Με Την Αγκαστρωμένην

Πάλε επήεν που ποτζιεί

τζιαι χώστηκεν η ασυγχώμματη

μόλις με είδεν να κοντέφκω.

 

Ίντα να κάμω ο γέριμος

πό 'χω τζι εγιώνι ανάγκες;

 

Ίνταμπου θέλει να της πω,

πως έννα περιμένω;

 

Αν πεις, εν τρίτην κόρην στη σειράν

που μάσιεται να μου κάμει,

τζιαι διάλειμμαν καμιά γρονιάν

εν καϊλά να πνάσει,

σιαιρούμαστεν, τζιζούμαστεν

για έναν μήναν θκιό,

αμμά ύστερα που το πακσίσι πιον,

εμέν που το κρεβάτιν θκιώγνει,

τζι’ αντρέπουμε που τα μωρά,

τζιαι ‘κόμα τίποτε

ας μεν καταλαβαίνουν.

 

Εγιώ που καταλάβω πόλασελα,

τζιαι ’ννα σπάσω πον κάμνω πακσίσιν τζιαι χαράν,

τζιει κάτω που πονώ

τζιαι παρηορκάν γυρεύκω,

της μάνας μου θαρκούμαι έννα το πω,

αμμά ‘ννα την παρτάρει.

 

Στες βρωμισμένες πάλαι εν πάω,

Κινέζες, Κυπραίες γερόντισσες,

Ρουμάνες, Τουρκάλλες,

τζιαι ποιος ηξέρει

πόθθεν αλλού τες φέρνουν που ποδά,

γιατί εγιώνι νεκατσιώ,

τζιαι ας με περιπαίζουν.

 

Καλλίτερα του τζιύρη μου,

να πάω να το κοττήσω,

που ετράβησεν τα ίδια,

τζι’ εγιώ καλά θθυμούμαι,

που τα έξι αδέρφκια πού ‘μαστεν,

ήμουν ο πιο μεγάλος.

 

Δώδεκα γρόνους όφτζιερους,

εκούνταν τον ποτζιεί,

έκαμνεν του μουσκουρούθκια που ποδά,

αμ εν αππήαν.

Κανέναν μήνα θκιο μάγκουμου αγκανίζασιν,

μα εμείνησκε ο γέριμος

ούλλον τον άλλον τον τζιαιρόν

δίχα μιαν τζίφρα του πας το κορμίν της.

 

Ο τζιύρης μου την λύσιν θα έσσιει σίουρα,

για ν’ άντεξεν ο καραπουσιουκλής

τριανταπέντε γρόνια ολάτζιερα

γιομάτα άσιυρον τζιαι μασημένον χώμαν ως τωρά,

μαζί με την αγκαστρωμένην.

14/04/2007

 

Lethal Love

I’d give my life for you had it been a need.

You know I’d spare my organs

I’d share my breathing,

For you to live a day more than me.

Adonis, Ofelia, Juliette, Herotocritus,

All lovers gone without love,

How can I stay? How can you ask me to go second?

Why, how, when did you set this loving heroism,

All history of love on my shoulders,

This is not your burden

So don’t turn the car leftwards

Turn it to my side.

I say the cigarette you’re holding

doesn’t make much smoke today.

In dismay I see all my dreams in indigo reflections from your bland eyes,

I see all my roads driven on your sweet cheek grinning lines.

Why are you smiling on this last second before the end?

I really don’t care if I go as long as you stay.

And I really don’t care if I go

as long as you promise you don’t feel the same.

[You should not feel the same]

You are not allowed to give your life for me,

You have no right,

For then my will for your eternal life is void.

Turn your steering wheel to my side, I am going first.

I’m getting down here, sir.

And I’m gonna shout the truth to you

‘Cause I can’t whisper it to your ears.

‘Cause I have to howl my weakness,

My dependence to your true fears.

