Τα [εμένα]

χρόνια τώρα έχεις ξεχωρίσει
τα [εμένα] απ΄τα [εγώ]
κι έγινε η αιτιατική η χαρά σου
κι η ονομαστική σάβανο κολοβό,
με μία τρύπα να σε αποβάλλει
το πρωί,
ν' ανοίγει για να σε ρουφάει
το βράδυ,
κι όποτε θες
να ξεγλυστράς
πάνοπλος
να προτάσσεις τα [εμένα]
με ρήματα και προθέσεις
κίνησης και δοτικότητας
-όλα δικά σου εσσαεί-

Και στις ώρες της συναναστροφής,
να χαρακώνεσαι δόλια στο έτερο,
να αντλείς
απ' τις αδιάφορες αντωνυμίες,
να τις ξεγελάς,
να σε αφορούνε μόνο -εκείνα-
-εκείνα- τα θεσπέσια [εμένα]
που κρύβουν τόσο επιμελώς
το κλαψιάρικο βρέφος μέσα σου,
και με τον πλάγιο επιτακτικό
σε κάνουν να μοιάζεις
με ξύλο ώριμο,
έτοιμο
να σκαλιστείς
σε ένα ωραίο,
ταπεινό
φέρετρο
των (εμάς).