Γιάννης Δαλιανίδης… για να υπάρχω

«Για να υπάρχω θα θυμάμαι το πρόσωπο με τα γυαλιά


Για να υπάρχω θα περιμένω κάθε τρελοκόριτσο να με πειράζει

Για να υπάρχω θα αφήνω τη μουσίτσα στο διπλανό πεζοδρόμιο να υπάρχει.»

Στεκόμουνα στην άκρη κι η ορδή στην κηδεία ήταν μεγάλη,

λαός και κολωνάκι γίνανε ένα κι η οδύνη ήταν τεράστια.

Έλεγες κι έπαιρνα διαζύγιο από την ιστορία του ελληνικού σινεμά.

Είδα τα δάκρυα στα μάτια των διάσημων

κι ήταν τα ίδια με τα δάκρυα των άσχημων.

Μου έκανε εντύπωση η βραδύτητα της πορείας στον κατήφορο

και μια ταμπέλα «Φίνος Φιλμς» σπασμένη σ’ ένα κτίριο.



Για να υπάρχω θα ψάξω να βρω την πρώτη κάμερα που αγόρασες

κρυφά απ’ τον πατέρα σου με χρήματα δικά σου.

Για να υπάρχω θα αγοράσω κασέτες και Ντι βι ντι και θα καναπεδωθώ για μέρες,

για να αναγεννήσω μέσα μου το σύγχρονο πνεύμα της Ελλάδας

μήπως και ανδρειωθεί το βαθύτερο που έχασα το αρχαίο.



Για να υπάρχω θα δεχτώ πως είμαι ένας βλάκας και μισός.

Με τη Χριστίνα «ξύπνα Βασίλη» θα φωνάξουμε και «Όλγα αγάπη μου»

και «κυρ Γιώργη» και «Δήμο από τα Τρίκαλα»

και όλοι μαζί σου, Δαλιανίδη, θα χορέψουμε τουίστ και χάλι-γκάλι

στην Οδό Ανθέων και στο Λούνα Παρκ και σε κάποιο ρετιρέ.

Το φως του φεγγαριού θα σκιάζει γλυκά την αμαρτία της ομορφιάς μας

καθώς γυμνοί στο δρόμο θα εκστασιαζόμαστε χωρίς μαριχουάνα,

εραστές του ονείρου και χωρίς ταυτότητα,

ο εγωισμός μας σε ισόβια κάθειρξη.



Για να υπάρχω κτυπάω τα χέρια στον αέρα παλαμάκια δυο φορές

κι έρχονται κι άλλοι στη γιορτή ετούτη που στήσαμε

στραβά και ανάποδα με ίλιγγο και κλάμα.

Όταν η πόλη πεθαίνει εσύ ανασταίνεσαι,

γιατί έρχεται να χορέψει ο κατεργάρης κι η ψεύτρα,

η χαρτοπαίχτρα κι ο ξυπόλητος πρίγκηψ,

ένας γαμπρός απ’ το Λονδίνο και η κυρία απ’ τα μπουζούκια,

η Παριζιάνα και μια Ελληνίδα που δραπέτευσε απ’ το χαρέμι.

Όλοι χορεύουν με χρώματα ελληνικά

στο λιμάνι του Πειραιά και στην κρουαζιέρα στη Ρόδο.



Για να υπάρχω για λίγο δακρύζω ξανά

κοιτάω το φέρετρο και μετά γυρνάω πίσω στη γιορτή.

Η ιστορία μιας ζωής σε ένα κουτάκι με όνειρα και μικρές αμαρτίες.

Κι ο χορός ξάφνου φουντώνει και σαγηνεύει τους δύσκολους,

κι εμφανίζονται οι επικίνδυνοι και ο σκληρός άντρας,

ο επαναστάτης ποπολάρος κι ο μάγκας με το τρίκυκλο,

τα τσακάλια και τα λιονταράκια.

«Κάτι να καίει» γνέφει η Μαρία της σιωπής

κι ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο στη στροφή

φωνάζει «μερικοί το προτιμούν κρύο».

Πλακώνονται μεταξύ τους κωμικά κι ο χορός σταματάει

Κι όλοι σε γρήγορη κίνηση τρέχουν και τσακώνονται

ωσάν σε γυρίσματα φαρσοκωμωδίας.

Ρίχνουν χάμω μπανάνες και χάντρες θαλασσιές

Και γλιστράμε όλοι προς το πλήθος που πονάει,

Όλοι οι ρόλοι ενώνονται σε έναν τεράστιο έγχρωμο Εύζωνα

έτσι όπως θα τον φανταζόσουνα, Γιάννη, κωμικό και τραγικό συνάμα,

κι έχετε οι δυο σας ραντεβού στον αέρα.

«Βασικά καλησπέρα σας» του ανακοινώνεις

καθώς εισέρχεται στην κάμερά σου ανάποδα κοιτώντας τους διάσημους

που θα μείνουν πίσω για λίγο

να μου θυμίζουν τους ρόλους που αγάπησα τόσο πολύ.