Η απρόσμενη φίμωση του Δημιουργού από τα ίδια τα δημιουργήματά του. Ο θυμός κι η αγανάκτησή τους, η ανάγκη για επανάκτηση του ελέγχου του λόγου. Μια συλλογή όπου, κατά τεκμήριο, τα δημιουργήματα αναπαράγουν τον εαυτό τους, υποσκάβοντας και κατακρίνοντας τη δημιουργική διαδικασία σε αληθινό χρόνο. Με δηλώσεις και υποδηλώσεις, τα ενσαρκωμένα και προσωποποιημένα ποιήματα εκφράζουν μια εναλλακτική «στάση ζωής», μια διεκδίκηση ύπαρξης στον απτό χωρόχρονο. Μια ποιητική συλλογή με ουσία, που αφήνει στον ποιητή ως μόνη διέξοδο το επιφώνημα ‘ουά’ την πρώτη και μοναδική λέξη που στον ίδιο θα επιτρέψουν τα ποιήματα να αναφωνήσει στο σύμπαν της συλλογής, μέσα στα πλαίσια ενός ‘κλειστού’ διαλόγου. Απώτερος στόχος η ελευθερία και η αυτοδιάθεση· η αποσόβηση κάθε στείρου δογματισμού· και μια επίκληση προς τον ποιητή για επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης τους. Αναρωτιέται κανείς αν όντως είναι τα ποιήματα που ομιλούν, ή οι ψυχές των καταφρονημένων. Μια ξεχωριστή συλλογή, όπου ο ίδιος ο Δημιουργός αντιλαμβάνεται ότι το ονοματεπώνυμό του ως σημειολογική αναφορά, καθώς και η ίδια η ύπαρξή του στο κείμενο δεν μπορούν να πραγματωθούν ως ο τρισδιάστατος προστατευτικός τοίχος που θα συνθέσει το σύνολο των είκοσι πέντε ποιημάτων. Ένα έργο πρωτοποριακό που ενδεχομένως να ανοίγει νέους εκφραστικούς τρόπους μεταποιητικής, προτάσσοντας την ενάργεια και την καθαρότητα σκέψης, μέσα από ένα καταιγιστικό μονολογικό και συνάμα συλλογικό μανιφέστο επανάστασης. Υποκρυμμένος ο ποιητής της συλλογής ΟΥΑ, δεν θα παραθέσει εργοβιογραφικό σημείωμα, καθώς αφήνεται με την ελπίδα να δηλωθεί η υποψία ύπαρξής του μέσα από τις φωνές των δημιουργημάτων του.