You should have dropped me off when I told you,

-Or better-

You should have never picked me up in the first place,

I told you about my curse,

That I carry lethal love inside my veins,

Lover after lover they were all gone,

I wanted to go before you,

-Somehow I would have managed-

But you wanted this burden on your shoulders,

You wanted to go against all odds,

And now on this last second

The wall.

Περί Έρωτος, Εκτός Περπατημένης.

Φέρεις της γης το άρωμα που δεν μπορώ να αντισταθώ

και σαγηνεύεις τις αισθήσεις μου χα! με ένα χαμόγελό σου πεταχτό.

Με το μικρότερο λουλούδι μου χαιδεύεις την καρδιά

και με το πιο ασήμαντο πετράδι αγοράζεις χίλια μου χάδια ακριβά.

Με ένα άγγιγμα Κυριακή πρωί με χορεύεις σε ταγκό, φλαμένγκο, βαλς και μπολερό

κι εγώ συγκινημένος χαζεύω κλαίγοντας θέαμα μυθικό.

Ένα κιλό δαμάσκηνα τρία πράσινα μήλα και με κρασί μια καράφα

ξυπνάς μέσα μου τον Καλιγούλα, το Ρασπούτιν, τον Καζανόβα και τον Ντεριντά.

Φέρεις το βλέμμα που κάθε πρωί αδημονώ και κάθε βράδι σαν τίποτα άλλο ποθώ

και τιθασεύεις κάθε μου ανδρισμό τσα! με ένα βλέμμα λιγάκι πονηρό.

Κινείσαι στις μύτες των ποδιών σου με γρήγορο ρυθμό  

και κάθε μας περίπατος στα σινεμά και στις πλατείες με συνεπαίρνει σαν μπαλέτο θρυλικό.

Αρνείσαι κάποτε να μου δώσεις το χαζό που ζητάω φιλί δημόσιο

και νοιώθω την αγάπη σου πίοτερο να με σφίγγει στο όριο της ηδονής

σαν από τα πιο κρυφά μου όνειρα τα παιδικά ερωτικό ένα φίδι πανέμορφο.

Το πιο φθηνό αυτοκίνητο, το πιο ταπεινό σπίτι, τα ρούχα μου τα πιο παλιά

μαζί σου λιμουζίνες μοιάζουνε, παλάτια, και βασιλικές στολές,

και καμαρώνω την υπέροχη μου τύχη που με οδηγείς, με κατοικείς και με φοράς.

Μες το νερό δεν πνίγομαι,

χωρίς αναπνοή τη σκέψη σου αναπνέω.

Μες τη φωτιά δεν καίγομαι,

και μες την ασήμαντη φεγγαρική ετεροφωτία μου

απ’ τη λάμψη του έρωτά σου αστέρι γίνομαι.

[Κάτι από το τίποτά σου

Κάνει το τίποτά μου κάτι.

Και η φθηνή πυξίδα μας

παίρνει το πουθενά μας κάπου.]

Comments on my Psychotic Life (a) love and diet

10 % of the fat I take


is the percentage of love that you give


33% of the time I spend on my long-gone abs


could have been passion aimed to you






And they all shout at me:


“Hydrate now”


“Buy this heating cream for your sake”


And they all shout at me:


“Anti-cellulite jell”


“Never forget the hypo allergic nylon around your waist”






35% of the carbohydrates in my food


Come from the tears the seasons shed at moments like these,


Over a white plate full of multivitamins,


It could have been a solution to you, too






And a voice very similar to my doctor’s whispers to my ear


“It’s exercise you need”


“Go write your name on a gym door”






And a voice high-pitched like mum’s calls


“I’ll buy you the trainers, don’t worry dear”


And a deep voice like dad’s assures


“I’ll buy you the socks”






Almost all protein I take


comes from eggs, beans, nuts and saliva from your kiss


but an ovo-lacto vegetarian like me


should think twice with all this intolerance to milk






And then you turn your head to face me


After years of pc and tv disguised denial


“I am not hungry tonight, let us not eat”


And I think “at last, that should be the missing link to my diet”






But unfortunately, sadly, conquered I whisper


with a mixed sound of all the voices that have ever advised me


“Why, love, come on, I’ll get us something to eat”.

