Ίνα τίνα ακούς, εμέ η σε;

Άχθος αρούρης είσαι ρε,



κι έχεις γι' αχίλλειο πτέρνα την καρδιά σου


ζεις βίο αβίωτο


γη και ύδωρ παραδίδεις με κάθε νέα απειλή


το Γόρδιο Δεσμό δεν κατάφερες να λύσεις


με μια Δαμόκλειο Σπάθη να σε διαφεντεύει


η πόρτα του Δούρειου Ίππου πια κλειστή


και τα δρακόντεια μέτρα σε τρομάζουν.


Εξ απαλών ονύχων σε εγκαταλείψανε οι πάντες


κι η Λύκαινα σε απαρνήθη


Τα έπεα πτερόεντα που μου προσδίδεις είναι στο λόγο μου η άμυνά σου


γιατί επί ξυρού ακμής σε βρήκα και σε μάζεψα.


Ήξεις αφήξεις σε ετούτη τη ζωή χίλιες φορές θνήξεις.


Ιδού η Ρόδος Ιδού και το Ποίημα αγαπημένε μου εαυτέ


κάθε μέρα να σε σκοτώνω με αρχαίες κατάρες και δαιμονισμούς


για να σε ξαναγεννήσω χίλιες φορές


σαν τον ιστό της Πηνελόπης


κι όστις θέλει οπίσω μου ελθεί


στην κλίνη ετούτη του Προκρούστη


που εσύ ονόμασες « ζωή»


κι εγώ της Πανδώρας υπέροχο Κουτί


καν γλαύκας εις Αθήνας κομίζω


είς στους μυρίους,


αν εννοήσει τίς ειμί,


κύβος ερρίφθη δις.