγείο μην έχει παγωτό <br /><br />θ' αφήσω χρήματα <br /><br />"Ποιος είναι ο Πέτρος"; ουρλιάζοντας προβάλλει ένα κεφάλι <br /><br />κλείνω απότομα το καπάκι <br /><br />μα η δίψα αβάσταχτη, <br /><br />ανοίγω ξανά δειλά, <br /><br />πόσο δυνατά πάλλεται η καρδιά <br /><br />με τόση αδρεναλίνη <br /><br />παγωτό κρέμα σοκολάτα, <br /><br />μπανάνα, βανίλια, <br /><br />αφήνω τάληρο <br /><br />και μου 'ρχονται εικόνες ανεξήγητες <br /><br />από διαμάντια, ρουμπίνια <br /><br />και αμέθυστους <br /><br />από ζωές που αποκλείεται <br /><br />εγώ να ζήσω. <br /><br /><br />Όταν επιστρέφω τα απογεύματα <br /><br />συνήθως το τέταρτο βαγόνι άδειο <br /><br />κάνας τουρίστας <br /><br />ή ένας τυχαίος ιερέας. <br /><br />Σήμερα αναγνώρισα πέντε άντρες <br /><br />που με κοιτάζαν μικρό περίεργα <br /><br />κάτοικοι στην περιοχή μου χρόνια <br /><br />περιφέρονταν <br /><br />ίσως κοίταζαν τους πάντες έτσι <br /><br />με το βλέμμα του θλιμμένου σκύλου, <br /><br />μου φάνηκαν σκυφτοί όπως κάθονταν <br /><br />κατάτι πειραγμένοι <br /><br />ίσως να παραιτήθηκαν <br /><br />ίσως φιλοξενούνται. <br /><br />Η φωτεινή πινακίδα <br /><br />που δείχνει στάσεις και λεπτά <br /><br />σήμερα έδειξε λιγότερες <br /><br />απορώ για μια στιγμή <br /><br />όταν η ανακοινωτής ξάφνου ρωτάει <br /><br />"Ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br />κι αμέσως μετά ανακοινώνει τη στάση μου: <br /><br />"Άνω Πετράλωνα" <br /><br />Κατεβαίνω. <br /><br />Ένα πλήθος στην πλατφόρμα που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. <br /><br />Στριμώχνομαι <br /><br />δυσκολεύομαι να προχωρήσω <br /><br />συνεχώς αυτοί που σπρώχνω <br /><br />κι όσοι με σπρώχνουν <br /><br />γυρνούν με απάθεια <br /><br />κι ένα ύφος ψυχρό, <br /><br />σχεδόν θυμωμένο <br /><br />"ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br />"ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br />αρχίζω να ζαλίζομαι επικίνδυνα <br /><br />"ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br />δεν είμαι πια στη στάση <br /><br />δεν είμαι στην πόλη <br /><br />περπατάω σε έναν έρημο από κτήρια υπεραστικό <br /><br />αραιά και πού κυπαρίσσια στο έρεισμα <br /><br />όλοι βαδίζουν μαζί μου <br /><br />όλοι κρατάνε από ένα βιβλίο <br /><br />με εξώφυλλο σκληρό <br /><br />συντονισμένα ρωτάνε <br /><br />"ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br />"ποιος είναι ο Πέτρος"; <br /><br /><br />στο βάθος τεράστια φωτεινή πινακίδα <br /><br />αναγράφει με κεφαλαία <br /><br />"ΠΟΙΟΣΕΙΝΑΙΟΠΕΤΡΟΣ"; <br /><br />χωρίς διαστήματα <br /><br />κι αντιλαμβάνομαι ότι η σημειολογία <br /><br />μιας τέτοιας ερώτησης <br /><br />ήταν για χρόνια αποσπασματική <br /><br />ωσότου φτάσεις στο σημείο εκείνο <br /><br />που μια ποιητική συλλογή <br /><br />μπορεί να συμπυκνώσει <br /><br />εν τη απουσία της <br /><br />το νόημα του τέλους <br /><br />αν αυτό ήταν γένους θηλυκού <br /><br />και θα μπορούσε μετά από σεξ σε βαγόνι <br /><br />να σε γεννήσει ξανά <br /><br />αν μετέτρεπες την ίδια την ερώτηση <br /><br />σε γένος θηλυκό. <br /></span><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirrMiDGciitHHXqwAfjrw3jrEf7xBOuh2rO42RKYIvQPa2i6pb4sadYDHCSnJKRCauim6g5hBLQOQq-PUrANo6g4XQPY4sJKCtkllPbu-5BIkaRtAfzxW4fKksJNka6RAGw5YsvqhGN3CA/s350/hotrocks.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirrMiDGciitHHXqwAfjrw3jrEf7xBOuh2rO42RKYIvQPa2i6pb4sadYDHCSnJKRCauim6g5hBLQOQq-PUrANo6g4XQPY4sJKCtkllPbu-5BIkaRtAfzxW4fKksJNka6RAGw5YsvqhGN3CA/s320/hotrocks.jpg" width="320" /></a></div><br />tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-62298652081702461792021-03-24T03:37:00.005+02:002021-03-24T03:37:57.891+02:00Νέες Οδηγίες #402 Το τελευταίο δάκρυ του Χαλίλ Γκιμπράν<p> </p><br /><br /><span style="font-size: large;">(γράφτηκε την ημέρα της μεγάλης έκρηξης στην Βηρυτό)</span><br /><br /><br /> <br /><br /><span style="font-size: x-large;">Ή</span><span style="font-size: large;">μουν αέρινο, διαφανές <br /><br />ένα σκληρό και παγωμένο σώμα, <br /><br />καλοφτιαγμένο, συμπαγές. <br /><br />Δεν άφηνα τους ήχους σας <br /><br />στον δρόμο να περάσουν <br /><br />δεν δραπετεύανε ποτέ <br /><br />έξω τα μυστικά σας. <br /><br />Με γυάλιζε συχνά η κυρά <br /><br />λεκές μη μ’ ασχημίσει, <br /><br />τα μάγουλά του ακουμπούσε το μωρό <br /><br />να νιώσει του αγέρα <br /><br />τα μαντάτα δροσερά. <br /><br />Μέσα μου κρυφοκοίταζε η κόρη <br /><br />τους περαστικούς τα δειλινά <br /><br />ωσότου αντικρύσει εκείνον <br /><br />να της χαμογελάει τρυφερά <br /><br />σαν κέρναγε μαχαλεπί <br /><br />όσους καθόντουσαν <br /><br />για να μυρίσουν κάρδαμο <br /><br />μες στον πικρό καφέ. <br /><br /> <br /><br />Εγώ πάντα διάλεγα <br /><br />το φως που θα περάσει <br /><br />εγώ τις ευωδίες <br /><br />εγώ το φως <br /><br />εγώ τις μελωδίες. <br /><br /> <br /><br />Πώς έγινε τέτοιο κακό <br /><br />ποια μοίρα ασύλληπτη <br /><br />κι ακατανόητη <br /><br />με θρυμμάτισε <br /><br />ένα συνηθισμένο πρωινό <br /><br />κι έγινε το ζηλευτό μου σώμα <br /><br />όπλο φονικό <br /><br />διάφανες σφαίρες <br /><br />μαχαίρια που κόβαν με βία <br /><br />λεπίδες διαβόλων τρελών <br /><br />και στράφηκαν <br /><br />-τακτικός στρατός- <br /><br />στις αγάπες μου, <br /><br />τους σκίσαν τα μάγουλα <br /><br />τους κόψαν τα άκρα <br /><br />τα μάτια διαπέρασαν. <br /><br />Πώς έγινα έξαφνα <br /><br />φονική ριπή απ’ το στερέωμα <br /><br />αγνώστου χειριστή, <br /><br />πώς κτυπήθηκα <br /><br />στην πλάτη που έβαζα στην πόλη για 'σας <br /><br />πώς χαστουκήθηκα <br /><br />απ’ τον αγαπημένο αγέρα <br /><br />που αιφνίδια κατεβλήθη <br /><br />από βασκανία σκοτεινή; <br /><br /> <br /><br />Την ώρα εκείνη τη σκληρή <br /><br />δεν κατάφερα έξω να κρατήσω <br /><br />τη μυρωδιά του ολέθρου <br /><br />το τεράστιο τρίξιμο <br /><br />του ανοίγματος <br /><br />της Πύλης της Κολάσεως <br /><br />τη γεύση του αδίκου. <br /><br />Την ώρα εκείνη την κακή <br /><br />έγινα <br /><br />-οϊμέ- <br /><br />μικρό κομμάτι <br /><br />ενός τεράστιου, συμπαγούς <br /><br />διάφανου Συλλέκτη <br /><br />που πέρασε βιαστικά <br /><br />και μάζεψε ό,τι πρόλαβε: <br /><br />τη δυνατότητα <br /><br />να καθίσει κανείς για ένα γλυκό <br /><br />ή να χαμογελάσει ψηλά, <br /><br />κρυφά σε ένα τζάμι <br /><br />όταν πίσω στέκεται <br /><br />κορίτσι ντροπαλό· <br /><br />τη δυνατότητα σε ένα μάγουλο <br /><br />να δροσιστεί <br /><br />μες στο σκληρό καλοκαίρι <br /><br />και τέτοιο καλοκαίρι <br /><br />δεν θέλω πια να ξαναδώ <br /><br />κι ούτε να με περισυλλέξουν θέλω <br /><br />και να με τραβήξουν με τσιμπίδες <br /><br />απ' τη σάρκα σας, <br /><br />μαζί σας θέλω να ταφώ <br /><br />γιατί από εκείνη τη στιγμή <br /><br />που πλήγωσα <br /><br />έγινα εγώ το ίδιο ένα ον <br /><br />κι αξίζω τιμωρία. <br /><br /> <br /><br />Όχι, δεν θέλω πια να είμαι 'δω <br /><br />γιατί σχέδιο έχουν <br /><br />να με ανακυκλώσουν <br /><br />και να στηθώ απαρχής προστάτης <br /><br />μιας ανυποψίαστης γενιάς <br /><br />σε ένα διαμέρισμα <br /><br />στην κεντρική λεωφόρο. <br /><br /> <br /><br />Όχι, δεν θέλω με αντικρύσουν ξανά <br /><br />μάτια αθώα <br /><br />σαν αυτά που πλήγωσα <br /><br />την ώρα που με κοίταζαν <br /><br />γλυκά, <br /><br />μόλις πριν τρέξει <br /><br />το τελευταίο τους δάκρυ. <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br />*ο Χαλίλ Γκιμπράν είναι Λιβάνιος ποιητής και στοχαστής. <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-78912190607692551862021-03-24T03:33:00.001+02:002021-03-24T03:33:12.724+02:00 Νέες Οδηγίες #401 Σπουδή στη Φαντασία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3H0c7slA55h_tBRsUa9PA6zfuwnui0qBlxa_Fsdh30B7vhtMkyIcZef2kv9csjTslp2k5wwXXnoOynTjFTEKn_VpXq58RYMh_XfsZ6UhUkX6fhU1OG9_hlch-6KT5SIWzKrhRkTDdEZce/s534/chirico12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="534" data-original-width="350" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3H0c7slA55h_tBRsUa9PA6zfuwnui0qBlxa_Fsdh30B7vhtMkyIcZef2kv9csjTslp2k5wwXXnoOynTjFTEKn_VpXq58RYMh_XfsZ6UhUkX6fhU1OG9_hlch-6KT5SIWzKrhRkTDdEZce/s320/chirico12.jpg" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /><br />(Καθόμαστε πλάι <br /><br />απέναντι ένα βουνό, το φεγγάρι, μερικά σύννεφα. <br /><br />Περνάει στο βάθος του δρόμου ένα μεγάλο φορτηγό. <br /><br />Το παγκάκι μας ξύλινο, χρόνια άβαφο <br /><br />επικίνδυνες πρόκες <br /><br />να προσέχεις, μου λες <br /><br />πριν το ξεστομίσω. <br /><br />Δεν ξέρω πόσο σε αγαπώ, <br /><br />μα πιο πολύ με ανησυχούν <br /><br />οι δικές σου απαντήσεις) <br /><br /><br /><br />Ι. <br /><br />Πόσο μ' αγαπάς; <br /><br />Αν το ρωτάς από ανασφάλεια <br /><br />θα έλεγα κοιμήσου απόψε ήρεμα <br /><br />απόψε και κάθε βράδυ. <br /><br />Δεν είναι αυτό, <br /><br />θέλω να κάνω σύγκριση. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />ΙΙ. <br /><br />Πόσο μ' αγαπάς; <br /><br />Αν το ρωτάς από ανταγωνισμό <br /><br />μάθε από τώρα ότι θα χάσεις <br /><br />όλες τις μάχες <br /><br />και τον πόλεμο, <br /><br />και πως με κάθε ήττα σου <br /><br />θα κλαίω γοερά <br /><br />αν μου χαμογελάς <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />ΙΙΙ. <br /><br />Πόσο μ' αγαπάς; <br /><br />Δεν ξέρεις να μετράς, μου φαίνεται <br /><br />δεν ξέρεις να μετράς τις ανάσες μου, <br /><br />και δεν ξέρεις να ακούς, <br /><br />δεν ξέρεις να ακούς <br /><br />τους κτύπους της καρδιάς μου <br /><br />τόσα χρόνια. