Το μακρύτερο ποίημα που γράφτηκε ποτέ είναι ο δικός μου ψυχαναγκασμός.   Καταγράφεται τώρα που με διαβάζεις, αλλά θα μου πάρει μήνες να το τελειώσω, με κυνηγάει συνεχώς και το γράφω κάθε βράδυ, είναι σε σεπτικό ύφος, σαν να το γράφει ένας αφηγητής που με ανακρίνει, και θέλω να είμαι σ' αυτόν απόλυτα ειλικρινής, να γράφει ότι ακριβώς είναι καταχωνιασμένο στη μνήμη μου, τίποτα ωραιοποιημένο ή γαρνιρισμένο με τα κατάλοιπα του ρομαντισμού που ξεχύλισαν τους άγριους καιρούς μας για να βαλσαμώνουν ζωντανό το αγρίμι.  Το μακρύτερο ποίημα.  Σας αφήνω αναγνώστες γιατί μόλις θυμήθηκα τη μέρα εκείνη που αγόρασα το λεξικό του Μπαμπινιώτη και με κοίταξε με ερωτηματικό πριν το βγάλω από την πλαστική τσάντα.