Butch Love Years Following a Yeats’ Punch Line.

Because you have found me in the pitch-dark night,



I will accept to dress up day on me for you,


And I will cover my skin in phosphorus.


Because you have chosen me from a trillion galaxies,


I will become the lighthouse for our thriving ships


And I will pull the territorial shelf apart.


Because you have found me dead in the vortex


I will breathe one last time in your mouth until you surface


And I will suck the thick black matter from your eyes.


Because you have picked me up from a crowd of monks


I will stop praying if you ask me

And I will give up infinity for pleasure.


Because you have found me in the pitch-dark night,


I will bring my brothers and I will bring my sisters,


And you bring your folks and your children dyed black,


To create an illusion of a last sunset in Santorini.

Human Parachute

So lightly calm do I go down
Such a cool breeze
shivers of senses all over my skin
so prettily ambient a fall from above,
effortlessly
to go down so low

I know you’ve been waiting down there
wanting, craving,
I feel them, those open arms

those and you have always been
sad about occasional drops
but my fall won’t be stopped
did you know I had been used to diving
without a parachute?

yesterday my parachute was liquid flesh
limestone from hell my parachute today is

mama, in my arms a dead swallow
little sis’ is tearing my clothes apart
but from me I won’t let her part
they’re all coming with me
so harsh a sun ray
such a cosmic sorrow only for me
I’m coming, be ready, to you

I know you’ve been waiting down there
wanting, craving,
I feel them, those open arms

those and you and she have always been
sad about ambiguous flights
but my fall won’t be stopped
did you know I used to cry from crash pain?

yesterday my parachute was aerial plastic
the ivory of time my parachute today is

heart and soul and mind
so heavier than my flesh
what’s flying ‘n what’s falling
no way I can tell
but your arms accept them all
all which is me and mama and she
we are coming, now, to you

Mixed Culture Feelings

The pale girl with the sharp eyes
was seen again at the bar last night.
She was looking for the young Latino
who’d danced her mad
in a pace she had never danced before,
through a passion of odourless sweat.
That same night,
elusive, the boy went
to another disco
for an African adventure.

...All nights are one memory,
only days allow time to proceed,
you all know what I mean

This black woman is here to stay,
she will not let him have a beg
with her Rasta hair curling
around his Paki shoulders and neck,
with her aged nails ready
to give a curry taste
to his flesh of hardened labour.
You all know this one is trapped
in a Europe bar,
an Asian suffering African love.

Powerful culture mixture, the friction is unique
it is my love cultura
and your passionate couture,
in a blend of colour, vodka and gins
cheers my love, salute!

The two girls found each other in a chat room
and mate as soon as they met
the oldest travelled with a train
from Andalusia all the way to the Northeast steppe
acute angles on her face,
pale and shy,
lowering glances on the Guernicean physique
will she ever get used to the taste of salt on the female skin...

The man from such a distant island beneath Turkey,
was too old for the Romanian teen,
but she gave in to peasant last,
she compromised with the need for care
the nights were long,
too long for the money,
to long for the money.
He died happy,
he died with satisfaction
aimed against his friends,
against all odds.
She never died.

Powerful culture mixture, the friction is unique
it is my love cultura and your passionate couture
in a blend of colour, vodka and gins
cheers my love, salute!

I travelled incognito
around the lakes and the rivers of this earth,
only the Nile swallowed me
and spat me out in an oasis afar
I was pierced by a pyramid
in the goddess’s hands,
and I confessed my love to the golden crocodile –
these mixed culture feelings
killed my own private local idea of love
and made me a chameleon of lust,
and gave me a box of crayons
for the Rio dancers,
and a peacock in love with a cock
and a horse sodomising a seahorse
and a bull seducing his own corpse.

