Νέες Οδηγίες #349 Το Στενό Δρομάκι

 

Λίγα συνέβαιναν, πολύ λίγα,

τα τελευταία χρόνια

μες στο στενό δρομάκι πίσω μας

πολύ κοντά

στης Λεωφόρου το τέλος.


Κλειστό από την μια πλευρά,

αμάξι δεν χωράει

ίσα που διακρίνεται το άνοιγμα

ανάμεσα στα δέντρα,

κάποιου περίεργου περαστικού

κεφάλι δίχως σώμα

κάποτε 'κει θα δεις

για λίγο να αποσκεπάζει.


Μοναχική γωνιά, κατάντια (ίσως θα πεις),

κι όλα τα κτίρια την πλάτη τους

εκεί έχουν στραμμένη.

Σκληρή, σκασμένη άσφαλτος,

χορτάρι ξεμυτάει,

λίγα σπασμένα μάρμαρα απ' τις παρατημένες στέγες,

απ' τα μπαλκόνια κάποτε ρούχο φρεσκοπλυμένο πέφτει

κανένας δεν το μαζεύει από 'κει

κι η διεκδίκηση ενίοτε έννοια χαμένη.

Παιδάκια πια δεν το πατούν

γέροι το αποφεύγουν

και οι ρωγμές στο πέρασμα

χάσκουν σαν στόματα βουβά

μιας ιστορίας ξεχασμένης,

ασήμαντης αν δεν καταγράφτηκε

με σινική μελάνη.


Κάποιες βραδιές νωχελικές

ότε τα φύλλα δεν θροούν

και η βοή της πόλης υπόκωφη

χωρίς την απειλή εκείνη,

μια μυρωδιά αρώματος

απ΄ τα παλιά αν σ' επισκεφτεί

εκεί στο παγκάκι που ρεμβάζεις,

άσε τη φαντασία σου γλυκά να ερεθιστεί

ίσως να δεις την πρέσβειρα

παλιά της Νορβηγίας

που συναντούσε στα κρυφά

τον οδηγό του Δόγη

και η βαριά ανάσα τους

κρυμμένη στις σχισμές

αναπολεί τον έρωτα

που ρούφηξε η πόλη.


Κι αν κάποτε ξημερώματα

φως αμυδρό και γρήγορο

τους τελευταίους περαστικούς ξαφνιάζει

τη Λεωφόρο σαν διασχίζουνε πεζή

κι απ' το στενό κει μέσα εκτινάζεται

θέση ψηλά να πάρει

ανάμεσα σ' αστερισμούς κι άγριες δίνες σκοτεινές,

κάποιος θα πρέπει να τους πει

πως το σοκάκι κάποτε

πλατεία ήταν της πόλης

κι εκεί όλες οι πανήγυρεις

κλέος βασιλικό προσφέραν.


Πολύ η δόξα δεν κράτησε

άλλα είχαν σημασία

αλλού η χαρά ευδοκίμησε

σε αίθουσες κλειστές

και σε μεγάλους δρόμους.


Όσο πιο πολύ το δρομάκι εστένευε

στων απαιτητικών το παραφούσκωμα ευάλωτο

και στη φρενήρη πέψη των δομών παρατημένο

ευχή πια δεν εναπόμενε άνθρωπος ν' ανταλλάξει

κι όποτε κάποιος εκεί πήγαινε

έθιμο είχε μπελαλίτικο

να κλέβει τη σκιά του.


"Απόψε μ' επισκέφτηκες

μεγάλη χαρά μου δίνεις

θα ήθελα το πιο άχρηστό σου απόκτημα

δώρο να μου αφήσεις,

εδώ να μείνει όταν θα βγεις,

για να με συντροφεύει."


Δέξου και δώστην άνθρωπε,

σε τι σου χρησιμεύει,

πότε την χρησιμοποίησες

εκτός για να γελάς;

Ή μήπως και την χρειάστηκες

μόνος σου όταν έμεινες

τα τελευταία χρόνια;


Δώστην και θέση θα 'χει εκεί

όποτε την θυμάσαι

το σοκάκι να επισκέφτεσαι

με τη σκιά σου να μετριέσαι

τι άλλαξε τι έμεινε

καλύτερα θα ξέρεις.


Γρήγορα --- όσο ο ήλιος ειν' ψηλά

είσελθε και περπάτησε

εκείνη που ΄χεις ξεχάσει τη γωνιά



Γρήγορα -- το 'χω ξαναδεί

ερμητικά να κλείνει,

το 'χω δει έντρομο, για σένα να κιοτεύει

τρεμάμενο στην όψη σου

μην το υποψιαστείς.