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />ΙV. <br /><br />Αυτά δεν είναι τίποτα, <br /><br />δεν ένιωσα καμιά ακόμη ήττα. <br /><br />Πόσο μ' αγαπάς; <br /><br />Κοίτα ψηλά, πέρα από το φεγγάρι. <br /><br />Το ολόγιομο; <br /><br />Άσε, σου λέω, το φεγγάρι <br /><br />βάλε στη φαντασία σου <br /><br />να χωρέσουν όλα τα αστέρια <br /><br />όλοι οι πλανήτες <br /><br />οι μετεωρίτες, οι κομήτες <br /><br />κι ό,τι ουράνιο ακόμη δεν γεννήθη. <br /><br />Νιώσε τις εκρήξεις <br /><br />που κάνουν τον χρόνο να πάλλεται, <br /><br />την ασύλληπτη έλξη <br /><br />απ' τις φιλήδονες μαύρες τρύπες <br /><br />τον βαρυτικό στροβιλισμό <br /><br />αμέτρητων Γαλαξιών. <br /><br />Κι αφού δεις όλα αυτά και καταλάβεις <br /><br />αφέσου λιγάκι περισσότερο <br /><br />βρες του τέλους το όριο <br /><br />και κάνε ένα βήμα ακόμη. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />V. <br /><br />Πώς μ' αγαπάς; <br /><br />Όπως το ζεστό νερό <br /><br />σου κρατάει τα μάτια κλειστά <br /><br />και σου χαϊδεύει το δέρμα <br /><br />ανάβοντας το αίμα σου, <br /><br />ωθώντας στην ανάγκη <br /><br />να τρίψεις με πάθος <br /><br />κάθε σημείο του κορμιού σου <br /><br />να σβήσει το κιτρινωπό επίδερμα <br /><br />του φθίνοντος νάρκισσου <br /><br />με αφρό πλούσιο, ολόλευκο <br /><br />σαν θεά που λειώνει <br /><br />επιστρέφοντας <br /><br />όλο το πάθος <br /><br />που γνώρισε <br /><br />τρεφόμενη από το αχόρταγο κενό <br /><br />της οικουμένης <br /><br />χιλιάδες χρόνια τώρα. <br /><br />Κι όταν άμωμος μείνεις, αγνός, <br /><br />θα είμαι η τελευταία σταγόνα <br /><br />κρυστάλλινου νερού <br /><br />που θα κυλήσει αργά <br /><br />απ'τα μαύρα σου μαλλιά <br /><br />στην καρωτίδα σου, <br /><br />στο στήθος σου, <br /><br />πίσω απ' τους μηρούς σου <br /><br />ως κάτω στις γαλάζιες φλέβες <br /><br />του αστράγαλού σου. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />VI. <br /><br />Πώς μ' αγαπάς; <br /><br />Αν με ρωτάς για να τρυπήσεις τη σκέψη μου <br /><br />για να ηδονιστείς <br /><br />στη θέα των φαντασιώσεών μου <br /><br />όταν γινόμαστε ένα, <br /><br />σε διαβεβαιώ <br /><br />πως θα τρομάξεις <br /><br />αν δεις το πλήθος των σωμάτων <br /><br />με τα δικά μας πανομοιότυπα <br /><br />που συνουσιάζονται <br /><br />τριγύρω και ανάμεσά μας. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />VII. <br /><br />Κοίτα το φεγγάρι απέναντι. <br /><br />Πώς μ' αγαπάς; <br /><br />Στο αριστερό μου χέρι ήλιος χρυσός <br /><br />και στο δεξί μου η θάλασσα <br /><br />αιώνια τρίβω την ιδέα της ένωσής μας <br /><br />πλένω τους χυμούς μας <br /><br />και καταπίνω το σύμπαν <br /><br />σε έκσταση. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />VIII. <br /><br />Εσύ, δεν θες να με ρωτήσεις κάτι; <br /><br />Όχι, ξέρω πως ακόμη <br /><br />ούτε την παραμικρή ήττα δεν ένιωσες, <br /><br />στον πόλεμο ετούτο <br /><br />που αρχίσαμε <br /><br />σε βλέπω πάνορμο, <br /><br />τριπλά αρματωμένο, <br /><br />και ξέρω καλά <br /><br />πως ό,τι και να ένιωθα πάντοτε <br /><br />στο παγκάκι αυτό <br /><br />το ένιωθες κι εσύ. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />IX. <br /><br />Ώσπου θα έφτανες; <br /><br />Το όριο το καθορίσαμε <br /><br />την πρώτη εκείνη μέρα, <br /><br />τα πλαίσια <br /><br />και την οροφή. <br /><br />Το τήρησες, το τήρησα, <br /><br />όποτε προχωράς <br /><br />σαν δεις ουράνιο τόξο <br /><br />αφήνοντας πίσω <br /><br />τον κουβά με τον χρυσό <br /><br />φωνάζοντας με να σ' ακολουθήσω, <br /><br />εγώ είμαι ήδη στο νησί <br /><br />γυρνώντας τον χρόνο ανάποδα <br /><br />και είμαι η Εύα <br /><br />και είσαι ο Αδάμ <br /><br />κι είμαστε εκεί σαν να μας έσμιξε <br /><br />μηδέ η ζωή <br /><br />μηδέ ο θάνατος <br /><br />μηδέ το ανάμεσό τους, <br /><br />κι εκεί σαν γαμηθούμε <br /><br />γυρνάμε πίσω στο παγκάκι αυτό, <br /><br />καλοβαμμένο, γυαλιστό <br /><br />απέναντι βουνό, φεγγάρι <br /><br />και σύννεφα χαριτωμένα. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />X. <br /><br />Ώσπου θα έφτανες; <br /><br />Αφού μας έφερε κοντά ο θάνατος, <br /><br />όταν ξανά μας διεκδικήσει <br /><br />άσε πρώτα να φύγω εγώ, <br /><br />μα μη μείνεις, <br /><br />ξέρω τον πόνο που θα έρθει, <br /><br />μη μείνεις, υποσχέσου, <br /><br />αλλιώς θα σε παραδώσω εγώ <br /><br />για να φύγω αμέσως μετά. <br /><br />Τίποτα άλλο μη ρωτάς. <br /><br />Άρχισε, έστω και τώρα, <br /><br />ανάσες να μετράς. <br /><br /><br /> <br /> <br /><br />(Καθόμαστε πλάι, <br /><br />το παγκάκι φρεσκοβαμμένο, <br /><br />απέναντι φεγγάρι κι ένα βουνό. <br /><br />Νναα ππρροοσσέέχχεειιςς, λέμε ταυτόχρονα <br /><br />κι αρχίζει μια ψιλή βροχή, <br /><br />δεν γνωρίζω αν τα ουράνια τόξα φαίνονται το βράδυ, <br /><br />μακριά ένας απροσδιόριστος βόμβος, <br /><br />πλησιάζει). <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-49593042727688164462021-03-24T03:29:00.007+02:002021-03-24T03:29:46.673+02:00 Νέες Οδηγίες #400 Κρυφές Ρωγμές<br /><br /><span style="font-size: x-large;">Θ</span><span style="font-size: medium;">αρρεί κανείς <br /><br />η Κύπρος πως φορεί <br /><br />τα γιορτινά της πάντα <br /><br />μα πίσω πάντα κρύβεται <br /><br />το αφανέρωτο άλγος <br /><br />στ' αγάλματα κρυφή ρωγμή <br /><br />και κάποιες στάμνες <br /><br />μήτρες άδειες. <br /><br /><br /><br />Υπάρχει βέβαια και χαρά πολλή: <br /><br />από βασανισμένο λαό <br /><br />πώς να στερείς τις Κυριακές <br /><br />το ξέγνοιασμα, τη συνάφεια. <br /><br />Δίκαιο είναι <br /><br />το γλέντι να βοηθά <br /><br />όπως στου χαλουμιού την πλύση, <br /><br />μη φας τη γεύση ολόγιομη <br /><br />μα κάπως πειραγμένη, <br /><br />να φτιάχνεις με αλάτι και πυτιά* <br /><br />σώμα από θλίψη και χαρά <br /><br />να είναι έτοιμος κανείς <br /><br />κρυφά τον αγώνα <br /><br />σε χαμηλή φωτιά <br /><br />να σιγοβράζει <br /><br />την ώρα που η κουρούκλα* τεντωθεί <br /><br />στολή καλοραμμένη <br /><br />πάνω του να φορέσει. <br /><br /><br />Copyright Χρίστος Ρ. Τσιαήλης <br /><br /><br /><br />*πυτιά: σύμπλεγμα πηκτικών ενζύμων γάλακτος. <br /><br />*κουρούκλα: ύφασμα στραγγίσματος χαλλουμιού.</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-29477437703687312122021-03-24T03:27:00.001+02:002021-03-24T03:27:57.725+02:00Νέες Οδηγίες #399 Φλούδες ντομάτας<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS8dUPoIMf83ajtFFWIzt_Ohbq0RXHvnQxR13O-uHHEuaYAq367r-f-b24H4UgHPJ88fRNY2cFV6AQfBcOTFYD_-n_-GPPNedZQcCQ8pHq9ou3818e2LEMvvHMmqS9Cqc5nTHyE2YVexyz/s889/c387152baa9e0c88dccfd6b2258a1bf1--blood-art-art-tattoos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="889" data-original-width="736" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS8dUPoIMf83ajtFFWIzt_Ohbq0RXHvnQxR13O-uHHEuaYAq367r-f-b24H4UgHPJ88fRNY2cFV6AQfBcOTFYD_-n_-GPPNedZQcCQ8pHq9ou3818e2LEMvvHMmqS9Cqc5nTHyE2YVexyz/s320/c387152baa9e0c88dccfd6b2258a1bf1--blood-art-art-tattoos.jpg" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<span style="font-size: x-large;">Α</span><span style="font-size: medium;">πό μικρή απεχθανόμουν τις ντομάτες <br /><br />έβλεπα τη γιαγιά να κόβει <br /><br />τον παππού να ξεζουμίζει <br /><br />άκουγα τη μαμά <br /><br />με διθυράμβους ακαταλαβίστικους <br /><br />κι ερωτικά καλέσματα <br /><br />από αφρικάνικη κομοστέγη <br /><br />τη σαλάτα να εγκωμιάζει. <br /><br />Από κούπα <br /><br />υλικό με κόκκινες αποχρώσεις <br /><br />δεν άγγιζα <br /><br />στην υποψία και μόνο. <br /><br /><br /><br />Στους εφιάλτες μου έβλεπα <br /><br />κόκκινο αγγούρι να απειλεί να σοδομίσει <br /><br />και στήθος τριχωτό κάτω να με πιέζει. <br /><br />Δεν ήταν το ότι δεν ανέπνεα <br /><br />λόγω του γορίλλα <br /><br />δεν ήταν ούτε που η μάνα μου <br /><br />τριγύριζε με το τηλέφωνο αδιάφορη <br /><br />και δεν ήταν ο πόνος <br /><br />που, παραισθησιογόνος έστω <br /><br />σαν ταύρος του Νταλί <br /><br />σε δικό μου <br /><br />έκτακτα επινοημένο υαλοπωλείο, <br /><br />μόλις που αντέχετο. <br /><br /><br /><br />Ήταν που αυτή η πυκνή μάζα <br /><br />από φλούδες ντομάτας <br /><br />επιμελώς αφαιρεμένες <br /><br />με νυστέρι <br /><br />μού μπούκωνε το στόμα <br /><br />και τον φάρυγγα <br /><br />τον λάρυγγα πολιορκώντας. <br /><br />Φλούδες σκληρές κι υγρές <br /><br />σαν τσαλακωμένο τσιρότο <br /><br />χρησιμοποιημένης σερβιέτας <br /><br />κι αυτή η αρρωστημένη <br /><br />του ελεύθερου μυαλού μου <br /><br />ασταμάτητη αναπαράσταση <br /><br />της επέκτασης της φαντασιακής μάζας <br /><br />μέσα μου βαθιά να στροβιλίζεται. <br /><br />Ήταν που λες κι άγνωστοι <br /><br />μου μετέδωσαν <br /><br />τον ιό Εμπόλα, <br /><br />και στον κίνδυνο <br /><br />τα σωθικά να παραδώσω <br /><br />πολτοποιημένα <br /><br />δεν μπορούσα να φωνάξω <br /><br />ή να μουγκρίσω έστω, <br /><br />να ακούσει ένας γείτονας <br /><br />και να κτυπήσει το κουδούνι. <br /><br /><br /><br />Πέρασαν χρόνια, <br /><br />τρεις σύζυγοι <br /><br />και δύο παιδιά, <br /><br />πριν μάθω <br /><br />πως οι φλούδες ντομάτας <br /><br />αποβάλλονται από το σύστημα <br /><br />άθικτες, αχώνευτες <br /><br />παρασύροντας εκτός, εντούτοις, <br /><br />επίμονες εντερικές επιστρώσεις. <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-65833752255252051702021-03-24T03:25:00.004+02:002021-03-24T03:25:23.553+02:00Νέες Οδηγίες #398 Σύμφωνα με τον Μπετόβεν<p> </p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<span style="font-size: medium;"><br />(Σπουδή στην 5η συμφωνία του Μπετόβεν) <br /><br />-------------------------‐--‐----------‐--- <br /><br />Κλείσε καλά <br /><br />θύρα και φως <br /><br />είναι καιρός <br /><br />τρέχουν παιδιά <br /><br />πέφτουν πουλιά <br /><br />φωλιές χαλούν <br /><br /> <br /><br />κάθε σκυλί που αλυκτεί <br /><br />κι η κουκουβάγια που καλεί <br /><br />κλαδί που δεν ξηραίνεται <br /><br />ήλιος που διπλοφαίνεται <br /><br /> <br /><br />κρύψε κλειδί <br /><br />στον κόρφο σου <br /><br />δώσε φιλιά <br /><br />δώσ' αγκαλιά <br /><br />στους ταπεινούς <br /><br />και στους τυφλούς <br /><br />σ' έναν κωφό <br /><br />σ' έναν αητό <br /><br />στο ταίρι σου <br /><br />το ταί - ρι σου! <br /><br /> <br /><br />ο βασιλιάς λοιμοκτονεί <br /><br />κούκος καλός φιλανθρωπεί <br /><br />δέντρο που στέκει ανάποδα <br /><br />αν το ποτίσεις σου γελά <br /><br />αν τ' αγκαλιάσεις τρέ-ε-μει! <br /><br /> <br /><br />να μην πεισθείς <br /><br />στο κτύπημα <br /><br />μικροί τριγμοί <br /><br />συρίγματα <br /><br />ξύσμα τρελό <br /><br />μικρή κλωτσιά <br /><br />η ησυχία <br /><br />η παύση της <br /><br />προδίδεται <br /><br />πάλι οικτρά <br /><br />υπομονή <br /><br />ίσως χαθεί <br /><br />υπομονή <br /><br />θα λυπηθεί <br /><br />υπό - μονή! <br /><br /> <br /><br />Μα να σου που πόρτες πολλές <br /><br />όταν κυκλοφορεί κτυπά <br /><br />το τέσσερα το τέσσερα <br /><br />σ' ένα βουνό μαζεύονται <br /><br />τα φοβισμένα όργανα <br /><br />πώς σιωπούν και κρύβονται <br /><br />στο άκουσμα του βήματος <br /><br />του βή - ματος! <br /><br /> <br /><br />τα σύννεφα στιλβώνονται <br /><br />κάτω η σκιά απλώνεται <br /><br />τα όργανα αυτή μη βρει <br /><br />μην τα ξαναδιανέ-ε-μει! <br /><br /> <br /><br />Κλείσε γερά <br /><br />και πώς κτυπά <br /><br />μέσα στ' αυτιά <br /><br />ο ψίθυρος <br /><br />και η φωνή <br /><br />ξαναγεννά <br /><br />τη μουσική <br /><br />που άκουγες <br /><br />στη γέννα σου <br /><br />που έμοιαζε <br /><br />τόσο πολύ <br /><br />στον θάνατο <br /><br />π' απέκλειες <br /><br />ως εκδοχή <br /><br />κάθε αυγή <br /><br />μονάχος σου <br /><br />με τη χαρά <br /><br />στις γειτονιές <br /><br />με τη χαρά <br /><br />και τα όργανα <br /><br />μικρό παιδί <br /><br />που έπαιζες <br /><br />με τον παππού <br /><br />ψηλά εκεί <br /><br />με τα πουλιά <br /><br />βουνού κορφή <br /><br />βουνού πλαγιά <br /><br />δέντρα μικρά <br /><br />κάπου μακρά <br /><br />κάπου το βάθος ξεγελά <br /><br />και η προοπτική γελά <br /><br />ω πώς γε - λά! <br /><br /> <br /><br />τριγύρω σου το φαλακρό <br /><br />το κράσπεδο του χρόνου μας <br /><br />η αίθουσα τ' ονείρου σου <br /><br />που έμελλε να γεννηθεί <br /><br />η έμπνευση ενός σκοπού <br /><br />που γράφτηκε χωρίς χαρτί <br /><br />σε παρτιτούρα κοσμική <br /><br />που ξέρει μόνη να εκτελεί <br /><br />αυτή που γράφει τη ζωή <br /><br />κάτω απ' τα γκριζοκαφετιά φτερά <br /><br />μιας γουρλωμένης κουκουβά-α-γιας! <br /><br /> <br /><br />μικρές μπουάτ που φλέγονται <br /><br />πληρώνεις είσοδο κι εισέρχεσαι <br /><br />χορεύεις να σιγήσει η ηχώ <br /><br />από τα βήματά της έξω <br /><br />μα αυτά πολλαπλασιάζονται <br /><br />έξω ψυχές καραδοκούν <br /><br />καρα-δοκούν! <br /><br /> <br /><br />Σε χώρες που αιμορραγούν <br /><br />πόλεις που θ' αποτειχιστούν <br /><br />χωριά μικτά που καίγονται <br /><br />οι γειτονιές λαβύρινθοι <br /><br />στα πάρκα κάτεργων δομή <br /><br />τα γάργαρα νερά κυλούν <br /><br />μες σε χρυσούς υπόνομους <br /><br />να πίν' αυ - τή! <br /><br /> <br /><br />Μόνο αυτή <br /><br />ξέρει να πει <br /><br />μόνο αυτή <br /><br />ξέρει να δει <br /><br />μόνο αυτή <br /><br />γράφει τυφλά <br /><br />μόνο αυτή <br /><br />αυ- τή! <br /><br /> <br /><br />το τέσσερα <br /><br />το τέσσερα <br /><br />μην το μετράς <br /><br />και μην τ' ακούς <br /><br />στην τράπουλα <br /><br />στα άκρα σου <br /><br />το τέσσερα <br /><br />το τέσσερα <br /><br />να το ξεχνάς <br /><br />συχνά πυκνά <br /><br />και πώς κτυπά <br /><br />χωρίς ντροπή <br /><br />την πόρτα σου <br /><br />κάθε φορά <br /><br />που ένα παιδί <br /><br />σε όργανο <br /><br />εκπαιδεύεται <br /><br />στη μουσική <br /><br />που τρόμαξε <br /><br />κάποιο νεκρό <br /><br />και μια λεπρή <br /><br />π' αλλάξανε <br /><br />κρυφά απ' αυτή <br /><br />ό,τ' όρισε <br /><br />για 'κείνους πε - πρωμέ-ε-νο!