Ακούς, έξω μακριά, τον μελωδικό ήχο;
Υπάρχουν και ψηλότερα βουνά
ποτάμια γαλάζια, καθαρά
σε έναν πλανήτη που θα κατοικήσουμε μαζί
πρώτοι εγώ κι εσύ
Πολύσχημα φρούτα θα γευτούμε γλυκά
και τα λουλούδια τα καινούρια
με τους θεόρατους, διάφανους μίσχους
τις μυρωδιές, τα χρώματα μιας άλλης ίριδας
θα καταγράφουμε στον νου και στην καρδιά.
Ακούς, έξω μακριά, αγάπη μου, τον ήχο;
Υπάρχουν άνεμοι που τραγουδούν γλυκά
και αηδόνια σε κοπάδια φιλικά
μελωδικά θα συνοδεύουν
τις ατελείωτες ώρες της ανεμελιάς τα πρωινά
σε έναν πλανήτη που θα κτίσουμε απαρχής
θα 'μαστ' υπέροχη φυλή
με όρθια λιοντάρια θα πίνουμε τσάι τα πρωινά
κι όλα τα νέα τέρατα τα όμορφα
θα ζωγραφίζουμε σε φωτεινή σπηλιά.
Υπάρχουν ηφαίστεια ημερεμένα
στημένα σαν γιγάντων βιβλιοθήκες,
με τόμους άγραφης, μαλαματένιας ιστορίας
έτοιμης να ειπωθεί από χείλια ειλικρινή
-πώς σου φαίνεται;-
θα μιλήσουμε πρώτοι, αγάπη μου, εγώ κι εσύ
Υπάρχουνε πελώρια πηγάδια
μαρμάρινα τα στολίζουν σκαλοπάτια
που οδηγούν το φως γλυκύ
σε υπόγεια λαγούμια φιλικά
σε μια νέα γη που περιμένει τη ζωή
-γίνε αγάπη μου φυγή -
θα τρέχουμε να κυνηγάμε δέντρα παιχνιδιάρικα
με έγχρωμα έντομα θα μιλάμε λογικά
ο ήχος σιμώνει, ακούς;
ογδόντα φεγγάρια θα κατεβαίνουν στην αυλή τα δειλινά
για να εμπνέονται του έρωτα τις νέες ρήσεις
έτοιμα, τεντωμένα τα βέλη φλογερά.
Υπάρχουν και ψηλότερα βουνά
γιατί εδώ απότομα τελείωσε
ετούτο το σκαρφάλωμα, αγάπη μου γλυκιά.
Εδώ αγάπη μου ήρθανε μεταλλικά πουλιά
και μας ραμφίζανε τα βράδια
φίδια μπλεγμένα σαν καλώδια
σε υπερατλαντική κακοφωνία
στις θάλασσες γυάλινα ψαρόμορφα θεριά
μας οδηγούσαν σε κοπάδια
τα χέρια δεμένα
φιμωμένα τα στόματα,
εδώ τα βουνά ενώθηκαν με κάστρα κι άρματα
και γίνανε ο χειρότερος εχθρός.
Ο ήχος, αγάπη μου, η μελωδία, ακούς;
Υπάρχουν πέτρες μαλακότερες
υπάρχουν χαλαρότερες θηλιές
και δυο ψυχές μας περιμένουν
μηδενισμένες απ' τη μνήμη την κακή
που έγραψε
μια παρατεταμένη ιστορία
σε σήψη.
Υπάρχουνε θεόρατα βουνά
κι ίσως τα καταφέρουμε
γρήγορα ν’ ανεβούμε
εγκαίρως η μετοίκηση να γίνει
κι ίσως τα καταφέρουμε
καθόλου μη μιλήσουνε
λιοντάρια με αηδόνια
εκεί σαν θα βρεθούμε.
ογδόντα φεγγάρια θα κατεβαίνουν στην αυλή τα δειλινά
για να εμπνέονται του έρωτα τις νέες ρήσεις
έτοιμα, τεντωμένα τα βέλη φλογερά.
Υπάρχουν και ψηλότερα βουνά
γιατί εδώ απότομα τελείωσε
ετούτο το σκαρφάλωμα, αγάπη μου γλυκιά.
Εδώ αγάπη μου ήρθανε μεταλλικά πουλιά
και μας ραμφίζανε τα βράδια
φίδια μπλεγμένα σαν καλώδια
σε υπερατλαντική κακοφωνία
στις θάλασσες γυάλινα ψαρόμορφα θεριά
μας οδηγούσαν σε κοπάδια
τα χέρια δεμένα
φιμωμένα τα στόματα,
εδώ τα βουνά ενώθηκαν με κάστρα κι άρματα
και γίνανε ο χειρότερος εχθρός.
Ο ήχος, αγάπη μου, η μελωδία, ακούς;
Υπάρχουν πέτρες μαλακότερες
υπάρχουν χαλαρότερες θηλιές
και δυο ψυχές μας περιμένουν
μηδενισμένες απ' τη μνήμη την κακή
που έγραψε
μια παρατεταμένη ιστορία
σε σήψη.
Υπάρχουνε θεόρατα βουνά
κι ίσως τα καταφέρουμε
γρήγορα ν’ ανεβούμε
εγκαίρως η μετοίκηση να γίνει
κι ίσως τα καταφέρουμε
καθόλου μη μιλήσουνε
λιοντάρια με αηδόνια
εκεί σαν θα βρεθούμε.
No comments:
Post a Comment