Why, international chess master,
why all magistrate ingenuity wasted on a puzzling game?
What with the black king, what with the white,
what secret passion with the duo femme on the board roaming upright?
Some pusillanimity, perhaps?
of guns on bruised shoulders?
of chemicals and tubes?
of mice in a maze?
Who made the choice for you, genius, your dad? your mummy? a family doc?
a reputation paedomorphic haste?
your neighbourly mentor?
You and your kin,
so many thousands of years accusing Napoleon for fighting within self,
over and above trapeziums, against any polis, to boast that,
Black and White World Wars a, b, c, d, e, in ancient China
and then f, g, h, i, j, k l, m, n, o, p on plastic chairs,
all concluded in theoretical massacre.
A bless, Bobby, you would have said, yet,
So many giant- and nano-inventions not even thought of in time, or at all,
so much medicine in nature or in chemical combinations hidden in oblivion rivers,
not tested to save us from the viruses ever upcoming,
so many thoughts of Philosophy and Reason just to deny divine-like treason,
unborn of idle gins.
A bless, Bobby, you would have said, yet,
In your eyes Twin Towers were born and buried of two Queen Mothers,
a Jewish and a Settler,
so happy you were of their grief,
the pieces you shuffled on the board to commence Wars in medias res[1]and win still,
to show how you started your life just before the end,
as you renounced your USAan citizenship for the sake of the world,
as you renounced your sciento-perspective
for the sake of some Theatrical Paradox of Life and Dogs on Squares.
“Crush their mind”, Chicago 0 – 1 Reykjavik.
why all magistrate ingenuity wasted on a puzzling game?
What with the black king, what with the white,
what secret passion with the duo femme on the board roaming upright?
Some pusillanimity, perhaps?
of guns on bruised shoulders?
of chemicals and tubes?
of mice in a maze?
Who made the choice for you, genius, your dad? your mummy? a family doc?
a reputation paedomorphic haste?
your neighbourly mentor?
You and your kin,
so many thousands of years accusing Napoleon for fighting within self,
over and above trapeziums, against any polis, to boast that,
Black and White World Wars a, b, c, d, e, in ancient China
and then f, g, h, i, j, k l, m, n, o, p on plastic chairs,
all concluded in theoretical massacre.
A bless, Bobby, you would have said, yet,
So many giant- and nano-inventions not even thought of in time, or at all,
so much medicine in nature or in chemical combinations hidden in oblivion rivers,
not tested to save us from the viruses ever upcoming,
so many thoughts of Philosophy and Reason just to deny divine-like treason,
unborn of idle gins.
A bless, Bobby, you would have said, yet,
In your eyes Twin Towers were born and buried of two Queen Mothers,
a Jewish and a Settler,
so happy you were of their grief,
the pieces you shuffled on the board to commence Wars in medias res[1]and win still,
to show how you started your life just before the end,
as you renounced your USAan citizenship for the sake of the world,
as you renounced your sciento-perspective
for the sake of some Theatrical Paradox of Life and Dogs on Squares.
“Crush their mind”, Chicago 0 – 1 Reykjavik.
[1] From Horace. Refers to the literary technique of beginning a narrative in the middle of, or at a late point in, the story, after much action has already taken place. (http://en.wikipedia.org/)
© Christos P.R. Tsiailis
13 comments:
Αναρωτιέμαι τι είναι ποίηση;
Πέρα από τον ορισμό συμπυκνωμένος λόγος μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο;
Και αν ναι, τι;
Ακόμη κάτι, ποίηση και φιλοσοφία που δένουν, που απομακρύνονται;
Και η φόρμα, αμαν αυτή η φόρμα, ποια είναι η κατάλληλη; Εχουν εξαντληθεί και δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες;
Στο ίδιο πνεύμα, αυτές τις μέρες αναρωτιέμαι: Τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να μας κάνει να διακρίνουμε ένα ποίημα από ένα καλό ποίημα;
Τι είναι και τι θα έπρεπε να είναι ένα ποίημα, η ολόκληρη η τέχνη της ποίησης;
Καλησπέρα Χρίστο.
