The Sound of Smoke Passing By
The sound of smoke passing by woke me up from a chow chow dream; he whispered weird stories I did not believe into my ear. There is no story that has not yet been told and no grandson who has not laid his head on the lap of an old lady. No moment in the past, the present, or the future that has yet to happen has been forgotten or ignored by the authors of the world.
The sky and the sea, the mountains and the caves have all been explored. The horizon has been reached. Space has been explained, the dimensions and the black holes, quanta and gravity and fear for the seagulls have all been inked on paper somehow. Hawkins has nothing more to think; he gave up. The dirty cities and the noble households, the burnt landscapes and the frozen livers of vain celebrities have all been sniffed by authors. The pythons and the hedgehogs, the tsunamis and the dogs, cheese and the blood of the virgin knight of the Order; all were given a role in a story somehow. Then you try to improvise by asking, did Aesop precede Homer, or was it the egg that changed the route of history? They will not pay attention to you; they will turn their eyes.
The wars and the scattered pieces of the crucified Pisces, the knife and the TNT... everything was made up, veiled and then unwrapped by the writers, and talkers, and the scared cheaters, the few scattered genuine teachers, and the children of the nymphomaniac Zeus, and the offspring of the hookers in Hawaii.
In strictly earthly pragmatics, when all the heroes of all times, including Hector and his lover, in one bed with Medea and Kondoliza, gave birth to Reality; or when everybody lived in a lie of meat, veins, instinct, and faith; in a lie of valley-long snakes and birds and ancient Inca flying balloons. All spoken or written history becomes a myth in the mind of a writer, and in there myth becomes history. No strict boundaries, no red lines to prevent fiction writing from overlapping with reality as the human senses perceive it. Heroes of the past meet with heroes yet to be invented, as above, in the mind of a writer. Always, there is a transparent layer of colourful mist hanging over any simple human tale, put there by devious writers.
And so, with a torn sleeve and a keyboard on which cigarette ash can rest, writers ended up arsonists of recycled material with a blanket over fast burning fires to send fragments of reality to the sky for people to manage any way they wish. Or can.
Now read some more of this sad turnover, and perhaps see the smoke of sounds passing by.
The sound of smoke passing by woke me up from a chow chow dream; he whispered weird stories I did not believe into my ear. There is no story that has not yet been told and no grandson who has not laid his head on the lap of an old lady. No moment in the past, the present, or the future that has yet to happen has been forgotten or ignored by the authors of the world.
The sky and the sea, the mountains and the caves have all been explored. The horizon has been reached. Space has been explained, the dimensions and the black holes, quanta and gravity and fear for the seagulls have all been inked on paper somehow. Hawkins has nothing more to think; he gave up. The dirty cities and the noble households, the burnt landscapes and the frozen livers of vain celebrities have all been sniffed by authors. The pythons and the hedgehogs, the tsunamis and the dogs, cheese and the blood of the virgin knight of the Order; all were given a role in a story somehow. Then you try to improvise by asking, did Aesop precede Homer, or was it the egg that changed the route of history? They will not pay attention to you; they will turn their eyes.
The wars and the scattered pieces of the crucified Pisces, the knife and the TNT... everything was made up, veiled and then unwrapped by the writers, and talkers, and the scared cheaters, the few scattered genuine teachers, and the children of the nymphomaniac Zeus, and the offspring of the hookers in Hawaii.
In strictly earthly pragmatics, when all the heroes of all times, including Hector and his lover, in one bed with Medea and Kondoliza, gave birth to Reality; or when everybody lived in a lie of meat, veins, instinct, and faith; in a lie of valley-long snakes and birds and ancient Inca flying balloons. All spoken or written history becomes a myth in the mind of a writer, and in there myth becomes history. No strict boundaries, no red lines to prevent fiction writing from overlapping with reality as the human senses perceive it. Heroes of the past meet with heroes yet to be invented, as above, in the mind of a writer. Always, there is a transparent layer of colourful mist hanging over any simple human tale, put there by devious writers.
And so, with a torn sleeve and a keyboard on which cigarette ash can rest, writers ended up arsonists of recycled material with a blanket over fast burning fires to send fragments of reality to the sky for people to manage any way they wish. Or can.
Now read some more of this sad turnover, and perhaps see the smoke of sounds passing by.
4 comments:
Everything has been said,
everything has been written
and everything has been done!
The only thing left, is for this joke we call "world" to be destroyed...
I find your writing very interesting and i think we agree when it comes to the vanity of this world.
Διάβασα το δύο μέρη του μονόπρακτού σου...
Το βρίσκω πολύ δυνατό!
