πρόσω ολοταχώς για το σκότωμα.

αυτή τη στιγμή που διαβάζετε τη λογοτεχνία μου, εγώ εναγωνίως περιμένω τις 9:00 το πρωί της Κυριακής, την ώρα που θα ξεκινήσει ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Είμαι κλεισμένος στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο με τα πόδια ψηλά στον τοίχο για να ξεκουράζονται και να κυλήσει το λεμφαδενικό υγρό, αλλά το υγρό του άγχους με κατακλύζει. Ο χειρότερός μου εχθρός. Όλοι οι μυς μου έτοιμοι, οι σύνδεσμοι κρατάνε καλά, η καρδιά μου μια εβδομάδα τώρα ξεκουράζεται, κτυπάει σε ρυθμό μαραθωνίου. 42 χιλιόμετρα. Τίποτα. Το έκανα και πέρυσι. Εύκολο. Όλα μου φωνάζουν να ηρεμήσω. Αλλά το άγχος εκεί, 5 κτύπους πιο δυνατά η καρδιά μου από το συνηθισμένο μου. Δεν είμαι στους 45 χτύπους ανά λεπτό, είμαι στους 50. Αναπνέω από τη μύτη. Το οξυγόνο καθώς μετατρέπεται σε διοξέιδιο με ηρεμεί για λίγο. Εκπνέω και ζαλίζομαι γλυκά. Λιγότερο τώρα το άγχος. Την ευχή σας να το κρατήσω χαμηλά, για ακόμα 40 ώρες. Την ευχή σας.
Για όλους μας τους μπλοκοφίλους θα τρέξω. Για να γεννήσω κι άλλες ιδέες, να γράψω κι άλλες μικρομαλακίες να έχουμε να συζητάμε.
Την ευχή σας. Εγώ είμαι ήδη πρόσω ολοταχώς για το σκότωμα του εφιάλτη.
Θα σας γράψω και την ιστορία που θα γεννήσω καθώς θα τρέχω Κυριακή πρωί. 42 χιλιόμετρα, Μαραθώνας - Αθήνα.
Την ευχή σας.