UnpluggedWritings

Whereistherhythmoftheselines,whatthehellhappenedtoitsrhyme?Icannottellwordforlineandlineforstanza.Weusedtoreadandlikeit.Sometimes,secretly,Icried.Whatmouthhasdaredchewthemeaning?See,nowIdonotknowwhatIamreading.Istheresomethingbehind,hidden,orisitjustwhatweneed,deserve,toseethevanityofourpassionrisingandfallingliketune,wheninunpluggedconcerts,singersmakedo?Thatsnowballofpurity,didIthrowittoyou,orwasitsomeoneelse?IamsureIhavereadthispoembefore.
© Christos P.R. Tsiailis
(28-08-98)

Κάθε φορά που αγωνιώ

Κάθε φορά που μου ‘βγαινε σωστό ν’ αγωνιώ
επάνω σου τραβιόμουνα για να φτιαχτώ,
λες και το σούρουπο που σίμωνε
για να συνετιστώ δεν ήταν αρκετό,


Κάθε φορά που αγωνιώ
τη μορφή σου για να ξεχάσω βυθίζομαι στο σουρεαλισμό σου,
ένα πίνακά σου σκίζω από τα πόστερς του μουσείου τα φτηνά,
στραπατσαρισμένο καταπίνοντας τον πνίγομαι νοερά,
για να μου θρέψει την Γκαλά που γίνομαι ξανά για σένα,
λάγνα σε αγγίζω στο βιβλίο που το στήθος μου καλύπτει ανοικτό,
γιατί έτσι θυμάμαι γιατί έφυγες με το ξημέρωμα γιατί,
αδημονώ το μεσημέρι το κεφάλι πάλι να γυρίσω στο απόγευμα επιδεικτικά
με βήματα παρέλασης πίσω να επιστρέψω,
κι αν τελικά το είκοσι-τέσσερα κολλήσω στο μηδέν,
όλοι οι δείκτες μ’ ότι υλικό κι αν είχανε φτιαχτεί,
να υπερθερμανθούν να λειώσουν τα ρολόγια σαν αυγά
- Νταλί, να θυμάσαι ότι σε ερωτεύτηκα κι εγώ -
με το σκοτάδι και το φως και το σκοτάδι αν σβήσω

Κάθε φορά που αγωνιώ
αληθινά δεν θα υπάρχω για να ακροβατώ
-χωρίς κοντάρι-
στο αραχνοΰφαντο νήμα της ζωής μου
που το μισοφάγαν τα μυρμήγκια
ανάμεσα στο αίσθημα και την αναισχυντία,

Κάθε φορά που αγωνιώ
πραγματικά δε θα αναπνέω για να καίγομαι
στην παραλία των σκληρών βράχων
για να ξεπηδήσω από το στόμα του ψαριού, που ξεπηδάει από το στόμα του τίγρη, που ξεπηδάει από το στόμα του ψαριού,
που ξέχασα να ξελεπιάσω πριν αποκοιμηθώ,
στα τελευταία μεσάνυκτα αυτού του κύκλου...
(22-08-98)

Επιτέλους Ιθάκη

Πώς ένα μπουμπούκι κάποιου κάκτου σε γλάστρα μπαλκονιού
που κρέμεται να λέει τον πόνο του σε φτωχογειτονιάς το δρόμο,
ανεμοδέρνεται, τ’ αγκάθια το τσιμπάνε
και τα παιδιά χωρίς γονείς το φτύνουν και γελάνε
μα δεν πτοείται, αντέχει κι αναμένει άθικτο
για το όμορφο εκείνο πρωινό όταν θ’ ανοίξει
ισόρροπο στο άπειρο με τη γύρη να ερωτοτροπήσει…

Πώς τ’ αετού το τρίτο αυγό απ’ τη φωλιά όταν πέσει,
κυλάει σε γκρεμούς, χτυπάει σε πέτρες, σε κλαδιά
ποταμοί το παρασύρουν, στη θάλασσα να φτάσει,
κι εκεί σου σκυλόψαρου το στομάχι να εκκολαφθεί
και μόλις μ’ αναγούλες τ’ απορρίψει
σε βραχάκι για να ξεβγαλθεί
και τυχαία εκεί να βρει το ταίρι της καρδιάς του.
ισόρροπο στο άπειρο το γλάρο θα φιλήσει…