</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-32355181251070902602021-03-24T03:24:00.000+02:002021-03-24T03:24:01.107+02:00 Νέες Οδηγίες #397 Η γλώσσα που έγλειψε το τείχος<br /><br /><br /><span style="font-size: x-large;">Φ</span><span style="font-size: medium;">ιλτράρω το λόγο σου, ποιητή<br /> μέσα απ' τις δικές μου εμπειρίες,<br /> με το τελικό μου νι αβέβαιο<br /> κι αισθάνομαι αδαής κι ανίκανος<br /> να πορευτώ στο όνειρό σου συνοδός<br /> ίσως και να νιώσω κάπως καλύτερα<br /> αν πάραυτα αυτοκτονήσω<br /> για να γεννηθώ από μια νέα μήτρα<br /> σε μια νέα γη<br /> που οι ποιητές θα μιλάνε<br /> με τη γλώσσα που έγλειψε τα τραχιά τείχη<br /> και γεύτηκε το δηλητήριο χωρίς φόβο<br /> σε έναν δέκατο τρίτο μήνα<br /> που οι ποιητές θα απαγγέλλουν<br /> εύθυμες ρήσεις<br /> μεθυσμένοι απ' τη ζωή<br /> τσιμπημένοι από τη μοναχική μέλισσα<br /> που τριγυρίζει στη δική τους μουσμουλιά<br /> με νόημα δανεισμένο από ένα μέλλον<br /> που απροσδόκητα και όχι επί τούτου<br /> είδα(ν) βουτηγμένο στο παρόν<br /> σε μια παράλληλη Άνοιξη ανοικτή<br /> που οι ποιητές της θα αποφεύγουν<br /> τις κλειστές αναφορές<br /> σε ονόματα υπέροχα επιφανών<br /> που το χέρι τους δεν άγγιξα(ν)<br /> κι ούτε μια νύχτα καν δεν πέρασα(ν) μαζί τους<br /> ή - έστω - με ένα σύγγραμμά τους χειρόγραφο.<br /> Σε μια γη που θα βάφουν τα καινούρια αγγεία<br /> με λέξεις μικρές, μασημένες<br /> ίσως και αίφνης ατέλειωτες<br /> καθώς τους έκοψε το ηδύ νήμα<br /> ο νεκρός επισκέπτης εαυτός τους<br /> την ώρα που κρέμαζα(ν) σουτζούκο<br /> σε ξένη αυλή.</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-1263584360848045702021-03-24T03:22:00.007+02:002021-03-24T03:22:46.079+02:00Ο Κρυφός Δικτάτωρ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-e8y5P22x26hTjXMijB-e8AiJWThQIaQT3iEXu8-eMEtwVbtBsjO7hy02Ps1m1rIVaTgCG9Je-Y1jCfj_93bknl9Qiba1eH1_2OH6UhfIpxOYl6FkH5bxdg6nlkzLr4NkvgRg2ZH_YGDf/s320/Weird+Dreams_1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-e8y5P22x26hTjXMijB-e8AiJWThQIaQT3iEXu8-eMEtwVbtBsjO7hy02Ps1m1rIVaTgCG9Je-Y1jCfj_93bknl9Qiba1eH1_2OH6UhfIpxOYl6FkH5bxdg6nlkzLr4NkvgRg2ZH_YGDf/s0/Weird+Dreams_1.png" /></a></div><br /><br /><span style="font-size: x-large;">Έ</span><span style="font-size: medium;">να πρέπει λιγότερο<br /> κάθε φορά<br /> θα μπορούσε<br /> ανεπαίσθητα<br /> τη ζωή μου ν' αλλάξει. <br /><br />Έξι γράμματα με παρήχηση ισχυρή<br /> σε απρόσωπη κλίση,<br /> δύο πι, δύο έψιλον<br /> το ένα εκ των οποίων<br /> πετυχημένα κρύβεται<br /> στο σφριγηλό δωμάτιο<br /> του παραμορφωμένου εἶ.<br /> Πάντα ονειρευόμουνα<br /> μια αποσυναρμολόγηση όπλου<br /> που στον ιδιοκτήτη του<br /> δεν θα επιστραφεί. <br /><br />είσαι - δεν είσαι<br /> να μην είσαι - να είσαι <br /><br />Ακούω την παράκρουση του -εις-<br /> φαντάζομαι τις έννοιες<br /> να κροταλίζουν σαν μαστίγια<br /> έτοιμος να ξυπνήσω<br /> από ένα έντονο βράδυ<br /> κι έρχεται στο μυαλό μου η μορφή<br /> ενός παρασημοφορεμένου Δικτάτορα.<br /> Δεν έχει όνομα,<br /> δεν έχει πρόσωπο αληθινό<br /> μα νομίζω τον έχω δει τόσες φορές,<br /> που δεν ξέρω η μνήμη μου αν με κοροϊδεύει<br /> ή αν αληθινά τη ζωή μου έχει καθορίσει. <br /><br />Κάποτε στέκεται μέσα στο σπίτι<br /> πάντα στο δωμάτιο που δεν είναι κανείς<br /> κάποτε με αγγίζει ελαφρά<br /> στο στενό πεζοδρόμιο<br /> άγνωστος περαστικός<br /> κάποτε στη δουλειά τηλεφωνεί. <br /><br />Έχει ένα πρόσωπο περίεργο,<br /> με τα μάτια όλων των ονειροπόλων<br /> που τη ζωή μου έχουν οραματιστεί<br /> μοιάζει να έχει το στόμα<br /> όλων των καλοθελητών<br /> που με έχουν συμβουλεύσει ποτέ.<br /> Μια φιγούρα στο βάθος ισχνή<br /> με τα μάγουλα που κοκκίνισαν<br /> το δέρμα που ρίγησε<br /> (όχι για καλό απαραίτητα)<br /> τα φρύδια που σηκώθηκαν για μένα.<br /> Με τα δάκτυλα που έδειξαν<br /> με τον ήχο της στηθάγχης<br /> που για μένα ανησυχεί<br /> μην και γευτώ ελευθερία αμαρτωλή. <br /><br />Ένα σιωπηλό μανιφέστο<br /> γραμμένο για μένα<br /> γι' αυτό που είμαι<br /> γι’ αυτό που δεν είμαι<br /> για το Π που δεν έκτισα<br /> για το Ε που δεν προσκύνησα<br /> για το Ει που απώλεσα<br /> προτιμώντας τον εγκλεισμό<br /> στον πραγματικό εαυτό<br /> παρά στον παράδεισο<br /> που έκτισε για μένα<br /> ο κρυφός Δικτάτωρ<br /> με τόσα δό(γ)ματα ισχυρά<br /> να κατοικήσω<br /> και να με κατοικήσουν. <br /><br />Μα δε λυπάμαι<br /> και δε θυμώνω<br /> στην περίφραχτη Στοά σαν συλλογίζομαι<br /> πόσο αβίαστα δεχτήκαμε<br /> αυτή τη στρυφνή απόφυση<br /> που πάντα συνοδεύει ένα -να-<br /> ως ουσιαστικό πληθυντικού ουδέτερο<br /> κι ούτε φοβάμαι<br /> το πρόσωπο αυτό<br /> και τα επιβλητικά παράσημα.<br /> Μόνο απορώ.<br /> Και θα απορώ μέχρις ότου<br /> εναποθέσω την τελευταία ανάσα:<br /> ο ίδιος αν έχει καταλάβει<br /> το ρήμα που κρατάει<br /> οπλισμένο<br /> σαν περίστροφο στο χέρι<br /> πόσο έντονα, πόσο συνέχεια<br /> με απειλεί,<br /> το καθαρό -ρο-<br /> (πολύ φοβάμαι)<br /> η σκανδάλη.</span>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p><br /><p></p>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-67006976897682476522021-03-24T03:20:00.007+02:002021-03-24T03:20:52.573+02:00Νέες Οδηγίες #395 όσοι εξεμάνησαν<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOO4bBfPGHF-oC0ScF2BYY14FDeliK7oUrXCXIq-T1VbgLG4CU11KRtMj-pdjORWcTopl3YRgtj7yDMLlGckUzMVKdxQRlRoZ65rxaw_DcOTIAnOs8gvYX5AbKakZw0rKiE-mKrpHnTnJ-/s300/illusions-through-the-paintings-of-salvador-dali-09-289x300.