Μαντίμπα, χωρίς περισυλλογή.

 

Στην αρχή σε φωνάζαν Χοριχλάχλα.

Γιατί σου άρεσαν οι μικρές εξεγέρσεις

που κάνουν το αίμα να βράζει,

γιατί το έμαθες από το έννατο έτος της τρυφερής σου νόησης,

όταν έφυγε ο πατέρας σου

για να σου ανοίξει το δρόμο του ανδρισμού νωρίς,

ότι σε όλους μόνο το κόκκινο αίμα

θρέφει από μέσα όλα τα χρώματα έξω.

  

Ήταν όμως μικρή η κουτάλα σου

και μόλις που άγγιζες τον αφρό

στις τεράστιες κατσαρόλες του ρατσισμού που έβραζε

στο Γιοχάνεζμπουργκ, στη Ντέρμπαν και στο Κέιπ Τάουν.

Λίγο ανακάτευες αλλά όσοι ανέπνεαν από πάνω

-έτσι-

με την περήφανή σου επαναστατικότητα

και με της δικαιοσύνης την επίμονή σου αίσθηση,

έπαιρναν πιο βαθιά στα καζάνια το μήνυμα,

και ψηνότανε, και έκαιγε το πάθος.

 

Γι αυτό χορεύουν όλοι τώρα,

χορεύουν στις πόλεις,

χορεύουν στα χωριά,

χορεύουνε σε όλες τις χώρες του κόσμου,

Λευκοί και Νέγροι, Κοκκινόχρωμοι και Κιτρινωποί,

ωσάν να μην υπάρχουν πια χρώματα απέξω,

μόνο το κόκκινο χρώμα του αίματος από μέσα,

ζωντανό, αναβράζων, παντού το ίδιο,

παντού να φέρει τη γεύση της ευγνωμοσύνης προς εσένα.

Ξέρω η σκέψη σου, Νέλσον έτσι όπως πετάει αυτή τη στιγμή,

 - χωρίς περισυλλογή -

 τι επιζητάει:

όλοι απανταχού να δίναμε μια σταγόνα από ετούτο το αίμα

να γεμίσουν τα καζάνια ξανά με μια καινούρια συμφωνία,

εκ νέου, υπογραμμένη από τον κάθε κάτοικο ετούτης της γης,

κι όχι από τους αναίμακτους ηγέτες.

 

Σε χαίρονται,

βλέπουν τη μορφή σου, Τάτα

και γνωρίζουν την ελπίδα με το πρόσωπό της.

 

Χρόνια πολλά εθήτησες πίσω από τα σίδερα

μα έτσι έκτιζες το μεγάλο αμόνι

που πάνω θα κτύπαγες όλους τους εχθρούς,

το χάσιμο της ζωής του ανυπεράσπιστου,

τις ασθένειες της άγνοιας και της φτώχειας

το δακτυλοδεικτούμενο χρώμα

τη στέρηση της γης των προγόνων

την κατάργηση του κάθε δικαιώματος.

 

Βγήκες,

προέδρευσες σαν πρώτος έγχρωμος,

και σε ευγνωμονώ γι’ αυτό,

δημιούργησες ιδρύματα και οργανισμούς

για Εθνική Ενότητα,

και Επιτροπή για την Αλήθεια και την Περισυλλογή των χαμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων,

και επιτροπές

για την αναδιάρθρωση της γεωκτημοσύνης,

για την ασθένεια του Έιτς,

σταμάτησες πολέμους,

έσπρωξες τους τοίχους του μίσους λίγο πιο μακριά.

 

Βραβεύτηκες πολλώ

μα τίποτα ετούτες οι κονκάρδες και τα παράσημα δεν σημαίνουν

αν δεν διαβάσω την έκφραση στο πρόσωπό σου στην κάθε φωτογραφία,

ένα πράγμα μου λέει,

ένα μεγάλο μυστικό.

 

Γι’ αυτό τώρα στους δρόμους και στις πλατείες του κόσμου

πίνουν στην υγειά σου,

γιατί κι αν πέρασες στην άλλη πλευρά του δρόμου,

είσαι υγιής,

και τραγουδάνε το τραγούδι του Νέλσον Μαντέλα

ωσάν να ήσουνα ήρωας εσύ ο ίδιος σε ένα τραγούδι,

υπερβολικά αληθινός για να είσαι αληθινός,

σαν ψεύτικος ήρωας των σκιών και του φωτός,

αδύναμος και παντοδύναμος

επειδή παρέδωσες το εγώ πιότερο από τον καθένα για να γίνεις εμείς,

και έτσι, αυθόρμητα,

χορεύουν στους έντονους και άγριους ρυθμούς

της πρωτόγονης ελευθερίας,

της μόνης αληθινής ελευθερίας,

κλαίνε και γελάνε μαζί

με ένα γελόκλαμα τρανταχτό,

που μοιάζει να φτάνει από τα βάθη των άδειων –πια- καζανιών,

ένα τραγούδι χαρούμενο και λυπημένο συνάμα,

που αντηχεί σαν Ειρήνης παιάνας παγκόσμιος,

ΞΥΠΝΑΤΕ!

Σήμερα δεν έφυγε ένας τεράστιος άντρας,

σήμερα γεννήθηκε η Ειρήνη.