Περί Έρωτος, Εκτός Περπατημένης.

Φέρεις της γης το άρωμα που δεν μπορώ να αντισταθώ

και σαγηνεύεις τις αισθήσεις μου χα! με ένα χαμόγελό σου πεταχτό.

Με το μικρότερο λουλούδι μου χαιδεύεις την καρδιά

και με το πιο ασήμαντο πετράδι αγοράζεις χίλια μου χάδια ακριβά.

Με ένα άγγιγμα Κυριακή πρωί με χορεύεις σε ταγκό, φλαμένγκο, βαλς και μπολερό

κι εγώ συγκινημένος χαζεύω κλαίγοντας θέαμα μυθικό.

Ένα κιλό δαμάσκηνα τρία πράσινα μήλα και με κρασί μια καράφα

ξυπνάς μέσα μου τον Καλιγούλα, το Ρασπούτιν, τον Καζανόβα και τον Ντεριντά.

Φέρεις το βλέμμα που κάθε πρωί αδημονώ και κάθε βράδι σαν τίποτα άλλο ποθώ

και τιθασεύεις κάθε μου ανδρισμό τσα! με ένα βλέμμα λιγάκι πονηρό.

Κινείσαι στις μύτες των ποδιών σου με γρήγορο ρυθμό  

και κάθε μας περίπατος στα σινεμά και στις πλατείες με συνεπαίρνει σαν μπαλέτο θρυλικό.

Αρνείσαι κάποτε να μου δώσεις το χαζό που ζητάω φιλί δημόσιο

και νοιώθω την αγάπη σου πίοτερο να με σφίγγει στο όριο της ηδονής

σαν από τα πιο κρυφά μου όνειρα τα παιδικά ερωτικό ένα φίδι πανέμορφο.

Το πιο φθηνό αυτοκίνητο, το πιο ταπεινό σπίτι, τα ρούχα μου τα πιο παλιά

μαζί σου λιμουζίνες μοιάζουνε, παλάτια, και βασιλικές στολές,

και καμαρώνω την υπέροχη μου τύχη που με οδηγείς, με κατοικείς και με φοράς.

Μες το νερό δεν πνίγομαι,

χωρίς αναπνοή τη σκέψη σου αναπνέω.

Μες τη φωτιά δεν καίγομαι,

και μες την ασήμαντη φεγγαρική ετεροφωτία μου

απ’ τη λάμψη του έρωτά σου αστέρι γίνομαι.

[Κάτι από το τίποτά σου

Κάνει το τίποτά μου κάτι.

Και η φθηνή πυξίδα μας

παίρνει το πουθενά μας κάπου.]