Έτσι κι εγώ, αετέ μου,
λουλούδι αφού με ονομάσανε,
άρπαξε με, θα κολλήσω στα στιβαρά σου πούπουλα
κι αν θύμηση έχεις όσο ψηλά και να πετάς,
στης φτωχογειτονιάς το μπαλκονάκι
θα μ’ αφήσεις, με τον κάκτο να αγαπηθώ.

Every she is my mirror

Next mirror was lying that
she
was
none
like
me
No matter how I struggled
to blink

A mirror will always be there to remind me of
my
long
woolen
nose
So dry
To suffocate - I -
trapped in square argyle surfaces

© Christos P.R. Tsiailis
(22/07/96)

"Κινδυνεύουν"

“Τι θες;”

Έλα, φίλε, μαζί μου θα περάσεις καλά.
Έλα, θα πάμε αλάργα,
στο βυθό θα ερωτευτείς,
στα ύψη θ’ αναπνεύσεις.

«Μα, κινδυνεύουν!».

Ποιοί;
Κανέναν δε βλέπω, πουθενά!
Έλα, μη διστάζεις, μη μένεις στα ρηχά.
Άρπα το χέρι μου σφικτά.

«Κινδυνεύουν λέω»!

Ας τους αυτούς, να μην τους ξέρουμε.
Πάμε σου λέω, άλλα μας περιμένουνε.

«Εγώ φεύγω, κινδυνεύουν.
Έρχεται ο Αρμαγεδδών και δεν γνωρίζουν.
Φεύγω, να πας μόνος σου στην άλλη ευτυχία.
Εμένα με βασανίζει η ανησυχία.
Κι αν άγνωστοι είναι σε μας,
πνίγονται στα βαθιά νερά,
τόσο θάλασσα είν’ η άγνοια,
που κινδυνεύουν από σώματα ουράνια.
Κινδυνεύουν, γι’ αυτό φεύγω.»

Μα κι’ αν τους το πεις,
κινδυνολόγο θα σε πουν,
Κασσάνδρα θα σε γιουχαΐσουν.
Ο κομήτης ούτως ή άλλως θε να ‘ρθει.
Κι’ είν’ η δύναμη του τόση,
Που η γη κι αν δε ματώσει απ’ τον πυρήνα,
Άνθρωποι στο νότιο
ημισφαίριο δε θα μείνουν
Κι’ ούτε μάρτυρες για όσα γίνουν.
Μη τους δίνεις σημασία,
Μας περιμένει η ευτυχία.

«Έρωτας για μένα είν’ η ζωή,
κι αν πέθανα κι’ είμ’ άγγελος,
οι άνθρωποι είν’ για μένα αναπνοή».

Κάποια μέρα πρέπει
κι’ αυτοί να πεθάνουν.

«Ο βερμπαλισμός σου
κι η αναισθησία όλη
Έτι περισσότερο,
εδώ ψηλά,
με έχουνε παγώσει.
Σκέψου, όλοι αν πεθάνουν,
οι άγγελοι τότε τι κάνουν;
Το παιδάκι που βλέπεις
στο ημίφως να κοιμάται,
φύλακάς του είμαι άγγελος,
και κινδυνεύει αν δεν πάμε».

Κι αν θα ξέρει το θάνατό του,
τι θα το κάνεις το δάκρυ που θα δεις,
το γλυκό προσωπάκι ν’ αλμυραίνει,
σίγουρα αφού ο κομήτης
θέ να το σκοτώσει;
Έλα, άγγελος μην είσαι πια,
μηνύματα μην παίρνεις,
απάνεμος κι αέρινος βοριάς,
αόρατος στην όψη του Όντος θα γενείς,
μαζί μου αν ενωθείς.

