Πίσω από την κίτρινη γραμμή

І
Γύρω στα μέσα της επόμενης εποχής, μόλις πριν ξεγυμνωθούν τα ελάχιστα ντροπαλά φυλλοβόλα του περιβολιού της μαμάς έξω απ’ το χωριό, προβλέπω μέρες ηλιόλουστες...
- «Μπα, όχι βέβαια...Ούτε και σκόπευα ποτέ να σπουδάσω κάτι τέτοιο, θα σταματήσω το κολλέγιο αμέσως, με πάει πολύ πίσω...»
Τώρα τελευταία ανοίγουν για μένα δουλειές που θα άξιζαν σε άλλους πιο πολύ. Δε θα σταθώ τυχερός, το αρνιέμαι, ή, μάλλον, δεν θα αφήσω τη μοίρα να υπερισχύσει του ελέγχου και της επιθυμίας μου. Ορίστε, το είπα. Νοιώθω ξαλαφρωμένος, θα κάνω ότι θέλω, φέτος. Για το καλό μου και το καλό τους πρέπει να ηρεμήσω.
Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να περάσω ένα πάρα πολύ αγχωτικό καλοκαίρι πουλώντας συνέχεια ψεύτικο στυλ, προσποίηση υπέρ του δέοντος και λευκά ψέματα για το ποιος είμαι. Κατάφερα έτσι να πείσω ιθύνοντες της μόδας και μη, αλλά κυρίως αυτούς, ότι είμαι ένα καταξιωμένο μοντέλο. Έπεισα όλους τους καινούριους μου φίλους (αφού ταχυδακτυλουργικά, σχεδόν, εξαφάνισα όλους τους παλιούς που δεν μου έκαναν). Φυσικά και στους μεν και στους δε υπήρξαν και οι επιδεικτικά δύσπιστοι, οι διορατικοί, οι κασσανδρικοί, ή κοινώς, άμα θες, οι καχύποπτοι... (Λες κι ήμουν ύποπτος για κάτι). Και μ’ αυτούς τα έβγαλα πέρα...Τώρα νομίζουν ότι είμαι ένα πολύ καλό μοντέλο που δεν του δόθηκαν οι κατάλληλες ευκαιρίες...
Ειδικά αυτοί οι ιθύνοντες, οι προ του παρόντος αναφερθέντες, οι φωτογράφοι, δηλαδή, και οι στυλίστες και οι μόδιστροι και οι ιδιοκτήτες των πρακτορείων, έχουν προθυμοποιηθεί να με προωθήσουν χωρίς ανταλλάγματα.
...Χωρίς ανταλλάγματα! Λες και δε με ποθούν και δε θα έδιναν τα πάντα για ένα βράδυ στο κρεβάτι μαζί μου. Έκλειναν τις οδούς του λίμπιντο, για να μη γευτούν το μέλι που στάζω.
Σε παραλίες με μαγιό έβαζαν πετσέτες στα μούτρα με αφορμή τον ήλιο, για να αρνηθούν τη δικιά μου ακτινοβολία... Στις παραλίες γυμνιστών έβαζαν κουβέρτα στα αχαμνά τους να κρύψουν το ενδιαφέρον τους.
Όσο εγώ περπατούσα την πασαρέλα της άμμου.
Αντιστέκονταν.
Υποσυνείδητα είχαν συλλάβει τη μέθοδο προσποίησης που ανέπτυξα κι αμύνθηκαν. Στο συνειδητό τους όμως, ευτυχώς, εμφυτεύτηκε το σύνολο των εικόνων (πόζες, στήσιμο, εκφραστικότητα) ενός καλού μοντέλου... Και οι πιο πολλοί από αυτούς τους περίεργους ανθρώπους παύουν να ακολουθούν το ένστικτό τους, χαμένοι στις φοβίες τους, για να κυριευθούν από τη λογική. Κι έτσι προχωρώ με πλήρη αποδοχή χωρίς να δίνω τίποτα από εμένα.