Φίλ/ Σμίχελη,
Αναρωτιέσαι τι είναι ποίηση, αν είναι συμπυκνωμένος λόγος, ή αραχνιασμένα βιώματα παιδικά που μπλέκονται και ξεμπλέκονται σαν το κλάμα που βγαίνει σε κάποιον κατά την ψυχανάλυση... συνδέεις ποίηση και φιλοσοφία, μετά την αποσυνδέεις για καλό...
Μιλάς για τη φόρμα λες και δεν γνωρίζεις τις δεκάδες σχολές γραφής ποίησης, λες και ξεχνάς τον αδηφάγο μεταμοντερνισμό...
Εξάντληση;;;;; Ακούω τέτοια κουβέντα από το στόμα ποιητή;
άμα σταματήσουμε να μιμόμαστε, τότε θα αρχίσει η πινελιά μας να παίρνει χαρακτήρα.
Μην απογοητεύεσαι, φίλ/ Σμίχελη, όλα στην ποίηση αρχίζουν από το μηδέν κάθε μέρα που περνάει...
φίλη Μαρία, (ποέτικ σιν), γιατί αμαρτάνεις τέκνον μου, την αμαρτία της τοποθέτησης; Μην τοποθετηθείς, ο υποκειμενισμός μας αδικεί εμάς που γράφουμε... άσε να μας πουν 'εκείνοι' τι είναι ποίημα και τι δεν είναι, μην εντρυφείς στο λόγο τον πεζό για να αναζητάς τα πεπραγμένα της ποίησης. Εσύ που γράφεις τόσο ωραία, ποτέ μην τα παρατάς, μην αναρωτιέσαι, μην χαλάς το ταλέντο σου με ερωτήσεις, έχεις τις απαντήσεις έτοιμες στην άκρη του στυλό σου...
Αυτό το μηδέν είναι που με γοητεύει γιαυτό και ή τελευταία φράση σου μου αρέσει.
Όσο για τη φόρμα μονάχα ένα μπορώ να πω, πως μέσα μου υπάρχει ένας εσωτερικός ρυθμός που απλά τον εξωτερικεύω όταν γράφω. Αν με ρωτήσεις ποιος είναι, θα σου απαντήσω πως δεν γνωρίζω. Όλα τα άλλα τα χρησιμοποιώ εμπειρικά και διαισθητικά, διότι μια και δεν έχω ασχοληθεί με τη φιλολογική πλευρά της ποίησης δεν μπορώ να αναλύσω με ακρίβεια
Το μεταμοντέρνο από την άλλη, ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει το μηδέν, αλλά στηρίζεται στο συνδυασμό των υπαρχουσών τεχνικών της τέχνης.Σίγουρα υπάρχουν άπειροι συνδυασμοί φορμών αλλά αναρωτιέμαι αν μπορεί να αναδειχθεί το πρωτογενές μέσα από αυτούς εφόσον το ίδιο το μεταμοντέρνο δεν αναρνωρίζει το μοντέρνο. Από αυτή την άποψη νομίζω πως το μεταμοντέρνο είναι λίγο πριν το μηδέν δίχως να το αποδέχεται. Και όμως στα δικά μου τα μάτια είναι ολοφάνερο πως ο άνθρωπος ως είδος θα μεταμορφωθεί ριζικά και μόνο η ποίηση μπορεί να το εκφράσει αυτό διότι μέσω αυτής μπορεί να ξεδιπλωθεί η διαίσθηση.
Όσο περί καλής ποίησης νόμίζω πως η περίπτωση του Σαραντάρη είναι ένα καλό παράδειγμα. Με την έννοια ότι τα ποιήματά του στα μάτια των σύγχρονών του αναγνωστών θα φαίνονταν πολύ λίγα μια και δεν χρησιμοποιεί ούτε καν σημεία στίξης ενώ σήμερα ανακαλύπτουμε σε αυτά την αξία της λιτότητας, της ελεύθερης έκφρασης και την ζωτάνια που αποπνέουν. Επιπλέον είναι ένα εξαιρετικό παραδειγμα φιλοσοφικής ποίησης. Τι είναι λοιπόν καλή ποίηση είναι καθαρά σχετικό και ζήτημα χωροχρονικό.