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="289" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOO4bBfPGHF-oC0ScF2BYY14FDeliK7oUrXCXIq-T1VbgLG4CU11KRtMj-pdjORWcTopl3YRgtj7yDMLlGckUzMVKdxQRlRoZ65rxaw_DcOTIAnOs8gvYX5AbKakZw0rKiE-mKrpHnTnJ-/s0/illusions-through-the-paintings-of-salvador-dali-09-289x300.jpg" /></a></div><br /> <p></p><br /><span style="font-size: x-large;">κ</span><span style="font-size: medium;">οιτάω από τη χαραμάδα<br /> τα συντρίμμια της πόλης<br /> ραγισμένοι δρόμοι<br /> χαραγμένα κάτοπτρα<br /> αγνώριστα οχήματα<br /> καταποντισμένες τριήρεις<br /> αμήχανα αεροπλάνα<br /> σε λιμάνια σε πλατείες<br /> πολυκατοικίες καμένες <br /><br />κανείς δεν κατοικεί στ' αλήθεια πια εδώ <br /><br />τολμώ να ξεμυτήσω<br /> να μυρίσω το μένος<br /> ξανά αναζητώντας<br /> αυτούς που τελευταίοι φώναξαν<br /> πριν τους κοκαλώσει<br /> η μεταλλαγμένη αλισάχνη<br /> που βίαια πιτύλιζαν<br /> τα κρυμμένα όπλα<br /> των ένστολων σειρήνων<br /> που καραδοκούν ακόμη <br /><br />όστις την πόλη προδίδει εξοστρακίζεται <br /><br />οδεύω δακρυσμένος<br /> για το βαυκάλισμα<br /> που πρώτον εμένα συνέτισε<br /> για να αγνοήσω τις κραυγές<br /> να αποδεχτώ τις εκρήξεις<br /> να τρέξω μακριά από τις φλεγόμενες ομάδες<br /> όσων εξεμάνησαν<br /> για να στηρίξω την κανονικότητα της σιωπής<br /> που ρήμαξε τα πάντα. <br /><br />Τώρα χαϊδεύω τα σώματά τους<br /> γεύομαι το αλάτι εις ανάμνησιν<br /> πόσο επόθησα να σαγηνευτώ<br /> και να ερωτευτώ την ψυχή<br /> της αληθινής πόλης<br /> που πια καθαρίζω εύελπις<br /> με τις νέες ομάδες<br /> όπως δειλά μαζευτήκαμε<br /> γνωρίζοντας πια<br /> η καλή μελωδία<br /> πως γράφεται<br /> σε όστρακα δημίων<br /> και καλά γυαλισμένες λαβές <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-74114867642194284132021-03-24T03:18:00.001+02:002021-03-24T03:18:23.917+02:00 Νέες Οδηγίες #394 το τελευταίο ουράνιο τόξο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIEd2q7Cc1ppaD1iPOsZH8eFv0Q4PC76wZEOyxkz4b_ocVauXVnBIKYwZIrrc0d4Skuk6mLgPFAsPDQ_7aysWTVG6YNdGt61oyakfNDaZlCiczPAjW7dflZaPbL_HhKZjg4j0Bh6V9b1RC/s433/chagal%252520%2526%252520the%252520village.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="336" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIEd2q7Cc1ppaD1iPOsZH8eFv0Q4PC76wZEOyxkz4b_ocVauXVnBIKYwZIrrc0d4Skuk6mLgPFAsPDQ_7aysWTVG6YNdGt61oyakfNDaZlCiczPAjW7dflZaPbL_HhKZjg4j0Bh6V9b1RC/s320/chagal%252520%2526%252520the%252520village.jpg" /></a></div><br /><p><br /></p><br /><br /><span style="font-size: x-large;">Κ</span><span style="font-size: medium;">αθώς βαδίζω την κοιλάδα<br /> των κοπαδιών του Γιλγαμές<br /> το βήμα μου ορίζει ο ρυθμός<br /> του τριξίματος των κόκκινων γρύλλων<br /> και του ανέμου που εισχωρεί στα έγκατα.<br /> Περίεργος τόπος<br /> ο τόπος που γεννήθηκες<br /> την μέρα που επιστρέφεις.<br /> Χιλιάδες πόδια με οπλές με χαϊδεύουν<br /> ακούω ουρές χαρμόσυνα να κροταλίζουν<br /> και αρμονικά βελάσματα, γρυλλίσματα<br /> και βρυχηθμούς. <br /><br />ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΛΕΚΤΟ ΜΟΣΧΑΡΙ<br /> φωνάζω γυρνώντας το κεφάλι μου παντού<br /> ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΠΌ ΕΜΕΝΑ ΕΞΙΛΕΩΣΗ<br /> ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΜΟ<br /> φωνάζω για ν' αντηχήσει η φωνή μου στα ψηλά βουνά<br /> καθώς κυλάει το νερό στο αντιπρανές,<br /> να επικαθήσουν τα σμήνη των εντόμων<br /> να αφομοιώσουν το σχήμα της επίκλησής μου,<br /> να μεταφέρουν το μήνυμα σε εκείνα τα πλάσματα<br /> που είναι ακόμη ζωντανά<br /> που ετοιμάζονται<br /> πόσο το επιθυμώ να πάει το μήνυμα<br /> -- για να πάψουν να αποδέχονται<br /> την προετοιμασία<br /> όπως την αποδέχτηκα εγώ. <br /><br />Ακόμη πιο έντονα με ψηλαφίζουν<br /> τα αθώα ετούτα πνεύματα<br /> δεν ξέρουν τι λέω<br /> και δεν νοιάζονται.<br /> Είμαι αυτός που σήμερα διασχίζει την κοιλάδα<br /> αυτός που συντονίζεται με τα στοιχειά<br /> που φέρνει την τελευταία βροχή<br /> για να σημαδευτεί για λίγο<br /> με χρώματα η πύλη<br /> της αποχώρησης<br /> από την στενή κοιλάδα<br /> να κλείσει ο κύκλος αυτός<br /> με το τελευταίο ποίημα<br /> που δεν είχε προλάβει να γράψει<br /> ο Μέγας Ποιητής. <br /></span><br /> tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-61747413423982112452021-03-24T03:16:00.001+02:002021-03-24T03:16:18.677+02:00Νέες Οδηγίες #393 η επικίνδυνη σιγή<p> </p><p><span style="font-size: x-large;">Ο</span><span style="font-size: medium;"> φλοιός περιμένει</span></p><span style="font-size: medium;">το γαργαλητό <br /><br />των ισχνών ακρόποδων <br /><br />που στηρίζουν τα διαφανή όργανα <br /><br />του επουράνιου επισκέπτη <br /><br />να επαναφέρει την τάξη. <br /><br /> <br /><br />Η θερμοκρασία <br /><br />η θερμοκρασία