II
...Γι’ αυτό προβλέπω πάρα πολλές δουλειές αυτό το φθινόπωρο, πάλι μακριά απ’ την οικογένεια μου, σε μια πόλη που θεωρεί το «εν μέρει» είναι μου να είναι μοντέλο, το συλλαμβάνει ως ολοκληρωτικό και αγνοεί παντελώς τον πραγματικό (σκόπιμα υποθάλποντα) μου εαυτό...
Οι δουλειές αυτές θα μου φέρουν πολύ χρήμα, περισσότερο απ’ ότι πέρυσι που άργησαν τα φύλλα να πέσουν κι εγώ περίμενα σα βλάκας τη φωτογράφηση για το ημερολόγιο που θα έβγαινε για το τρέχων έτος, αφού για το φθινόπωρο χρειαζόμουν δέντρα γυμνά!
Συγκριτικά με τα δέντρα της μαμάς μου, που είναι τα πλέον επιδεικτικά, τα δέντρα αυτής της πόλης είναι ντροπαλότατα και πέρυσι δεν είχα αμάξι, λεφτά για ταξί ή φίλους για να με πάρουν (μαζί με τη φωτογραφική μου μηχανή) σε χώρο εκτός, με κίτρινα φύλλα να σχηματίζουν φυσικό χαλί...
Φέτος δικαιούμαι μαθητική άδεια αυτοκινήτου. Έχω πάρει αμάξι με δανεικά λεφτά αφού φρόντισα να αποκτήσω και μερικούς πλούσιους «φίλους» και ελπίζω να τους τα ξεπληρώσω με τις δουλειές που περιμένω. Είναι παλιό το αμάξι, γαλάζιο σε αμερικάνικο στυλ, υπερμεγέθες σε σύγκριση με τα άλλα οχήματα που κυκλοφορούν σ’ αυτή την πόλη, εξαιρουμένων των μεταφορικών για προϊόντα και των λεωφορείων. Δύσκολα βρίσκω χώρο να σταθμεύσω. Νιώθω ότι η κίτρινη γραμμή στην άσφαλτο επάνω είναι σκόπιμα αδιάκοπη και αποτελεί μέρος του πολεοδομικού πλάνου που είναι η συμβολική έκφραση της υποσυνείδητης απέχθειας αυτής της πόλης προς εμένα, επειδή η ευμορφία του εξωτερικού μου περιβλήματος ξεγελάει τον πληθυσμό που τη διακοσμεί και την κάνει σημαντική, χωρίς η ίδια να μπορεί να αντιδράσει.
Η ανήμπορη πόλη.
Τα δέντρα στο πάρκο και στις αυλές.
Αλλά και πάλι, στο συνειδητό της κι αυτή η ίδια η πόλη που αποφορτίστηκε απ’ το δέκτη ενεργείας μου, με δέχεται και χειροκροτεί πολύ τακτικά, σε κλειστές αίθουσες, όταν έξω βρέχει, την παρουσία μου σε επιδείξεις μόδας.

ІІІ
Επί εβδομάδες εξιχνίαζα για να λύσω το μυστήριο της κίτρινης γραμμής, να βρω μια δίοδο προς ένα χώρο ευγενικό και καταδεκτικό, να παρκάρω επιτέλους να πάψω να οδηγώ ασταμάτητα, μέρα-νύχτα. Θα μου τελείωναν τα δανεικά που μεταποιώ σε καύσιμα και θα αναγκαζόμουν να παρκάρω παράνομα...
- «Πώς με κοιτάς έτσι λες κι αντικρίζεις τους Βαβυλώνιους κήπους μαραμένους και άχρωμα τα παραδείσια πουλιά;» της λέω, κι αυτή με το απέραντο κίτρινο κλισέ χαμόγελο, συνεχίζει το δρόμο της.
