Κάθε φορά που αγωνιώ

Κάθε φορά που μου ‘βγαινε σωστό ν’ αγωνιώ
επάνω σου τραβιόμουνα για να φτιαχτώ,
λες και το σούρουπο που σίμωνε
για να συνετιστώ δεν ήταν αρκετό,


Κάθε φορά που αγωνιώ
τη μορφή σου για να ξεχάσω βυθίζομαι στο σουρεαλισμό σου,
ένα πίνακά σου σκίζω από τα πόστερς του μουσείου τα φτηνά,
στραπατσαρισμένο καταπίνοντας τον πνίγομαι νοερά,
για να μου θρέψει την Γκαλά που γίνομαι ξανά για σένα,
λάγνα σε αγγίζω στο βιβλίο που το στήθος μου καλύπτει ανοικτό,
γιατί έτσι θυμάμαι γιατί έφυγες με το ξημέρωμα γιατί,
αδημονώ το μεσημέρι το κεφάλι πάλι να γυρίσω στο απόγευμα επιδεικτικά
με βήματα παρέλασης πίσω να επιστρέψω,
κι αν τελικά το είκοσι-τέσσερα κολλήσω στο μηδέν,
όλοι οι δείκτες μ’ ότι υλικό κι αν είχανε φτιαχτεί,
να υπερθερμανθούν να λειώσουν τα ρολόγια σαν αυγά
- Νταλί, να θυμάσαι ότι σε ερωτεύτηκα κι εγώ -
με το σκοτάδι και το φως και το σκοτάδι αν σβήσω

Κάθε φορά που αγωνιώ
αληθινά δεν θα υπάρχω για να ακροβατώ
-χωρίς κοντάρι-
στο αραχνοΰφαντο νήμα της ζωής μου
που το μισοφάγαν τα μυρμήγκια
ανάμεσα στο αίσθημα και την αναισχυντία,

Κάθε φορά που αγωνιώ
πραγματικά δε θα αναπνέω για να καίγομαι
στην παραλία των σκληρών βράχων
για να ξεπηδήσω από το στόμα του ψαριού, που ξεπηδάει από το στόμα του τίγρη, που ξεπηδάει από το στόμα του ψαριού,
που ξέχασα να ξελεπιάσω πριν αποκοιμηθώ,
στα τελευταία μεσάνυκτα αυτού του κύκλου...
(22-08-98)