Κάποτε δίναμε τα πάντα
για να κρατάμε την αγάπη ζωντανή
τώρα τον έρωτα απ' τα δάκτυλα
αφού κτυπώντας ξεκινάμε
κάπως τον καταλήγουμε εκεί.
Τα στόματα πλέον
ερμητικά κλεισμένα
πεισματικά βωβά
τρίζουν τα δόντια
στην αγωνία της αναμονής
μα η γλώσσα δεν τα ψαχουλεύει
σαν φίδι δεν τυλίγεται
για να παραπλανήσει
ούτε και σαν φλογέρα
για το δέλτα της ξεχασμένης ηδονής
μόνο πλαγιάζοντας ανάσκελα
τον ουρανίσκο
επιδεικτικά αγνοεί
κι οραματίζεται
την παλιγγενεσία.
Σε μια γωνιά ο εραστής
ανήμπορος κι απρόθυμος
να φωνάξει, να μιλήσει
- να ψιθυρίσει -
μυστήριο φως τη μορφή του καθορίζει,
τεχνητό, ανάρμοστο με τη νύχτα
που το λάγνο ημίφως διεκδικεί.
Βασιλιάδες δέκα
σε κάθε κράτος σαρκο-ψηφιακό
(και είναι πια δισεκατομμύρια)
προστάζουν την εμφάνιση επί οθόνης
των συνομιλιών
κι όχι τον ήχο και την αντίχησή τους
και δεν ορίζει πια τους διαλόγους
το άσπιλο κορμί μας
ούτ' ένας εγκέφαλος
μικρός, δικός, προσωπικός.
Η ερωτοτροπία με φίμωτρο
γκέμια και παρωπίδες
στη στάση
του πράσινου μάντη
στιγμές πριν επιτεθεί
είναι η μόνη θεωρία
που μπορεί να εφαρμοστεί
είναι η μόνη πράξη
που μπορεί να καταχωρηθεί.
No comments:
Post a Comment