Στη δύναμη του νόμου πάντα ενδίδω, είν’ ο μόνος μου φίλος, ο μόνος αντικειμενικός κριτής που έχω, ο μοναδικός που δε με βλέπει σα μοντέλο, που δε με ποθεί... Λες η κίτρινη γραμμή να του είναι κάτι σαν... ερωμένη; Ή να θέλουν μαζί μου κάνα τρίο; Με τίποτα, το κεφάλαιο αυτό είναι κλειστό, μέχρι να ενηλικιωθώ. Το λέει η μαμά και το εννοεί. Αλλά η ίδια δεν με ενηλικιώνει με μια της κουβέντα, έστω, που δεν μπορώ να την φανταστώ, γιατί θα την έλεγα ο ίδιος στον εαυτό μου, θα παρίστανα τη μάνα μου με μια περούκα στον καθρέφτη και θα μου έλεγα, ας πούμε,
-«Από τώρα θέλω να αρχίσεις να σκέφτεσαι για το μέλλον σου με μια σοβαρή κοπελιά» Αυτό θα με πλήγωνε, σίγουρα, διώξιμο, κλωτσηδόν, αλλά πάλι δεν ξέρω αν έτσι θα ενηλικιωνόμουνα. Μα δε θα μου έλεγε κάτι τέτοιο ποτέ.
Γιατί κι η ίδια μου η μάνα με θέλει, το οιδιπόδειο της βλέμμα διαγράφει πορεία που μοιάζει με βέλος ευθυτενές και ταχύτατο, που σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά μου...
Η ασπίδα μου είν’ από χαρτί, δύσκολα αντιστέκομαι, γι’ αυτό πάντα τρέχω απ’ τη μάνα μου μακριά με κατεύθυνση προς το νόμο...
Η κίτρινη γραμμή δε με νίκησε και δε θα με νικήσει ποτέ. Απεγνωσμένος με πρησμένα μάτια από αϋπνία προχθές, καθώς ακολουθούσα παντού την πορεία της, είδα ένα πέπλο ομίχλης αριστερά μου να καλύπτει ένα χώρο μεγάλο που ήταν περιτριγυρισμένος με τείχη που το ύψος τους συνέπιπτε με το βάθος που βρισκόταν ο χώρος αυτός. Ένας χώρος γύρω στα είκοσι μέτρα πιο χαμηλά απ’ τη στάθμη που απλωνόταν, σ’ όλη την επιφάνεια της πόλης, η κίτρινη γραμμή. Σε δευτερόλεπτα μέσα, η κίτρινη γραμμή άρχισε να κλίνει προς τα αριστερά, να κατηφορίζει και ανεξήγητα να ασπρίζει. Αφού προχώρησα, πάντα οδηγώντας προς το κέντρο βάρους αυτού του δυσδιάκριτου επιπέδου, η λευκή πια γραμμή πήρε τη μορφή τετραγώνων και με τη δυσκολία οπτικής επισφράγισης να μ’ εμποδίζει, πλεύρισα ένα όγκο και με το δεξί χέρι έξω απ’ το παράθυρο άγγιξα μια λεία επιφάνεια μεταλλική.
Ήταν ένα αμάξι σταθμευμένο σε ένα τετράγωνο από λευκή γραμμή. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι όγκοι στοιχισμένοι σύμφωνα με τα κριτήρια των κατοίκων αυτής της πόλης που κατάφεραν με θεμιτά ή μη μέσα να πάρουν άδεια οδηγήσεως μετά τα δεκαοκτώ τους χρόνια. Βρισκόμουν σε ένα τεράστιο χώρο σταθμεύσεως κι αν έβρισκα οποιοδήποτε τετράγωνο κενό, θα μπορούσα να σταματήσω και να σβήσω το αμάξι και να πάω στην γκαρσονιέρα μου, να κοιμηθώ επιτέλους.