Φίλε Χρίστο, μια ποιητική αμαρτία είναι εξ ορισμού ταγμένη να αμαρτάνει στην ποίηση. Μερικές φορές μετανοεί και ψάχνει το «σωστό» μονοπάτι αλλά όταν ο σπόρος είναι αμαρτωλός σωτηρία δεν υπάρχει…
:)
Σ’ ευχαριστώ!
Καληνύχτα!
Το ζήτημα όπως το νοιώθω δεν είναι αν κάποιος είναι αμαρτωλός ή όχι γιατί πολύ απλά το λάθος στην ποίηση είναι κάτι πολύ σχετικό. Έχω την εντύπωση πως ενώ αυτή η θέση της ποέτικ ισχύει στο χώρο της επιστήμης δεν ισχύει στο χώρο της λογοτεχνίας. Η τελευταία είναι ο χώρος της βελούδινης αυθαιρεσίας
διότι πολύ απλά τα λόγια της όσο και αν προκαλούν εκχυδαίζουν σνομπάρουν γελοιοποιούν δεν σκοτώνουν, δεν καταστρέφουν, δεν αδικούν δεν πονάνε.
Ενα παράδειγμα: ο μπουκόφσκι ως μια άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έχει φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς. οι πρώτοι ανοίγουν το βιβλίο του οι δεύτεροι απλά δεν το αγγίζουν. Για την ανακάλυψη της πυρηνικής ενέργειας δεν ισχύει το ίδιο
φίλ/ σμίχελη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, φτάνει αυτές οι αμαρτίες να γίνονται σκόπιμα και όχι τυχαία, και να έχουν σκοπό γιατί μετά θα μιλάμε για ερασιτεχνισμό και όχι τέχνη. Όσο για την επιστήμη, είναι άλλο θέμα, εντελώς αδιάφορο, πρώτη η λογοτεχνία χαρτογραφεί το δρόμο για την επιστήμη, γιταί κι η εφεύρεση κι η ανακάλυψη, πριν απ' τη γνώση θέλει φαντασία.
ολα είναι τυχαία όταν γίνονται πρώτη φορά αλλά όταν επαναλαμβάνονται τότε γίνονται σκόπιμα οπότε αναρωτιέσαι και τότε ανακαλύπτεις πως έχεις ως μοναδικό καταφύγιο την ποίηση. όλα τα άλλα είναι δεκανίκια της
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε καν η πρώτη φορά. Για όλα υπάρχει ένας λόγος, μια εξήγηση. Η μεγάλη χαρά ή ανακούφιση δεν είναι να γίνει η ποίηση το καταφύγιό μας, αυτό θεωρητικά είναι εύκολο, αλλά αν κάποτε εκείνη αποφασίσει να γίνουμε η χώρα της...κι έχει τόσο λίγες πατρίδες...
@σμίχελη και ποέτικ σιν,
κατά την ταπεινή μου άποψη, εκφράζετε τις δύο όψεις του ιδίου χρυσού νομίσματος. Φτάνει βέβαια να μιλάτε για τον καλλιτέχνη που γράφει ποίηση για μια ζωή, κι όχι σε μια αναλαμπή ή κάμψη της ζωής του. Ο πρώτος Θα έχει τη μερίδα του αντιδανείου του με την τέχνη αυτή, είτε πάρει, είτε δώσει... Ο ύστατος μόνο θα πάρει.
Ανοίξαμε πολλά ζητήματα μαζί και νοιώθω πως έχουμε ανοίξει τους ασκούς του αιόλου. αλλά αυτή είναι η χαρά μου.
Το τυχαίο είναι αυτό που δεν ταξινομείται με βάση ένα κανόνα,
που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε λογικά. Όταν λοιπόν συμβαίνει ξαφνικά μιας και εμείς δεν είμαστε προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουμε τότε είναι τυχαίο που κατόπιν το εξηγούμε και το εκτιμούμε τοποθετώντας το στην αλλυσίδα γεγονότων που έχουν καθορίσει τη ζωή μας. Όταν συνέβαινε ήταν τυχαίο, κατόπιν εφόσον συνηδητοποιήσαμε την αξία του για μας δεν είναι πια τυχαίο.