«Τα λόγια σου αγνοώ,
τις προσφορές σου φτύνω,
Πέθανα για να ζήσω αιώνια,
δεν θέλω να ξαναγεννηθώ
για να πεθαίνω με κάθε ανάμνηση.
Για να σε διασκεδάσω θα σου πω
ότι με διακατέχει η συμπόνια.
Δεν είναι καν καθήκον μου να μείνω,
Μα ούτε για μια στιγμή
το βλέμμα αλλού δεν θα γυρίσω.
Κι άμα θα ξέρουν πια,
είναι στο χέρι τους το θαύμα,
ο κομήτης δεν είναι παρά ένα κράμα.
Κινδυνεύουν, έχε γεια»!!!

... ... !!!

26-09-1995

Γιε μου τη Μάνα σου, Μάνα το γιο σου (01/09/2005)

Μιτσής ψευτοπαλλίκαρον
που τζιείνους τους αδρώπους
π’ ακουούσιν τους φίλους τους
τζιαι κάμνουν της κκελλές τους,
πάλε χαπάριν έπιασεν
ν’ αφήκει τη δουλειάν του
τζι αππώθηκεν τζι εφώναζεν
τη μάνα του εξιτήμασεν
σύξηλην επαράτησέν την
τζι’ άγνωστους δρόμους έπιασεν...

Να πάει θέλει πιο μακρά
που το χωρκόν του αλάρκα,
να μεν ειβλέπει πιον θερκά
στον ύπνο, του τες νύχτες
να τον ακκάνουν άγρια
σιήλλες φαρμακορίχτρες.

Πρώτη φοράν που η μάνα του
ένοιωσε να ραϊζει,
μεσάνυχτα εσσιάστην τον
στο πρώτο το σκαλίν να κουτσουβλά,
κρυφά να ξεπορτίζει.

Μα τούτον της το ράϊσμαν
της γης το βάρος ούλλον
ποττέ της εν το έδειξεν,
μεσάνυχτα εσσιώπησεν
τζιαι μέσα της βαθκιά
ο πόνος της εκρύφτην.
Σα μάνα τον εφύλαξεν
κρυφά να γίνει τοίχος
να χτίσει μέσα της βαθκιά
τη δύναμη της ώρας...

...Της ώρας τζιείντης άγιας
που ο γιος της πιον εννάρτει
τζι έννα της πει ούλλον χαράν
θωρώντας τη με ύφος
δίχα σιημμένην την κκελλέν
δίχα να ντρέπεται
δίχα να πει συγνώμην

«Μάνα πάντα εθθυμούμουν σε!»

Τζιας επεράσαν γρόνια
τζι ας μεν της έστειλεν ποττέ
με γράμμαν
με μιαν κάρταν..

Μα τζιείντην ώραν το πρωίν,
που έννα ακροφανεί ο ήλιος,
το ‘φτιν το τζιμισμένον
τον κόκοραν που εννά κρωστεί,
το μμάτιν έννα πεταχτεί
γεμάτον που γαρίλλαν,
πρώτη βολάν ανήσυχον
τζιαι υποψιασμένον.

«Κάποιος εννάρτει σήμμερα,
τωρά, πού εν’ η φορεσιά μου,
που ένι το μαντήλιν μου το παρταλόν?»

Η μάνα ούλλον δύναμην,
τζιείνην που φύλαξεν
που τζιείντα μεσάνυχτα
μέραν τωρά την φκάλλει
τζιαι λέει του μ’ αγάπην
που μέσα που την πόρτα
που ήτουν κράνοιχτη,
πριχού τζιείνος πατήσει
το τελευταίον το σκαλίν,
τζι ακούστηκε πιότζει που το γιον,

«Ξέρω το, γιόκκα μου, τζι’ εγιώ»

τζι’ αγκάλλιασεν τον πρώτη...