Το να τους λες την αλήθεια κατάμουτρα... να τους την τρίβεις στη μούρη, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι.
Σίγουρα όμως κάποιοι θα αντιδράσουν μιας και το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να τους λες πόσο βρώμικος είναι ο κόσμος στον οποίο (εθελοτυφλώντας) διάλεξαν να φέρουν τα παιδιά τους. Δεν θέλουν να ξέρουν...
Προτιμούν να κολυμπάνε στην πλάνη τους... ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Δεν θα έπρεπε να είναι οι περιγραφικές λέξεις που "δεν ταιριάζουν με την αισθητική τους", αλλά η πραγματικότητα γύρω τους!
Άλλωστε, αυτήν περιγράφουν οι λέξεις! :)
Καλώς σε βρήκα Χρήστο!
Καλωσόρισες Λίλιθ! (although your name gives me the creeps!) Να σου πω απλά ότι μια από τις ηρωίδες μου στο νέο βιβλίο που γράφω τη στιγμή που μιλάμε έχει για μια από τις ηρωίδες του (well, one of the villain ones) poy thn ;exv onom;asei Λιλιθ για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Σε ευχαριστώ για τα ομολογουμένως πολύ εγκωμιαστικά σου λόγια, φαίνεται ότι η γραφή μου άγγιξε μια ψυχή. Χαίρομαι. Και το δικό σου μπλογκ είναι πολύ ωραίο και περιεκτικό και το διαβάζω τις τελευταίες μέρες ωσότου να το διαβάσω ολόκληρο.
Γειά σου ΚΙ ΑΠΌ ΕΔΏ Χρίστο.Κάποια μετάφραση θα ήταν ευπρόσδεκτη.
αγαπητέ φίλε ' Σύννεφα στον Καθρέφτη', με όλο το σεβασμό που σου τρέφω, θα κάνω ένα σχόλιο σε αυτό που γράφεις. Σε παρακαλώ μην το εκλάβεις σαν ειρωνικό, γιατί δεν είναι.
Αν κάνεις ένα γρήγορο πέρασμα από όλες τις αναρτήσεις του μπλογκ θα δεις ότι είναι μοιρασμένο σε αγγλικά και ελληνικά κομμάτια από πεζογραφήματα, θεατρικά, επικά ποιήματα, μικρά ποιήματα, αποσπάσματα από βιβλία μου κλπ. Με σιγουριά σου λέω ότι τα ελληνικά μου κομμάτια στοχεύουν σε ελληνικό αναγνωστικό κοινό και τα αγγλικά μου σε αγγλικό κοινό. Τώρα, αν κάποιοι αναγνώστες μου Κύπριοι ή Έλληνες γνωρίζουν καλά αγγλικά (που συμβαίνει σε κάποις περιπτώσεις) είναι ευπρόσδεκτοι καιστα αγγλικά μου πονήματα. Το ίδιο συμβαίνει και στους αγγλόφωνους αναγνώστες μου. Δεν συγχύζω τις δύο σχολές γραφής και είμαι ο ίδιος διαφορετικός στο ύφος γραφής μου και στις απαιτήσεις της γλωσσικής, λογοτεχνικής και πολιτικής κουλτούρας της κάθε μιας από τις δύο γλώσσες.
Οι culturally aware συγγραφείς (αυτό δεν μου αρέσει να το λέω στα ελληνικά) πιστεύω είναι οι μόνοι που έχουν το "δικαίωμα" να γράφουν σε δεύτερες ή τρίτες γλώσσες. Γιατί οι υπόλοιποι γράφουν στη μητρική τους για να τους βγει καλό και μετά το μεταφράζουν για να κάνουν... "διεθνή καριέρα" και γράφουν μικροκοσμικές ισχνογραφίες.
Αυτό δεν θα το πάθω. Λόγω επίγνωσης.
Κι αν ποτέ μετφραστεί κάποιο έργο μου είτε από ελληνικά σε αγγλικά είτε αντίστροφα, θα γίνει υπό την επίβλεψή μου, αν δεν το κάνω ο ίδιος.
Γιατί πίστεψε με, οι μεταφράσεις αδικούν τουλάχιστον τους μισούς από τους συμβολισμούς ή το λεκτικό χιούμορ του συγγραφέα. Κι αυτό υπονομεύει το έργο.
Δεν πιστεύω στην παγκοσμιοποίηση αλλά στη διεθνοποίηση μιας κουλτούρας. Γι' αυτό έχω καθήκον μου να είμαι πολύ...πάρα πολύ προσεκτικός!
Σε ευχαριστώ αν με διάβασες προσεκτικά.
Post a Comment