Περί ποίησης, είναι ένας ακόμη ανθρώπινος τόπος, που συνεπώς είναι φτιαγμένος από τους ανθρώπους. Ποίηση από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα, κανονικά θα έπρεπε να την αποκαλούμε ανθρώπινη ποίηση. Αλλά αυτό είναι το αυτονόητο που δεν το αναφέρουμε. Κοντολογίς οι ποιητές ορίζουν την ποίηση δλδ η διαδοχή των γενεών των ποιητών με τις συνέχειες και τις ασυνέχειες στα κληροδοτήματά τους. Περί καλής ποίησης δεν ο λόγος έχω ήδη τοποθετηθεί με συγκεκριμένη αναφορά και θα προσθέσω μονάχα πως η ποίηση δεν διαβάζει ποίηση αλλά οι άνθρωποι διαβάζουν ποίηση, δλδ η ποίηση διαβάζεται όπως γράφεται και μήτε η ποίηση γράφει ποίηση.
ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.
σχετικά με το καταφύγιο είναι δεδομένο ένα πράγμα η ποίηση δεν ήταν ποτέ επάγγελμα, πάντα ήταν κάτι πέρα από την καθημερινή ενασχόληση.
Καβάφης, γραφιάς, έγραψε μονάχα 200 ποίηματα περίπου στην 70χρονη ζωή του και η ποίηση για αυτόν ήταν ένα καταφύγιο. Αυτό τουλάχιστον έχω καταλάβει εγώ.
Ρίτσος έγραφε ποίηση ενώ συμμετείχε ενεργά στο κουμμουνιστικό κόμμα. Η ποίηση εδώ ήταν όπλο της ιδεολογίας άρα καταφύγιο του διωκόμενου ιδεολόγου. Στρατευμένος ποιητής.
Λαπαθιώτης ένας καταραμένος όπως και καρυωτάκης επίσης καταραμένος.
ο πρώτος ναρκομανής, πως αλλιώς θα μπορούσε να δει την ποίηση παρά μονάχα ως καταφύγιο;
και ο δεύτερος με ημερομηνία θανάτου, αυτόχειρας. Πως αλλιώς θα έβλεπε την ποίηση εκτός από καταφύγιο;
Είναι λοιπόν τόσο εύκολο να γίνει η ποίηση καταφύγιο μας ή μήπως κάτι άλλο εξαιρετικό συντρέχει;
Ακόμη και ο καζαντζάκης ήθελε να ιδρύσει μια νέα θρησκεία
και όταν συνειδητοποίησε πως ήταν ανέφικτο κούρνιασε στην λογοτεχνία.
@Σμίχελης
πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες σου, για τον κάθε αναγνώστη. Η γραφή σου δοκιμιακά αξεπέραστη. Σε ευχαριστώ που επέλεξες αυτό το μπλογκ για να ανοίξεις ένα τόσο υπέροχο διάλογο...
Επί της ουσίας, πιστεύω ότι για πολλούς ποιητές ευχή θα ήτο να έκαναν την τέχνη τους βιοποριστικό επάγγελμα ή, ακόμη παραπέρα, να αποκτήσουν και δόξα από τα πρώιμα ακόμη στάδια του έργου τους. Η φιλοδοξία δεν εξέλειπε από κανένα καλλιτέχνη.
Εντούτοις, το μονομερές δομητικά είδος της τέχνης αυτής, η έλλειψη μέσων για παρουσίασή της στο ευρύ κοινό (διαφέρει από το τραγούδι, το χορό, τις εικαστικές τέχνες που εκτίθενται ως θέαμα, κλπ), και η δυσκολία στην άμεση κατανόηση του συμβολισμού και της μεταφοράς, παρά μόνο με εκτενή ανάλυση, καθιστά τους ποιητές βαρθρωμένους μεν, παραμελημένους δε, λόγιους.
Post a Comment