000 (23/10/2005)

τα ακουστικά μου...
να μη γυρνάει το κεφάλι δεξιά
να μη σ’ ακούω από αριστερά

η μουσική μου παρωπίδα
η παροδική ωδή

πήδηξε μαζί μου στο κενό
του ήχου το απόλυτο σκοτάδι
του μοιχού το παξιμάδι

... στροβιλιζόμαστε

φανταζόμαστε τη μελωδία μαζί
χαίρεστε εσείς, που το κενό μας ξαναφτύνει

ευτυχία - δυστυχία
χαρά,
και ακολασία
η εφημερίδα δεν εκδόθηκε,
την Τρίτη πια

τέταρτη Τετάρτη του μηνός
τα γενέθλιά σου
ποιο δώρο θα προκαλέσει πάλι, το κενό...

φανταζόμαστε μαζί τη λογική πώς μοιάζει
χαίρεστε εσείς, που το κενό, μας ξαναφτύνει

να πάρω μαζί μου τα κιάλια
φανάρι φέρε
κόκκινο - μαύρο
σ’ εκατομμύρια κόκκους ψηφιακούς

το νεγράκι κοιτάει σιωπηλό
κάτω στο βάθος του κενού, με κόκκινο σκουφάκι

...κατευθυνόμαστε

φανταζόμαστε μαζί και τις εικόνες
χαίρεστε εσείς, που το κενό, μας καταπίνει

Ραΐσματα

Πάς τη γωνιάν του ομπροστινού
του τοίχου του σπιθκιού μας,
αγάπη μου μα εν είδες
το τσάκρισμαν του γύψου που εσσιήστην?

Επήρεν με τζιαμέ ο ρόκολος πριν λλίον
τζι αρκίνεψα τζιαι φώναζα του γέριμου,
μάγκου μου ενόμιζα
πως ήτουν η ζημιά που τζιείνον
Αμμ’ ύστερα εκατάλαβα
πως έρεξεν ο σσιίρος
του γείτονα που χτίζει.
της κόρης που την άλλην.
Ίνταλοϊς ενόμισεν τούτος ολάν πως χτίζει?
Έννα το σύρει πάνω μας
το γέριμον που ζιούμεν?

Έστειλα που λαλείς, γεναίκα, τον μιτσήν
χαπάρι νούσιμον να πάρει που ποτζιεί
μέμπα τζιαι πάω γιω ο ίδιος
τζιαι τσακκωθώ μαζί με τους αρκάτες.
Μα άρκισεν.
Άρκισεν, τζι’ ο γέριμος ο γιόκκας σου
ένει τζιαι λλίον φοϊτσιάρης!

Λαλείς να πάεις που γυρόν
που πίσω που το σόσπιτον να ποσσιεπάσεις?
Αν πάω γιω τζιαι δω ποτζιεί
τίποτες παράξενον να συββαίννει,
σαν τούτα πούδειγνεν εψές στα νέα
με τους μιτσιούς τζιαι τους καλαμαράες
εννα γινώ φονιάς, τζιαι ξέρεις με.

Τράβα, δε, τζιαι μεν μου πεις,
βάλε φωνήν να έρτει ο μιτσής,
ιντα τους είπεν να σου πει,
τζι ίντα μπ’ αποκριθήκαν.

Τζι εγιώ ‘ντω μεταξύν,
τον τοίχον θα σου σάσω
τζιαι θα σου τον ασπρορογιάσω,
με γύψον πιο καλόν
που τζιείνον που εβάλαν.
Άσπρον θα σου τον κάμω
τον τζιτρινισμένον σου,

φτάνει να μεν ηξέρω.
13/4/2007

Το Λάϊν με το Νερόν (πολυσύλλαβο χάικου)

Το λάιν με το νερόν μιτά εν καϊλούσιν,
κρώστου τα κλιματόφυλλα που πας τη βράσιν τιτσιιρίζουν
Πριχού με το ρύζιν τα γεμώσεις τζιαι τον κεϊμάν.
20/12/07

Λογιοκτονία (πολυσύλλαβο χάικου)

Κι εσύ, τεχνοκτόνε λογοτέχνη,
πόσο περίτεχνα η ματαιοδοξία σου καθρεφτίζεται
στις ενίοτε πανέξυπνες και αλάνθαστες πλοκές.
17/12/07

While I was Scratching your Car (multisyllable haiku)

I hate to admit, brother, that,
while I was scratching your car
someone did mine.
17/12/07

Πας την Τσαέραν την Απάννητην

Βούρα γιεναίκα άννοιξε,
τζιαι πιον καφέν εν θέλω!
Βούρα λαλώ σου, μεν αρκείς
γιατ’ έθθα σου λαλώ!