...Αυτό έκανα και δε με πείραξε καθόλου που πήγα με τα πόδια και δεν πήρα ταξί αφού λεφτά δεν είχα δανειστεί για να τα μεταποιώ σε συμβολικούς αριθμούς αναγραμμένους σε ταξίμετρα που δήθεν μεταφράζουν τις αποστάσεις σε χρήμα λες και υπήρξε ποτέ το μέτρο απόστασης κριτήριο για το ποσόν αξίας της κίνησης (ή της ακινησίας). Αλήθεια, γιατί δεν αντιδρά ο Σύνδεσμος Μαθηματικών;

IV
...Με πείραξε όμως πάρα πολύ το γεγονός ότι το πρωί που πήγα να πάρω το αμάξι, είδα στο τζάμι κάτω απ’ τον αριστερό καθαριστήρα, αυτό που δε λειτουργεί μια κλήση που έλεγε ότι δεν είχα πληρώσει για το παρκάρισμα μου εκεί. Πώς να είχα δει με όλη εκείνη την ομίχλη τις απεχθείς συσκευές που απαιτούν κέρματα για ν’ αποτυπώσουν σ’ ένα αυτοκόλλητο χαρτί τον αντίστοιχο χρόνο δικαιώματος για παρκάρισμα;
Κι ακόμη περισσότερο με πείραξε που είδα τον πατέρα μου, που ξαφνικά βρέθηκε να εργάζεται ως αντιπρόσωπος του νόμου αυτής της πόλης, εν στολή, στην άλλη γωνιά του καθ’ όλα φιλόξενου αυτού χώρου, να γράφει κλήσεις σε παράνομους αγνώστους που δεν είναι μοντέλα, ούτε καν παιδιά του, και να τις τοποθετεί κάτω από καθαριστήρες που μάλλον δεν λειτουργούν κι όταν βρέχει δεν χρησιμεύουν σε τίποτα...
Σήμερα έπεσαν τα πρωτοβρόχια κι αυτό θα επισπεύσει αυτή την ανεξήγητη τάση της μερίδας των δέντρων, που δεν είναι αειθαλή, να ρίχνουν τα φύλλα τους. Που, βεβαίως, θα εξηγείτο ευκολότερα, αν οι επιστάτες έδιναν αρκετές πληροφορίες στους βοτανολόγους για να εξηγήσουν, πρώτα, γιατί τα αειθαλή κρατούν τα φύλλα τους αιώνια (με την κυριολεκτική έννοια του χρονικού επιρρήματος).
Οι επιστάτες.
Η επιστήμη.
Εγώ.

V
Αν γνώριζαν οι γονείς μου το αμάξι, δε θα με κατήγγελλε ο πατέρας μου. Κι αν δεν μάθω και τι κάνει εδώ στην πόλη, μακριά από τη μητέρα μου μετά από τόσα χρόνια, θα αρχίσω να νομίζω ότι τελικά η πόλη έχει μέθοδο.
Με ακάθαρτη συνείδηση τώρα απέναντι στον πολυτιμότερό μου φίλο, το Νόμο, πώς να έχω καθάριο και διαπεραστικό βλέμμα στις φωτογραφίσεις οποιασδήποτε εποχής, πώς να μοιάζω με το μοντέλο της τελευταίας άνοιξης και του καλοκαιριού; Μ’ ένα ημερολόγιο χωρίς έμψυχη συνοχή, πώς θα διατηρήσω την εικόνα που πρέπει να έχουν οι ιθύνοντες για μένα; Θα δικαιωθούν για την άποψή τους για μένα, θα μπορούν να την αποδείξουν με τη μόνη απτή απόδειξη, την παντελή πια έλλειψη φωτογένειας. Θα αρχίσουν να ζητούν ανταλλάγματα αφού θα πέσουν οι άμυνές τους, και θα ενδώσω, το γνωρίζω.
Κι αν πρέπει να περάσει λίγος χρόνος για να περάσει η εμπειρία αυτή της νόμιμης προδοσίας στο υποσυνείδητό μου για να λειτουργήσει άψογα το «εν μέρει» είναι μου, θα μπει για καλά ο χειμώνας και δε θα προλάβω το φθινόπωρο.
Η κίτρινη γραμμή.
Εύκολα μπορεί να καλυφτεί με κίτρινα φύλλα.
Πάω.
Αν σπάσει αυτός ο κρίκος της αλυσίδας, που ονομάζω πολύ καλές δουλειές με πολύ χρήμα, εφέτος, θα εκτεθώ, χρεωμένος όπως είμαι, και θα φροντίσουν οι «φίλοι» να μου πάρουν το αμάξι και θα μου μείνει η ξύλινη κάσα εδώ πίσω από το αναμμένο βαρέλι και μια φωτογραφική μηχανή αχρείαστη, αυτή με την οποία έκανα το ψεύτικό μου πορτφόλιο πέρυσι...

28/10/1997
© Χρίστος Π.Ρ. Τσιαήλης