έπρεπε <br /><br />η θερμοκρασία έπρεπε να αφυπνίσει <br /><br />να αφυπνίσει σμήνη Λαζάρων θαμμένων. <br /><br /> <br /><br />Κανένας ήχος <br /><br />Καμιά ρυθμική πολυφωνία. <br /><br />Θυμάσαι πόσο απολαμβάναμε τα μεσημέρια... <br /><br />Σσσ, δεν χρειάζεται να θυμάμαι <br /><br />δεν υπάρχει λόγος να θυμάμαι <br /><br />κάτι <br /><br />κάτι που πάντα ήταν <br /><br />κάτι που πάντα ήταν η φυσιολογική <br /><br />ήταν η φυσιολογική συνέπεια της καλής θερμοκρασίας. <br /><br /> <br /><br />Το ξύπνημα. <br /><br />Το ξύπνημα που φέτος δεν έγινε. <br /><br />Όταν συνέβηκε ξανά <br /><br />όταν επικράτησε παντού <br /><br />αυτή η περίεργη σιγή <br /><br />ως η μεγάλη απώλεια στους φλοιούς <br /><br />δέντρων που τώρα πια έχουν πεθάνει <br /><br />δεν έζησε <br /><br />δεν έζησε κανείς <br /><br />κανείς για να αφηγηθεί τον θρύλο. <br /><br /> <br /><br />Γι' αυτό δεν ξέρω τι έγινε το καλοκαίρι εκείνο <br /><br />γι' αυτό καταλογίζω στη σιγή αυτή <br /><br />όλη την ευθύνη <br /><br />γι' αυτό απαλλάσω από κάθε κατηγορία <br /><br />τη θερμοκρασία <br /><br />και εύχομαι <br /><br />και εύχομαι και προσεύχομαι <br /><br />ο πρώτος να ξυπνήσει <br /><br />να δώσει σύνθημα <br /><br />στα ιερά σμήνη <br /><br />να σκίσουν το βαρύ στερέωμα <br /><br />πολύ αργά <br /><br />πολύ αργά πριν να είναι.</span>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4328542512924685405.post-33419726942871784702021-03-24T03:14:00.000+02:002021-03-24T03:14:24.052+02:00 Νέες Οδηγίες #392 Ο Οικισμός στο Ρουθούνι του Γίγαντα<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidegMkSORdqQMSCdV3tifD2OhlxhxueOkab0lh0lKcinf1ln9nbYogcDbyWeR4gW_X5uc6BDqu2GmKFvnaY26sAqTo07u1AK5K9BzatpPioU_vxvL7vPP7noEDL7-MdHA6EInmpZ4Oqpng/s526/giant_christian_cooke_by_jokse345-d5tlclw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="526" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidegMkSORdqQMSCdV3tifD2OhlxhxueOkab0lh0lKcinf1ln9nbYogcDbyWeR4gW_X5uc6BDqu2GmKFvnaY26sAqTo07u1AK5K9BzatpPioU_vxvL7vPP7noEDL7-MdHA6EInmpZ4Oqpng/s320/giant_christian_cooke_by_jokse345-d5tlclw.jpg" width="320" /></a></div><br /><br /><br /><span style="font-size: x-large;">Ν</span><span style="font-size: medium;">ωπό χώμα <br /><br />χνάρια μπότας κυνηγού <br /><br />στο τσακισμένο χορτάρι <br /><br />θάμνοι που κρύβουν σκιές <br /><br />κανένα δέντρο <br /><br />να φανερώσει <br /><br />τη σκληρή φύση <br /><br />που θα προτάσσαμε <br /><br />ο αιώνιος άνεμος <br /><br />από εκεί μέσα <br /><br />εμποδίζει το κόρδωμα της πλάσης <br /><br />ο αιώνιος δύσοσμος άνεμος <br /><br />συνθλίβει το κτίσιμο της μνήμης <br /><br />έφιπποι περνάν με σπαθιά να θερίσουν <br /><br />από πού έρχονται; <br /><br />ρωτά ένα στοιχειό <br /><br />που γεννήθηκε στην περιοχή <br /><br />για να ρωτά <br /><br />"από βαθιά <br /><br />από 'κεί μέσα" ακούστηκε φωνή ραδιοφώνου <br /><br />και πού οδηγεί; <br /><br />μην πας μην πας <br /><br />ένα κοινό σύνθημα ηχεί, μετά αντηχεί, μετά σβήνει. <br /><br /> <br /><br />Πολλά είδη καινούρια γεννιούνται <br /><br />αν πλάι στην προαιώνια σκεπή <br /><br />που κτίσαμε για να αντέχουμε <br /><br />παρόμοιους ανέμους <br /><br />ξαπλώσει ένας γίγαντας. <br /><br />Θα κουνήσει το χέρι σαν κοιμάται <br /><br />θα κουνήσει το χέρι και ξύπνιος <br /><br />(κι αυτή η ανάσα) <br /><br />τίποτα δεν είναι ξανά το ίδιο <br /><br />αν φέρει το κεφάλι κοντά <br /><br />εκεί που ξαποσταίνουμε <br /><br />όταν δεν καλλιεργούμε. <br /><br /> <br /><br />Είναι πολλά χρόνια ο οικισμός <br /><br />κοντά στο ρουθούνι του γίγαντα <br /><br />δεν ξέρεις αν σε μυρίζει κρυφά <br /><br />ή αν σε καλεί να εισέλθεις <br /><br />γέννησε το δερμένο χώμα <br /><br />μαύρο γρασίδι <br /><br />ιπτάμενους νάνους <br /><br />βωβούς τζίτζικες <br /><br />θυμωμένες αγελάδες <br /><br />που κλωτσάνε τους ταύρους <br /><br />μέλισσες που ταΐζουν τη βασίλισσα με αίμα <br /><br />λουλούδια που φωνάζουν συνθήματα <br /><br />με φωνή ραδιοφώνου. <br /><br /> <br /><br />Οι στατιστικές θα μετράνε σε ποσοστά <br /><br />τη γη που υγραίνει η βλέννα <br /><br />και το σάλιο του γίγαντα <br /><br />για όσο ροχαλίζει <br /><br />και ονειρεύεται <br /><br />ένα πιάτο ντολμάδες <br /><br />τυλιγμένους σε φύλλο μπακλαβά. <br /><br /> <br /><br />Τα κουδούνια των σχολείων στο διάλειμμα <br /><br />ηχούν πάρα πολύ σιγανά, <br /><br />στον φόβο μην ξυπνήσει ο γίγαντας. <br /><br /> <br /><br />Ξύπνησα, φώναξα <br /><br />μην πας μην πας <br /><br />και κρύφτηκα πίσω από έναν θάμνο <br /><br />να δω ποιος θα κρυφοκοιτάξει <br /><br />βαθιά από 'κει μέσα <br /><br />που ίσως ξεκινάει <br /><br />ο δρόμος της κόλασης. <br /></span><br /> <p></p>tsiailisworldhttp://www.blogger.com/profile/01061176211103503633noreply@blogger.com0