Να σπάσεις!

Χα, ίντα σε ξέρω μάγκουμου εγιώ,
ότι έννα σσιιεστείς να έρτεις!

Μάντα ωραία που ‘σαι μάνα μου,
ίντα κοράτσαν ‘γιω που επήρα,
αμμά γελιέται ο άντρας σου;

Επέλλανα σε ααα;
Έννα σε σπάσω;
Τέθκια τα νέα πώνουσιν,
τέθκιον τζιαι το μανίτζιν
πούλλα μου που έννα φάεις!

Αν μεν παρακαλέσεις!

Καλάν-καλάν
ζαβά μεν με θωρείς ρε μάνα μου,
πούσια ‘ννα μάθεις.

Κάτσε ρε αγάπη μου τζιαμέ
πας την τσαέραν την τζιαινούρκαν
που ούτε την επάννησες
τζιαι ούτε τζι εμέν που την εγόρασα
να κάτσω εν μ’ αήννεις,

Τάχα μου πριν γαμπρός φανεί,
πριν μας την ηζητήσουν,
το καραπουσιουκλίν μας,
το άτζιστο το φκιόρον,

με κώλον τίτσιρο πας την τσαέραν,
να κρούσω αν ιτζιείσω!

Ε το λοιπόν, κάτσε γεναίκα πρώτη εσού,
τζιαι ‘ννα σου πω,
τζι ύστερα σήκου,
να τιτσιρωθώ,
να δω αν κρούζει.

Ίνταμπου εκουκκούμωσες,
έντζεν για το καθίσιν πού ‘ρτα,
να χαρείς,
έχω μαντάτον πιο γλυτζίν,
γιαγιάν έννα σε κάμω!

Μάνταπου έπαθες χαρώ σε
τζι έππεσεν η σαούνα σου χαμαί;
Μάνναμπου νόμισες ολάν
τζι’ έππεσέ σου χαμαί
το σώβρακον μου;

Πως αγκαστρώθην?

Όι ακόμα, μα σίουρα!
Ναι ρε, εβρέθηκεν γαμπρός,
ήρταν στον καφενέν προξένια
τζι ο κώλος μου επάγωσεν
πας την τσαέραν την απάννητην,
πούλλα μου, εν έκρουσεν!

Εννάν καλός φαίνεσται μου ο πετεινός!

13/04/2007

Κουστωδία

Ο Γκιούλιβερ, λένε, δεν έδρασε γενναία
Και ας τον έδεσαν οι Λιλιπούτειοι κρυφά.
Κανένας άνδρας δεν ανέχεται
Την ανεπαίσθητη ήττα τη μοιραία
Γιατί το ένστικτο δουλεύει για αυτούς
Ακόμα και στο σύννεφο εννιά.

Αν στον ύπνο σου βάρβαροι εισβάλουνε
Μην το θεωρήσεις μια κουστωδία λυρική
Ξύπνα αμέσως πάνοπλος και κάνε το καθήκον
Γιατί οι εχθροί χτυπάν πισώπλατα,
χωρίς ντροπή.

Μπορεί η ιστορία των Χουνύμνων
να μοιάζει παραμύθι
αλλά τη ζούμε καθημερινά
Τόποι έρημοι, κανίβαλοι και άλογα σοφά
Είναι της κοινωνίας οι συμβολισμοί,
Ο άνδρας έχει τα άρματά του. Εσύ;

30 Αυγούστου 1995