Handicap existentialis (α’ μέρος)

Handicap existentialis (α’ μέρος)
Καθόλου αυτοκαταστροφικοί, νομίζω, είναι οι άνθρωποι, μάλλον εγωιστές, σφετεριστές και αχόρταγοι. Σε όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξής μας, ακόμη και στον ίδιο τον πρακτικό αλτρουϊσμό, όπου ανταγωνιζόμαστε και αυτοδιαφημιζόμαστε. Έστω και αυτοί που δεν "κραυγάζουν" τις φιλανθρωπίες τους, φροντίζουν να το μάθουν κάποιοι, για να κοινοποιηθεί.
Εντούτοις, σε ό,τι αφορά την οικολογική καταστροφή, κατά τη γνώμη μου εξελίσσεται καταιγιστικά, σε ρυθμό αντιστρόφως ανάλογο της ομολογουμένως εντυπωσιακής τεχνογνωσίας του όντος αυτού, σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο του πλανήτη ετούτου.
Κατά την άποψη μου, ένα ανεξήγητο κενό στη νόηση του ανθρώπου, από την αρχή της πρώτης του εξελιγμένης μορφής από τον αυστραλοπίθηκο, μια αδυναμία, ένα existential handicap όπως θέλω να το ονομάζω, τον οδηγεί σε συνεχή άμυνα προς τη φύση. Αυτό το κενό τον παροτρύνει να δημιουργεί τεχνητά οχυρά, σε αντίθεση με τα ενσωματωμένα οχυρά των υπόλοιπων όντων (βλλ τρίχωμα, κέλυφος, σκληρός φλοιός κλπ). Βλέπεις, ο φλοιός του εγκεφάλου που περιλαμβάνει όλο το αποτύπωμα της συναισθηματικής εξέλιξης, είναι κι αυτό ένα όργανο που λειτουργεί με ορμονικές αντιδράσεις, μετεξέλιξη και εναλλακτική λύση, αν θες, για αντιμετώπιση του φόβου του κενού αυτού που μας εξουσιάζει και ανέκαθεν παλεύουμε να το γεμίζουμε, είτε με ικανοποίηση ύλης (βλλ εδαφική κτητικότητα) είτε με πνευματική ικανοποίηση (βλλ εξιδανίκευση της αγάπης ως κοινωνικό προϊόν).
Υπερβολή, ίσως, μηδενιστική κάπως η προσέγγιση αυτή, εντούτοις κατανοώ αυτή την ίδια την ύπαρξη με το δικό μου τρόπο με αυτό τον τρόπο και δεν ανησυχώ για το μέλλον του ανθρώπου, αλλά του πλανήτη. Ο άνθρωπος θα μετοικήσει σε άλλους πλανήτες. Το έχω ήδη αποδεχτεί ως πραγματικότητα, όπως έχεις εσύ, άνθρωπε, αποδεχτεί το θάνατο ως έχει.